Klimaatinquisitie in actie

Georkestreerde mediacampagne om klimaatsceptici te discrediteren

23-2-2020 Hans Labohm

In haar zaterdagkatern schonk de Volkskrant in zeven pagina’s aandacht aan Frits Böttcher, een excellent geleerde en klimaatscepticus van het eerste uur.

Wie nieuwsgierig is naar zijn opvattingen zal daarin weinig substantieels vinden. Doel van het artikel is kennelijk om Böttcher en daarmee ook impliciet de huidige klimaatsceptici, te discrediteren, getuige de vetgedrukte titels: ‘De grote twijfelzaaier.’ en ‘Lobbyist van een vuile wereld.’

Net als in de kerk is twijfelen niet toegestaan. Men moet geloven! En ‘vuile wereld’? CO2? Nee, dat is een bouwsteen van het leven. Zonder CO2 geen planten, geen dieren en geen mensen.

Het lijkt op een georkestreerde mediacampagne van de fervente apostelen van het broeikasevangelie: De Volkskrant en Trouw. Zie voor het Volkskrantartikel hier. En voor Trouw hier.

Daarnaast wijdt het televisieprogramma Pointer op dinsdag 25 februari een uitzending aan Böttcher en andere Nederlandse klimaatsceptici. (Zouden ze daarvoor worden uitgenodigd op hun opvattingen toe te lichten? Of wordt het weer de bekende eenzijdige klimaatpropaganda die we inmiddels van de publieke omroep gewend zijn?)

Het gewraakte Volkskrantartikel kent vier auteurs. Het diepgaande onderzoek dat zij hebben gedaan is uitzonderlijk en moet veel tijd en moeite hebben gekost. Wie heeft dat allemaal betaald? En met welk doel? ‘Follow the money!’

Böttcher heeft geld van het bedrijfsleven ontvangen voor zijn activiteiten. Maar wat is er eigenlijk tegen sponsoring door het bedrijfsleven, zolang je niet je oren laat hangen naar door de bedrijven gewenste uitkomsten? De auteurs van het betrokken artikel zien één ding over het hoofd. Frits Böttcher kwam eerst zelf op het idee dat CO2 geen belangrijk broeikasgas kan zijn – met steun van zo’n 20 sceptische wetenschappers. Daarna zocht hij steun bij mensen die de top van het bedrijfsleven hadden bereikt. Doen dan de eigen motieven van het bedrijvenleven nog ter zake, als je niet je oren daarnaar laat hangen? In het artikel wordt dat niet aangetoond. Alleen met een verkapte suggestie dat Frits Böttcher dat wel zou hebben gedaan.

Het is een nogal fundamentele kwestie. Nooit wordt er bezwaar gemaakt tegen het feit dat de mainstream vrijwel uitsluitend bestaat uit wetenschappers die van overheidsgelden afhankelijk zijn. Zelden durven zij hun opdrachtgever tegen te spreken.

Ook verwijst het artikel kort naar Climategate.nl. Citaat:

Voor klimaatscepticus Hans Laböhm, hoofdredacteur van het blog Climategate, was Böttcher een ‘inspirator’, die een opvolger in hem zag.

Emeritus hoogleraar biochemie en Climategate-auteur Arthur Rörsch omschrijft de chemicus als ‘een van de eerste roepers in de woestijn.’

Geconfronteerd met de onthulling dat Böttcher werd gefinancierd door onder meer Shell, laat Rozendaal weten ‘geen behoefte’ te hebben om te reageren. Laböhm ontkent dat hij wist van de sponsoring en benadrukt met klem dat zijn eigen website geheel op vrijwilligers draait en niet door bedrijven wordt gesubsidieerd. Rörsch reageert kort: ‘Nou en, wat gaat het u aan wie wat financiert?’

Het is de auteurs niet gelukt mijn naam goed te spellen maar een kniesoor die daarop let.

Een ander citaat:

In de praktijk komt het CO2–project erop neer dat Böttcher in de media dingen zegt en schrijft als: het IPCC is politiek gedreven, CO2 heeft niet bijgedragen aan temperatuurstijgingen, de zeespiegel zal juist dalen in plaats van stijgen, en gezien de groei van de bevolking en het energiegebruik is het een illusie te denken dat een klimaatakkoord tot CO2–reductie zou kunnen leiden. Beweringen en argumenten die klimaatsceptici ook vandaag de dag nog naar voren brengen.

