Foto: NOS.









Miljardairs, financiële dienstverleners, internationale socialisten, zelfverklaarde wereldverbeteraars, nieuwe wereldorde-propagandisten en ‘klimaatrebellen’ hebben elkaar gevonden in een onheilige alliantie.
Auteur: Ansgar Neuhof.
Vertaling: Piet van Veghel.
Bij de klimaatprotesten is steeds vaker de roep te horen om desnoods met geweld, onze markteconomische ordening omver te werpen. Maar het zijn uitgerekend de ‘aartskapitalisten’ uit de financiële wereld en multimiljardairs die de klimaatbeweging organisatorisch en financieel ondersteunen. Zie bijvoorbeeld Greta’s miljardairs die Extinction Rebellion medefinancieren.
Op dit terrein zijn ook particuliere organisaties als Climate Bonds Initiative en Climate Policy Initiative actief, die op de achtergrond werken en de basis hebben gelegd voor de huidige klimaathype.
Vermoedelijk interesseert het de meelopers bij de klimaatprotesten maar weinig welke belangengroepen achter de klimaathype staan voor wie ze de straat op gaan. Maar ook diegenen die daaraan niet deelnemen, moeten daarvoor toch betalen (niet alleen financieel). Zij worden daarover in het algemeen niet geïnformeerd. Want aan de rol van dergelijke organisaties wordt in de media nauwelijks aandacht geschonken.
Maar even tussendoor wat informatie uit de actuele gegevens van Extinction Rebellion (XR). Het grootste deel van het geld dat tot nu toe aan XR in 2019 is betaald, komt van de miljardairsclub Climate Emergency Fund, van de stichting van het Engelse hedgefonds The Childrens Investment Fund en zijn oprichter Christopher Hohn, alsmede van de band Radiohead, waarvan de frontman Thom Yorke weliswaar geen miljardair is, maar een geschat vermogen heeft van 215 miljoen pond.
XR gebruikt dit geld onder andere om een leger van activisten te financieren. Volgens deze XR-graphic is er van maart tot september 2019 voor hen 355.000 pond aan kosten voor ‘levensonderhoud’ van vrijwilligers’ gemaakt en volgens de XR-ontvangerslijsten 244.000 pond uitbetaald, uiteraard zonder loonbelasting en sociale premies te betalen (dat dienen daarentegen de vuilnismannen en schoonmaaksters die na protestacties de boel schoonmaken wel te doen).
Climate Bonds Initiative – 10 biljoen dollar klimaat-obligaties
Bij het Climate Bonds Initiative gaat het niet over dergelijke peanuts: 10.000 miljard dollar (= 10 biljoen of in het Engels 10 triljoen) – dat is het volume, dat het Climate Bonds Initiative binnen tien jaar na 2020 aan obligatie-kapitaal wil mobiliseren voor klimaatinvesteringen. Het denkt dus veel ambitieuzer dan het klimaatkabinet van de Duitse regering met zijn klimaatpakket van ongeveer 50 miljard euro.
Het Climate Bonds Initiative werd al in het leven geroepen op de Klimaatconferentie in Kopenhagen, in december 2009. Tot de financiers behoren de Rockefeller Foundation, Bank of America, de Bloomberg Philantropies Foundation en de Moore Foundation van mede-oprichters van Intel.
Het Initiatief richt zich op financiële investeerders en kapitaalbeleggers en promoten omvangrijke investeringen in een koolstofarme economie. Het (beoogde) doel: de opwarming van de aarde tot 2 graden Celsius te beperken. Concreet gaat het daarbij om klimaatobligaties, d.w.z. rentedragende waardepapieren, waarvan de uitgifte zowel de overheid als de particuliere sector in staat moet stellen te investeren in klimaatbescherming, hernieuwbare energieproductie, energie-efficiëntie en aanpassing van de infrastructuur.
