Delingpole: Michael Moore is een ‘held’ geworden voor ‘klimaatontkenners’, klaagt de Guardian

‘Hoe werd Michael Moore een held voor klimaatontkenners en extreemrechts?’ Simpel: door voor de verandering eens de waarheid spreken.

14-5-2020

Auteur: James Delingpole (VK).

Vertaling: Martien de Wit.

‘Hoe werd Michael Moore een held voor klimaatontkenners en extreemrechts?’ vraagt een verwarde en betraande George Monbiot in The Guardian.

Simpel: door voor de verandering eens de waarheid spreken.

In tegenstelling tot bijna elke andere prominente linkse figuur waar ook ter wereld, heeft Moore eindelijk toegegeven dat de keizer van hernieuwbare energie geen kleren draagt. Hernieuwbare energiebronnen zijn alles behalve ‘schone’ energie of ‘groene’ energie en zijn in feite een vuile, lelijke, planeetvernietigende mislukking.

Planet of the Humans, de door Moore geproduceerde milieu-documentaire, geregisseerd door en met in de hoofdrol zijn linkse collega Jeff Gibbs, heeft nu meer dan 7 miljoen views op YouTube.

Hun natuurlijke linkse bondgenoten zijn hier echter helemaal niet blij mee. Sommige van hen – zoals de linkse activist Josh Fox en de in diskrediet geraakte klimaatwetenschapper Michael Mann – probeerden aanvankelijk de film door de distributeurs terug te laten trekken.

Toen ze zich realiseerden dat dit niet mogelijk was – de film blijft hardnekkig beschikbaar voor gratis weergave op YouTube – namen ze afstand van hun dreigement. Ze verdedigden hun lafhartigheid op een slappe manier door te beweren: “We willen ze geen extra publiciteit geven.”

Je zou een hart van steen moeten hebben om niet te lachen om het gejammer, het tandenknarsen en de totale verwarring die Moore’s anti-hernieuwbare bom heeft veroorzaakt binnen de groene beweging.

Natuurlijk zegt de film niets dat ik al niet meer dan een decennium geleden ook al heb geschreven bij Breitbart en elders: dat hernieuwbare energiebronnen duur en milieubelastend zijn, dat ze het gebruik van fossiele brandstoffen niet verminderen, de CO2-uitstoot niet verminderen, vogels en vleermuizen doden, uitzichten verpesten, de natuur plunderen en de crony kapitalisten verrijken ten koste van gewone energiegebruikers, enz.

Maar wat dit wapen zo bijzonder dodelijk en effectief maakt tegen de groene beweging, is dat de film niet is gemaakt door een van de erkende vijanden, maar door haar natuurlijke bondgenoten.

Zoals ik betoogde in de Spectator (Australië):

Natuurlijk, wanneer een boze rechtse man zoals ik dit opmerkt, kan dat maar al te gemakkelijk door links worden genegeerd als het geraas van een door Big Oil gefinancierde (was dat maar waar) fascist. Maar afkomstig van Moore en Gibbs, kan dat niet zo gemakkelijk: daarom krijgen ze momenteel zoveel bagger over zich heen van linksmensen die hernieuwbare energie promoten, zoals Josh Fox (de documentairemaker achter de zeer dubieuze anti-fracking-polemiek Gasland), die voor hun doen het beste deden (in klassieke linkse stijl) door de discussie af te breken en de film door de distributeur te laten intrekken.

Wat kun je anders nog doen als je de discussie met je vijand niet kunt afkappen door hem weg te zetten als een door Big Oil gefinancierde fascist?

Monbiot’s misselijke oplossing is om hem dan maar een racist te noemen. Loerend op de zorgen van Moore en Gibbs over ‘overbevolking’, suggereert Monbiot duister, is er haat tegen ‘zwarte en bruine’ mensen.

Bijna alle bevolkingsgroei vindt plaats in arme landen die grotendeels worden bewoond door zwarte en bruine mensen. Wanneer rijke mensen, zoals Moore en Gibbs, zonder de nodige voorbehouden op deze kwestie wijzen, zeggen ze in feite: “Niet Wij zijn het die consumeren, maar het zijn Zij die fokken.” Het is niet moeilijk te begrijpen waarom extreem rechts van deze film houdt.

Er zijn heel wat bezwaren, denk ik, die je redelijkerwijs tegen Moore en Gibbs zou kunnen aanvoeren. Maar ik betwijfel echt of racisme er daar één van is. Heeft Moore niet een boek geschreven genaamd Stupid White Men? Monbiot is kennelijk wanhopig – en op het randje van laster – in zijn beschuldiging hier.