Dit is maar ten dele juist. De meeste klimaatsceptici zijn van mening dat door de mens veroorzaakte CO2 wèl een bijdrage heeft geleverd, maar zij achten die bijdrage van ondergeschikte betekenis en zeker niet dramatisch. Wat de zeespiegel betreft tonen de metingen aan dat deze stijgt, maar er is geen versnelling zichtbaar, hetgeen men zou verwachten indien antropogene CO2–uitstoot (die pas sinds ong. 1950 significant werd) daarin een rol zou spelen. Voor het overige geeft het citaat de opvattingen van klimaatsceptici wel juist weer.

Belangrijker bij dit soort artikelen is dat men altijd dient te letten op dat wat er niet in staat. Wat er niet in staat zijn de inhoudelijke argumenten die de klimaatsceptici naar voren brengen en de weerlegging daarvan. Wat er niet in staat is dat de meeste klimaatmodellen het toekomstig temperatuurverloop veel hoger hebben ingeschat dan het werkelijke temperatuurverloop. Wat er niet in staat zijn de kosten en baten van het energiebeleid: 1000 miljard euro voor Nederland alleen al, waar geen enkele meetbare (hypothetische) vermindering van de gemiddelde wereldtemperatuur tegenover staat – ook niet aan het eind van de eeuw. Wat er niet in staat is dat – ondanks de mooie beloften van het klimaatakkoord van Parijs – de door de mens veroorzaakte CO2–uitstoot blijft stijgen, omdat de grootste CO2–emittenten in de wereld geen boodschap aan ‘Parijs’ hebben. Wat er niet in staat is dat die verschrikkelijke opwarming van de atmosfeer maar steeds niet wil komen.

Wat er niet in staat is het stelselmatige en grootschalige gesjoemel, gemanipuleer en bedrog die er in de reguliere klimaatwetenschap en het klimaatbeleid hebben plaatsgevonden en nog steeds plaatsvinden, zoals Climategate, de hockeystick–grafiek, Himalayagate, de aanpassingen van de meetreeksen van temperaturen waardoor recente meetreeksen meer temperatuurstijging laten zien dan oudere reeksen, het naar voren schuiven van een extreem opwarmingsscenario als ‘business as usual‘, de verdwenen hittegolven, de stelselmatige onderschatting van de kosten van het klimaatbeleid en het uitblijven van een kosten/baten analyse daarvan, het ten onrechte classificeren van biomassa als ‘renewable‘ enz. enz.

In plaats daarvan richt men zich op een betrekkelijk irrelevant detail: de bescheiden financiering door het bedrijfsleven van de activiteiten van een excellente klimaatsceptische wetenschapper met opvattingen die afwijken van de mainstream. Deze financiering werd zo’n twintig jaar geleden stopgezet. Het zijn dus wel erg oude koeien die uit de sloot worden gehaald. Wat is daarvan nu nog de relevantie, behalve dat men daarmee de huidige klimaatsceptici en het bedrijfsleven in een kwaad daglicht wil stellen?

Als men de relatief bescheiden bedragen (in guldens) leest die verschillende bedrijven gedurende een klein decennium hebben gedoneerd aan het CO2–project van Frits Böttcher en die vergelijkt met wat overheden, instituten, wetenschap, media. postcodeloterij en milieubeweging, thans jaarlijks (in euro’s) uitgeven aan de aanwakkering van de klimaathysterie, dan kan men zich in gemoede afvragen: waar gaat dit over?

Aan het eind van het artikel wordt een overzicht gegeven van reacties van bedrijven die het project van Frits Böttcher destijds financieel hebben ondersteund. Bijna zonder uitzondering verklaarden zij dat zij thans achter de doelstelling van ‘Parijs’ staan. Het komt over als een publieke, politiek correcte geloofsbelijdenis, afgelegd onder sociale en politieke druk, zoals we die kennen uit dictatoriale systemen.

Het deed denken aan de reactie van Winston Smith aan het eind van de roman ‘1984’ van George Orwell, die na langdurige hersenspoeling en foltering zijn liefde voor Big Brother bekende.