Het Initiatief hoopt op redelijke en zekere rendementen van deze klimaat-obligaties, die attractiever zouden zijn dan normale obligaties. Hoe wordt deze bijzondere attractiviteit bereikt? – door staatsgaranties en politieke risicoverzekering voor deze obligaties. Deze zouden – aldus het Initiatief in haar 10-Punten-Papier – op grond van het nieuwe karakter en de grote omvang van de benodigde obligatie-emissies, noodzakelijk zijn. In gewone taal: daar op grond van de economische risico‘s de bereidheid om rechtstreeks te investeren in klimaatbeschermingsprojecten of in bedrijven die dergelijke projecten uitvoeren, gering zou zijn, dient de staat de terugbetaling en het rendement te garanderen. Een nieuwe versie van ‘Winsten privatiseren – Risico’s en verliezen socialiseren.’
Winsten privatiseren – Risico‘s socialiseren
Zoals de lijst met partners van het Initiatief laat zien, wil (bijna) iedereen deel uitmaken van het grote geld verdienen met een voorkeursbehandeling door de staat. Ongeveer 100 (investerings)banken, aanbieders van beleggingsfondsen en vermogensbeheerinstellingen staan als partner genoteerd, waaronder Allianz, BlackRock, Deka (spaarbank), Goldman Sachs, Deutsche Börse en Barclays. Maar ook enkele andere zoals het Franse Ministerie van Milieu en de Schweidzer Eidgenossenschaft staan op de lijst.
Het lobbywerk van het Climate Bonds Initiative begint zijn vruchten af te werpen, vooral in Duitsland. In de geest van het Initiatief en van de financiële partners roepen de meer antikapitalistisch georiënteerde Duitse milieuverenigingen (Greenpeace, BUND, Naturschutzbund, Deutsche Umwelthilfe en enkele andere) in een gezamenlijk document op voor onder andere staats-klimaatfondsen met kredietautorisatie en ‘groen’ schatkistpapier. Het jongste voorstel van de CSU, om een staats-klimaat-obligatie uit te geven met een rentepercentage van 2% gaat ook in deze richting. Het CSU-voorstel voldoet zeker nog niet aan alle wensen van de financiële sector, aangezien het alleen bedoeld is voor kleine investeerders. Maar aangezien de redding van het naderende einde van de wereld natuurlijk veel grotere investeringen vergt dan een dergelijk fonds voor kleine beleggers op kan brengen, zijn overeenkomstige fondsen ook voor institutionele beleggers slechts een kwestie van tijd.
Climate Policy Initiative – de politieke bovenbouw
Ongeveer twee maanden voor de oprichting van het Climate Bonds Initiative werd in oktober 2009 – eveneens in Kopenhagen – een ander initiatief in het leven geroepen, het Climate Policy Initiative. De oprichter: de miljardair George Soros. Hij rustte het Initiatief uit met 100 miljoen dollar aan startkapitaal. Tegelijkertijd kondigde hij aan dat hij een miljard dollar zou investeren in  ‘groene’ energie en pleitte hij voor een CO2-belasting (zie hier).
Het Climate Policy Initiative is in zekere zin het politieke zusje van het Climate Bonds Initiative en is als het ware verantwoordelijk voor de ideologische bovenbouw. Het doel is om de effectiviteit van de regelgeving op het gebied van energie en klimaatbescherming te beoordelen en te onderzoeken hoe deze regelgeving de geldstromingen en het klimaat-investeringskapitaal beïnvloeden. Het Initiatief wil deze bevindingen gebruiken om regeringen, bedrijven en financiële instellingen te helpen de economie te transformeren naar een klimaatneutrale economie.
Een van de eerste officiële handelingen van het nieuwe Initiatief, slechts een maand na de oprichting, was de opening van een klimaatonderzoekscentrum in het land, dat kan worden beschouwd als een paradijs voor klimaat-hysterici en -profiteurs. In Duitsland is het nieuwe centrum gevestigd in het Deutschen Institut für Wirtschaftsforschung (DIW) dat voor 2/3 door de Staat wordt gefinancierd. In 2011 heeft DIW op eigen initiatief deze activiteiten voortgezet en heeft het de centrale leiding van het Centrum overgenomen, dat sindsdien hoofd is van de afdeling Klimaatbeleid van DIW. Het is niet verrassend dat DIW sindsdien het idee van een CO2-belasting heeft gepromoot en onlangs namens het Duitse ministerie van Milieu een rapport heeft opgesteld waarin wordt gepleit voor de invoering van een dergelijke belasting als een noodzakelijke, zij het niet voldoende, maatregel in de strijd tegen de klimaatverandering.
