Grafiek John Christy.











Vele economen surfen mee op de klimaathype. Zij zouden zich wat breder moeten oriënteren.
In Liberale Reflecties van december 2019 verscheen een artikel van de hand van de econoom Roelof Salomons, getiteld: ‘Onzekerheid en het klimaat’. Salomons is hoogleraar Beleggingstheorie en Vermogensbeheer aan de Rijksuniversiteit Groningen. Hij schreef onder meer:
Als gevolg van de technologische ontwikkeling is in de afgelopen 150 jaar de levensstandaard toegenomen en de extreme armoede gedaald. Het gemiddelde wereldinkomen is in die periode met bijna een factor 10 gestegen. De keerzijde is een stijgende temperatuur op aarde, een hogere zeespiegel en extremer weer. Economische groei en klimaatverandering hangen samen.
Zoals vele andere economen, pleit Salomons voor een CO2–heffing om de – vermeende – door de mens veroorzaakte klimaatverandering te beperken. Maar het gaat eigenlijk niet om klimaatverandering. Bedoeld is: die verschrikkelijke opwarming van de atmosfeer. Maar daar is de laatste tijd geen sprake meer van. Dus worden de doelpalen verzet en wordt de terminologie aangepast.
En zal een CO2–heffing het gewenste effect hebben? En hoe ziet de kosten-batenanalyse eruit?
Ook andere economen hebben voor een CO2–heffing gepleit. In Nederland hebben vooral Rick van der Ploeg en Willem Vermeend (voormalige bewindslieden voor de PvdA) zich hiermee geprofileerd. Op 23 februari 2019 schreef Willem Vermeend een column in De Telegraaf onder de titel: ‘Nederland heeft een ander klimaatbeleid nodig’.
Ik pik daar een passage uit:
Wereldwijd zijn experts van mening dat het beginsel ‘de vervuiler betaalt’ bij het klimaatbeleid centraal moet staan en dat bij bedrijven de beste aanpak een CO2–taks is waarmee de CO2–uitstoot wordt belast. Daarbij moet wel bedacht worden dat deze belasting uiteindelijk zal worden doorberekend aan consumenten en dat de taks ertoe kan leiden dat ondernemingen de concurrentieslag met buitenlandse bedrijven gaan verliezen of ons land verlaten. De oplossing voor dit probleem is een taks met een slimme terugsluis van de opbrengst, zodat er sprake is van een budgettaire neutrale operatie en geen weglek naar het buitenland. Gezien de raakvlakken met ander beleid, het internationale karakter en de effectiviteit is het ook nodig dat de volledige regie van het klimaatbeleid bij politiek Den Haag berust.
Op deze wijze zou dus via het klimaat- en energiebeleid een lang gekoesterde wens van Links – een grotere controle van de overheid over de economie – in vervulling gaan.
Is men zich hiervan voldoende bewust? En is dit wenselijk?
Maar nu even terug naar de uitgangspunten van het klimaat- en energiebeleid. Salomons schreef:
De keerzijde is een stijgende temperatuur op aarde, een hogere zeespiegel en extremer weer. Economische groei en klimaatverandering hangen samen.
Maar de catastrofale opwarming van de aarde bestaat alleen in de virtuele werkelijkheid van de klimaatmodellen. De werkelijke temperatuurontwikkeling geeft geen aanleiding tot alarmisme.1
En er is bovendien geen dominant CO2–signaal zichtbaar in het temperatuurverloop over de laatste tientallen jaren. Er is geen correlatie met de quasi–monotoon stijgende concentratie van CO2 in de atmosfeer.2
Dat geldt eveneens voor de zeespiegelstijging, die geen versnelling laat zien.3
Ook is er geen sprake van een toename van weersextremen zoals het VN–Klimaatpanel (IPCC) in een afzonderlijk rapport heeft geconcludeerd.4
De grafieken waar naar verwezen wordt zijn gebaseerd op waarnemingen. Zonder enige kennis van de klimatologie zouden economen – die toch ook enige bedrevenheid hebben in het beoordelen van grafieken – op zijn minst twijfel moeten hebben bij de juistheid van het dogma van de door de mens veroorzaakte opwarming van de atmosfeer. Helaas blijkt dat kwartje toch nog niet bij allen te zijn gevallen.
Dat is ernstig, want het huidige klimaatbeleid is onderdeel van een eco–totalitaire tendentie in onze samenleving. Deze vormt thans de grootste bedreiging van onze welvaart, vrijheid, democratie en nationale soevereiniteit. In het licht van het voorgaande is het hoog tijd voor een herevaluatie van het klimaatbeleid.
Niet de maatschappij moet op de schop, maar het klimaatbeleid!
***
Hans H.J. Labohm is onafhankelijk econoom en hoofdredacteur van de website https://www.climategate.nl/. Eerder was hij redactielid van Liberaal Reveil.
  1. Zie grafiek ‘Tropical Mid-Tropospheric Temperature Variations Model vs. Observations’ via: https://judithcurry.com/2016/04/05/comparing-models-with-observations/.
  1. Zie grafiek ‘Satellite record of recent global air temperature change’, via: https://www.climategate.nl/2018/11/laatste-rapport-van-vn-klimaatpanel-geen-spoor-van-nakende-klimaatcatastrofe/comment-page-2/.
  1. Zie grafiek ‘Sea level change Europe’ via: https://www.climategate.nl/2019/10/alarm-zeespiegel-stijgt/.
  1. Intergovernmental Panel on Climate Change, Managing the Risk of Extreme Events and Disaster to Advance Climate Change Adaptation, Cambridge, 2012, URL: https://www.ipcc.ch/site/assets/uploads/2018/03/SREX_Full_Report-1.pdf.