Hetzelfde geldt voor de belastering met de term ‘extreem rechts’. Zijn enige rechtvaardiging voor deze beschuldiging is een hyperlink naar mijn eerste Breitbart-artikel over dit onderwerp, getiteld Delingpole: Michael Moore is nu de ergste vijand van de Green New Deal.

Hier is de Wikipedia-definitie van “extreem rechts”:

Extreemrechtse politiek is politiek verder rechts van het links-rechts spectrum dan het standaard politieke rechts, vooral in termen van extreem nationalisme, nationalistische ideologieën en autoritaire neigingen.

Wordt gebruikt om de historische ervaringen van fascisme en nazisme te beschrijven, omvat het vandaag neofascisme, neo-nazisme, derde positie, het alt-right, blanke nationalisme en andere ideologieën of organisaties met ultranationalistische, chauvinistische, xenofobe, theocratische, racistische, homofobe , anticommunistische of reactionaire opvattingen. Deze kunnen leiden tot onderdrukking, geweld, gedwongen assimilatie, etnische zuivering en zelfs genocide tegen groepen mensen op basis van hun vermeende minderwaardigheid of hun vermeende bedreiging voor de inheemse etnische groep, natie, staat, nationale religie, dominante cultuur of ultraconservatieve traditionele sociale instellingen.

Deze beschrijving lijkt zo ver verwijderd te zijn van mijn eigen klassieke liberaal/libertarische/conservatieve opvattingen, dat ik me afvraag of ik een zaak heb om Monbiot en de Guardian te laten vervolgen. Het is zeker een erg luie, onnauwkeurige belediging die ze zouden moeten intrekken.

De reactie van Michael ‘Hockey Stick’ Mann was even zwak en wanhopig.

In Newsweek schreef hij:

Alleen in het Trumpiaanse tijdperk van gaslighting kon een vooruitstrevende filmmaker een polemiek produceren die uitgaat van het absurde idee dat ultra-rechtse plutocraten in het geheim achter de poging staan om onze afhankelijkheid van fossiele brandstoffen te beëindigen.

Hmm. Feiten op een verontwaardigde toon zeggen, maakt ze niet onwaar, beste Mikey.

Hij gaat verder:

Wat we wel weten is dat hun misleidende polemiek de agenda voedt van fossiele brandstof-belanghebbenden en hun tactiek van ontkenning, vertraging, afleiding en afbuiging door misleidende en valse verhalen over hernieuwbare energie te vertellen. Moore en Gibbs zetten de oorzaak van maatschappelijke en economische decarbonisatie terug, die zo cruciaal is om een catastrofale opwarming van de aarde te voorkomen.

Maar dit zijn slechts woorden, boze woorden, die niets inbrengen tegen de argumenten van Moore en Gibbs dat ‘hernieuwbare energie’ schadelijk is voor het milieu, niet effectief is en immoreel.

Simpel gezegd, hernieuwbare energie is het gecompromitteerde publieke geheim van de groene beweging en haar grootste zwakte. Als je eenmaal weet dat windenergie, zonne-energie, biobrandstoffen, enz. niet in staat zijn om de planeet te redden, en in feite schadelijk zijn, wordt het erg moeilijk om een ​​Green New Deal te rechtvaardigen, waarvan het fundamentele uitgangspunt is dat we meer geld in hernieuwbare energiebronnen moeten pompen.

Zo is er bijvoorbeeld geen wetenschappelijk bewijs dat windenergie – zoals John Droz hier in detail uitlegt – enige substantiële hoeveelheid CO2 bespaart. (Dat is tenslotte de veronderstelde bestaansreden van windenergie).

Aan de andere kant is er een overvloed aan bewijs – zie de documentaire van Moore – voor de wijdverbreide schade die het heeft aangericht.

Tot nu toe heeft het klimaat-industriële complex met succes de waarheid verbloemd door een mix van omkoping (inclusief kranten en tijdschriften die echt beter zouden moeten weten), desinformatie, pesten en wetshandhaving.

Een bijzonder flagrant voorbeeld van hoe walgelijk de hernieuwbare energie-industrie zich gedraagt, is die van Stanford-professor Mark Jacobson – die zich bij Michael Mann en Josh Fox voegde in een poging om Planet of the Humans te laten verdwijnen.