Het Climate Policy Initiative heeft ook tal van financiers en partners. De Rockefeller Foundation en de Bloomberg Foundation behoren opnieuw tot de financiers, evenals verschillende andere miljardairs-stichtingen, maar ook het Bundesumweltministerium. Partners zijn weer tal van financiële instellingen zoals bijvoorbeeld Allianz, Deutsche Bank, BlackRock en de Wereldbank.
Climate Bonds Initiative en Climate Policy Initiative – onder de radar
De lijst van financiers en partners van beide initiatieven duidt erop: het zijn non-profit-organisaties, die zich inzetten voor het algemeen belang (ironie off). Met nauwe banden ook met de EU. Namens hen hebben de twee initiatieven in 2016 een Strategie-Leitfaden  voor politieke beleidsmakers van steden in ontwikkelingslanden. Het is bedoeld om de beleidsmakers daar te helpen toegang te krijgen tot de markt voor zogenaamde groene obligaties en deze als financieringsbron voor koolstofarme infrastructuur te ontsluiten. De opdrachtgever was de  Climate-KIC van het EIT (ook een van de financiers van het Climate Bonds Initiative). Opmerking: Het EIT (Europees Instituut voor innovatie en technologie) is een EU-instelling die in heel Europa partnerschappen tussen toonaangevende bedrijven, onderwijs- en onderzoeksinstellingen en zogenaamde niet-gouvernementele organisaties ondersteunt. Climate-KIC (Climate Knowledge and Innovation Community) is het grootste publiek-private partnerschap van de EU voor de bestrijding van klimaatverandering, met meer dan 370 universiteiten, bedrijven en steden als partners (zie hier).
Het is opmerkelijk dat ondanks (of vanwege?) het belang van beide organisaties en hun onderlinge relaties met de financiële sector en overheidsinstellingen, er geen persberichten over hen te vinden zijn, noch in de Duitse, noch in de internationale pers. In Wikipedia is er helemaal geen vermelding voor het Climate Bonds Initiative, zelfs geen Engelstalige, en voor het Climate Policy Initiative slechts een uiterst bescheiden vermelding. De twee organisaties opereren quasi onder de publieke radar.
Groen Klimaatfonds – internationaal herverdelingsinstrument
Het  Green Climate Fund  is geen particuliere organisatie, maar een intergouvernementeel organisatie inzake klimaatverandering van de Verenigde Naties (UNFCCC). Het werd in 2010 opgericht nadat het aangekondigd was op de klimaatconferentie van Kopenhagen in 2009. Tijdens de conferentie hebben de geïndustrialiseerde landen zich ertoe verbonden om vanaf 2020 jaarlijks 100 miljard dollar te verstrekken (met een verhoging vanaf 2025) voor maatregelen om de uitstoot te verminderen en zich aan te passen aan de klimaatverandering in de ontwikkelingslanden.
Het  Green Climate Fund is er voor om dit 100 miljard dollar-doel te realiseren door het verstrekken van leningen en subsidies voor overeenkomstige projecten. Het wordt door de Duitse regering gezien als het  centrale multilaterale instrument  voor de internationale klimaatfinanciering. Het kan daarom worden beschouwd als de eerste stap naar een wereldwijde herverdeling van de belastinginkomsten onder de vlag van de VN.
Het klimaatfonds werd gepland door een 20 leden tellende adviescommissie, die gevestigd was bij de secretaris-generaal van de VN. Het panel bestond uit een vertegenwoordiger van de VN, 13 hooggeplaatste overheidsvertegenwoordigers (voornamelijk ministers en presidenten), de door de Amerikaanse president Obama benoemde directeur van de National Economic Council, een vertegenwoordiger van de Wereldbank, de klimaatalarmist Nicholas Stern (Stern Report), een vertegenwoordiger van de Afrikaanse Ontwikkelingsbank, een vertegenwoordiger van de Deutsche Bank genaamd Caio Koch-Weser (die van 1999 tot 2005 minister van financiën van de Duitse Bondsregering was) en George Soros, van wie niet duidelijk was wie hij vertegenwoordigde.
In zijn eindrapport (Abschlußbericht) riep het adviesorgaan op tot een fundamentele verandering van de wereldeconomie en stelde het de volgende maatregelen voor om de doelstelling van 100 miljard te bereiken:
1. Belastingen (op CO2),
2. belastingen (op financiële transacties),
3. belastingen (op internationale luchtvaart en scheepvaart),
4. belastingen op stroomproductie,
5. subsidies voor hernieuwbare energie.
