Ross McKitrick.















Begin ermee de diepere details van de wetenschap en economie te bestuderen, in plaats van extremisten te laten dicteren wat je mag denken of zeggen.
Auteur: Ross McKitrick (Canada).
Vertaling: Martien de Wit.
Vorig jaar was het jaar waarin de klimaatkwestie een ​​scherpe draai maakte naar extremisme. Laten we hopen dat 2020 het jaar is waarin het gezonde verstand weer terugkeert.
Er zijn al lang drie groepen bezig met de klimaatproblematiek. Om pejoratieve kwalificaties te voorkomen zal ik ze A, B en C noemen.
De A-groep zijn de twijfelaars. Ze geloven niet dat broeikasgassen veel schade toebrengen en zijn geen voorstander van dure interventies in de vorm van klimaatbeleid. Als ze moeten kiezen tussen klimaatbeleid en het voortgezette van het gebruik van goedkope fossiele energie, dan kiezen ze meteen voor het laatste.
De C-groep denkt het tegenovergestelde. Ze vrezen een klimaatramp, ze voorzien een crisis en ze willen snelle actie om deze ramp te stoppen, ongeacht de kosten.
De B-groep staat in het midden. Ze geloven, of zeggen dat ze geloven, dat broeikasgas-emissies een probleem zijn en moeten worden verminderd. Ze zijn vaag over de vraag hoeveel en wanneer, maar over het algemeen proberen ze een evenwicht te vinden tussen milieudoelstellingen en het voorzien in goedkope energie voor een krachtige economische groei.
De leiders in het bedrijfsleven, de overheid en de bureaucratie zitten meestal in deze groep. Ze hebben de afgelopen 20 jaar mondeling de zorgen van groep C erkend en zelfs hun slogans geleend, terwijl ze stilletjes de A-agenda vooral lieten winnen, wat de onderliggende economie ook wel noodzakelijk maakt.
Dit ongemakkelijke compromis viel vorig jaar uit elkaar.
Ondanks dat A een meer natuurlijke bondgenoot is voor B, heeft de B-groep al lang geleden de A-menigte gemarginaliseerd en in plaats daarvan geprobeerd zich in te laten met de C’s. Ze financierden hen, verwelkomden de meer sympathieke elementen in hun kringen en namen hun retoriek over duurzaamheid, de CO2-arme overgang en de noodzaak voor klimaatleiderschap over.
Voor de B-groep waren dit gewoon lekker klinkende kreten – een beetje groene window dressing om de groei-agenda te helpen verkopen. Maar hun nieuwe vrienden in de C-menigte meenden elk woord serieus.
Dankzij 20 jaar bescherming en steun van de B-menigte heeft groep C nu de controle overgenomen en heeft elke schijn van gemeenschappelijkheid met B verloren. Ze hebben een generatie grootgebracht die ervan overtuigd is dat de apocalyps nabij is en ze bewezen in het afgelopen jaar dat ze overal de voorwaarden voor overgave kunnen dicteren aan politici.
Om een ​​voorbeeld te geven, het besluit van de Europese Investeringsbank om alle investeringen in fossiele brandstofprojecten – zelfs aardgas – tegen 2022 geleidelijk af te schaffen en een triljoen euro om te zetten in “klimaatactie en ecologische duurzaamheid” is een duidelijk signaal dat de C’s niet alleen aan tafel zitten, maar dat ze de lakens uitdelen.
Evenzo betekenen de wereldwijde verklaring van een ‘klimaatcrisis’ en de omarming van netto nuldoelen dat de B-groep officieel op een zijspoor is gezet, althans in het westen.
De uitzondering onder de ontwikkelde landen is de Verenigde Staten, waar de B’s al lang geleden de ware ambities van de C’s herkenden en zich aansloten bij de A-groep. Ze realiseerden zich daarbij dat dit een verrassend grote en energieke groep kiezers is, waardoor zo een coalitie wordt gevormd die in staat is de Amerikaanse energiesector in leven te houden en de economie te laten groeien.
Andere uitzonderingen zijn de zich ontwikkelende grootmachten China, Rusland (die zich allebei verheugen bij het vooruitzicht dat hun democratische westerse rivalen het economische en energie- wereldleiderschap opgeven om het klimaat te beschermen) en India.
Tegen degenen in de B-groep die verbijsterd zijn door deze ontwikkelingen, zeg ik dit: je moet dit gevecht winnen en op dit moment verlies je verschrikkelijk. Het gaat om het inkomen van miljoenen gewone mensen, wier banen en levensstandaard zullen worden vernietigd als C de overhand krijgt, om nog maar te zwijgen over de verloren hoop van miljarden mensen die zich aan de armoede willen ontworstelen.
Het oude compromis is dood. Stop met het gebruik van C-jargon in je toespraken. Begin de diepere details van de wetenschap en economie te bestuderen in plaats van de C-groep te laten dicteren wat je mag denken of zeggen. Vind een nieuwe manier van praten over de klimaatkwestie op basis van wat u daadwerkelijk gelooft. Leer hoe je de Canadese economie kunt laten overleven en groeien.
U, en uiteindelijk iedereen die afhankelijk is van uw leiderschap, wordt geconfronteerd met een existentiële bedreiging. Die werd in 20 jaar opgebouwd, dus graaf u in voor een 20-jarige strijd om het om te draaien. Stop met het demoniseren van potentiële bondgenoten in het A-kamp; je hebt alle hulp nodig die je maar kan krijgen.
Klimaat- en energiebeleid zijn in handen gevallen van een wereldwijde beweging die openlijk haar extremisme verklaart. De zogenaamde gematigden in deze kwestie hebben 20 jaar lang gedaan alsof ze de status quo konden handhaven zonder ervoor te vechten. Die dagen zijn voorbij.
Ross McKitrick is hoogleraar economie aan de Universiteit van Guelph en senior fellow van het Fraser Institute.
***
Bron hier 10 februari 2020