L S.,
Allereerst wil ik jullie graag bedanken voor het in stand houden van deze site, een zeer welkome afwisseling in geluid qua energie- en klimaatdiscussie, ik mag graag rond struinen in de artikelen.
In veel artikelen lees ik echter dat het IPCC  ‘de oorzaak’ van alle klimaathysterie is, dat lijkt mij niet. Volgens mij is zijn de rapporten van het IPCC gekaapt door politiek.
Dat denk ik al jaren, dat komt door de IPCC wetenschappers die in 2007(!!) meewerkten aan de BBC documentaire ‘The Great Global Warming Swindle’ hier. [Noot HL: was niet van de BBC, maar van Channel 4.]
In de eerste 5 minuten van de documentaire komen meteen een paar belangrijke wetenschappers van het IPCC aan het woord, waaronder lead author John Christy. Hij steekt niet onder stoelen of banken dat hij niet gelooft in het CO2 verhaal en al helemaal niet in de menselijke oorzaak. Zie hier.
Kunnen jullie niet een artikel schrijven waarin naar voren komt hoe deze politieke klimaatdeals tot stand zijn gekomen, wie er namens wie aan de touwtjes heeft getrokken, met welke insteek.
Klopt het bijvoorbeeld dat, zoals in de documentaire wordt gesteld, dat dit hele groene beleid een gevolg is van Thatcher’s wens de politieke macht van de mijnwerkers af te nemen in combinatie met de drang Afrika onderontwikkeld te houden?
Ik denk overigens dat deze link naar de documentaire ook bij jullie Climatgate.nl TV link thuis hoort.
Mvg …..

Antwoord
Beste ….,
Dank voor je reactie.
Binnen het IPCC heeft veel manipulatie plaatsgevonden. Een beschrijving daarvan vind je in dit boekje hier.
Dit boekje was de belangrijkste inspiratiebron van de ‘Global Warming Swindle’, zoals Martin Durkin, de maker van de documentaire, mij persoonlijk heeft verteld.
De IPCC’ers die kritisch waren, zoals John Christy, hebben zich van het VN-Klimaatpanel gedistantieerd.
Voor John Christy zie hier.
Dat geldt ook voor (wijlen) Margareth Thatcher, die in haar memoires van haar oorspronkelijk standpunt is teruggekomen (een zeldzaamheid voor Margareth Thatcher!).
Citaat:
The doomsters’ favorite subject today is climate change. This has a number of attractions for them. First, the science is extremely obscure so they cannot easily be proved wrong. Second, we all have ideas about the weather: traditionally, the English on first acquaintance talk of little else.
Third, since clearly no plan to alter climate could be considered on anything but a global scale, it provides a marvelous excuse for worldwide, supra-national socialism. All this suggests a degree of calculation. Yet perhaps that is to miss half the point. Rather, as it was said of Hamlet that there was method in his madness, so one feels that in the case of some of the gloomier alarmists there is a large amount of madness in their method.
Indeed, the lack of any sense of proportion is what characterizes many pronouncements on the matter by otherwise sensible people. Thus President Clinton on a visit to China, which poses a serious strategic challenge to the US, confided to his host, President Jiang Zemin, that his greatest concern was the prospect that “your people may get rich like our people, and instead of riding bicycles, they will drive automobiles, and the increase in greenhouse gases will make the planet more dangerous for all.”
It would, though, be difficult to beat for apocalyptic hyperbole former Vice President Gore. Mr Gore believes: ‘The cleavage in the modern world between mind and body, man and nature, has created a new kind of addiction: I believe that our civilisation is, in effect, addicted to the consumption of the earth itself.’
And he warns: “Unless we find a way to dramatically change our civilisation and our way of thinking about the relationship between humankind and the earth, our children will inherit a wasteland.”
But why pick on the Americans? Britain’s then Foreign Secretary, Robin Cook, has observed: “There is no greater national duty than the defense of our shoreline. But the most immediate threat to it today is the encroaching sea.” Britain has found, it seems, a worthy successor to King Canute.
The fact that seasoned politicians can say such ridiculous things – and get away with it – illustrates the degree to which the new dogma about climate change has swept through the left-of-centre governing classes ….
Bron hier.
Voor mijn eigen ervaringen als voormalig expert reviewer van het IPCC zie hier:

Mvg,
Hans Labohm