Het volledige, dubieuze verhaal van Jacobson wordt in Forbes beschreven door Robert Bryce.

In wezen draait het om het volgende. In 2015 leidde Jacobson een onderzoek met de naam ‘Low-cost solution to the grid reliability problem with 100 percent penetration of intermittent wind, water, and solar for all purposes.’ (Goedkope oplossing voor het probleem van netbetrouwbaarheid met 100 procent penetratie van intermitterende wind, water en zonne-energie voor alle doeleinden.)

De claim dat het mogelijk was om de planeet van stroom te voorzien met 100 procent hernieuwbare energie, werd uitbundig begroet door mensen als Leonardo DiCaprio, Bill Nye en Bernie Sanders – die “het volledig hernieuwbare plan van Jacobson als het energieplatform voor zijn presidentiële bod van 2016 adopteerden”. Het werd ook enthousiast opgepakt door Bill McKibben, de activist wiens geloofwaardigheid in de Moore-film door de versnipperaar ging. McKibben beweerde op basis van het werk van Jacobson dat de VS tegen 2015 al hun energiebehoeften zouden kunnen opwekken uit ‘zon, wind en water’.

Helaas was de studie van Jacobson onzin. En in 2017 werd dit begrijpelijk opgemerkt door wetenschappers, waaronder een wiskundige uit Colorado, Chris Clack genaamd.

Bryce pakt hier het verhaal op:

Maar in juni 2017 publiceerden Clack en 20 andere topwetenschappers een paper in de Proceedings of the National Academy of Science die Jacobson’s paper uit 2015 sloopte. Clack en zijn co-auteurs – waaronder Dan Kammen van de University of California-Berkeley, voormalig voorzitter van de EPA Science Advisory Board Granger Morgan en Jane Long van Lawrence Livermore National Laboratory – concludeerden dat Jacobson’s werk “talrijke tekortkomingen en fouten” bevatte. Ze zeiden ook dat het artikel “ongeldige modelleertools gebruikte, modelleerfouten bevatte en ongeloofwaardige en onvoldoende ondersteunde veronderstellingen maakte”. Die fouten maken het “onbetrouwbaar als gids over de waarschijnlijke kosten, technische betrouwbaarheid of haalbaarheid van een 100 procent wind-, zonne- en waterkrachtsysteem”.

Misschien wel de meest voor de hand liggende fout in het plan van Jacobson betreft de enorme hoeveelheid land die zijn plan nodig zou hebben. Het volledig hernieuwbare idee van Jacobson zou de installatie van bijna 2,5 terawatt (2,5 biljoen watt) aan windenergiecapaciteit vereisen, waarvan het grootste deel aan land. Clack en zijn collega’s ontdekten dat het onderbrengen van alle windturbines die nodig zijn om Jacobson’s volledig hernieuwbare visie te realiseren, bijna 500.000 vierkante kilometer zou vergen, wat ongeveer 6 procent is van de continentale Verenigde Staten en meer dan 1.500 vierkante meter land voor windturbines voor elke Amerikaan.’

In plaats van een openbaar debat met Clack aan te gaan, klaagde Jacobson hem aan wegens smaad. Hij klaagde ook de National Academy of Sciences aan voor $ 10 miljoen wegens contractbreuk.

Jacobson, misschien vindt u dat prettig om te horen, heeft die rechtszaak nu verpletterend verloren. Hij wordt nu geconfronteerd met “juridische kosten van $ 1 miljoen of meer voor het indienen van een SLAPP-rechtszaak die in de eerste plaats nooit had mogen worden ingediend.”

Dit is een lang stuk dat heel eenvoudig kan worden samengevat: hernieuwbare energie is een van de meest schandelijke vormen van zwendel ter wereld. Door dit in zijn documentaire aan te geven, heeft Michael Moore ons allemaal een enorme dienst bewezen.

Inderdaad, ik vraag me af of hij misschien wel de dodelijkste slapende agent van Donald Trump is. De eerste documentaire van Moore, Roger & Me – had een klassiek Trumpiaans thema: de vernietiging van de industrie in Midden-Amerika (in dit geval de auto-industrie in Flint, Michigan) dankzij de verplaatsing van de Amerikaanse autoproductie naar Mexico.

Zoals we weten, draagt Moore graag een baseballpet. Misschien moet hij voor de verandering eens een MAGA-exemplaar proberen. (MAGA = Make America Great Again.)

Bron hier.