Het gaat echter niet zo soepel als gepland met het klimaatfonds. Het doel van 100 miljard lijkt ver weg. Er is onenigheid tussen de landen, wat ook heeft geleid tot terugtredingen in de leiding van het fonds. De landen hebben 10,3 miljard dollar toegezegd voor de opstartfase van het fonds vanaf 2014, en de meeste van hen hebben zich aan hun belofte gehouden, maar de VS hebben slechts één miljard betaald in plaats van drie (zie hier). De verdere financiering is nog onduidelijk.
Tot nu toe is ‘slechts’ 4,6 miljard dollar goedgekeurd voor projecten (zie hier), met de overige miljarden hebben kennelijk anderen dan de projectdeelnemers hun zakken gevuld.
Terwijl Duitsland tot de vijf grootste contribuanten behoort en ook bij de actuele lopende aanvullingsronde voorop loopt, onttrekken ook China en het olie-emiraat Bahrein gelden uit het fonds (zie hier). Een van de eerste profiteurs van de financiële industrie was overigens de Deutsche Bank, die van het Green Climate Fund het startkapitaal voor een Afrika-fonds met een volume tot 3,5 miljard dollar ontving (zie hier).
Klimaatbescherming is alleen de kapstok voor nuttige idioten
Wat ook blijkt uit de organisaties die in dit artikel worden beschreven: klimaatbescherming is een langlopend elite-project, dat dient om verdergaande macht- en winstbelangen door te drukken. Winstbejag zou daarbij nog het minste bezwaarlijk zijn, wanneer ze niet onder ontoelaatbare beïnvloeding van de politiek en uitschakeling van markteconomische principes zou worden uitgevoerd. Maar het gaat om meer, maar minder om het klimaat.
Stuart Basden, mede-oprichter van Extinction Rebellion (XR), formuleert het zo:
Het is XR niet om het klimaat te doen. XR is geen klimaatbeweging, maar een rebellie tegen een vergiftigd systeem van waanvoorstellingen, dat de Euro-Amerikanen over de hele wereld verspreid hebben.
Christiana Figueres (dochter van een rijke koffieboer en meermaals president van Costa Rica en zus van een andere president alsook lid van de Economic Council van de Rockefeller Foundation), en toenmalig secretaris-generaal van de UNFCCC, beschreef het doel iets ruimer op een persconferentie in 2015:
Dit is de eerste keer in de geschiedenis van de mensheid, dat we het bewust tot onze taak gemaakt hebben, het sinds de industriële revolutie heersende model van economische ontwikkeling, binnen een vastgelegde periode te veranderen.
En al in 2010 zei Ottmar Edenhofer, directeur van het Potsdam Institut für Klimafolgenforschung (PIK), in een interview:
Men moet de illusie laten varen dat internationaal klimaatbeleid ook milieubeleid zou zijn. Wij herverdelen het vermogen van de wereld via het klimaatbeleid.
‘Wij’ – dat zijn niet de burgers. Het zijn actoren met sterk antiliberale en antidemocratische ideeën, die zich aanmatigen te bepalen wat goed voor de mensheid zou zijn. Die hun financiële en vooral machtsbelangen van bovenaf willen doordrukken. Daartoe is een wereldwijde opgave noodzakelijk, hoe stompzinnig die ook moge zijn – de bescherming van het klimaat. Het is de kapstok voor de nuttige idioten op straat en in de media.
Oorlogseconomie met grootschalige interventie vanaf 2020.
En ze leveren naar wens en helpen met de voordien slechts zeldzaam waargenomen klimaatpaniek een doorbraak te bewerkstelligen. Vanaf 2020 zou klimaatbescherming, wanneer het tot dan toe uitgesteld was, alleen nog te bereiken zijn ‘in het kader van een oorlogseconomie [!] met massale staatsinterventie’, aldus Hans Joachim Schellnhuber, jarenlang leider van het Potsdam Institut für Klimafolgenforschung (PIK) en adviseur van de Duitse regering. In 2017 schreef dezelfde samen met mevrouw Figueres een artikel, waarin werd gesteld dat er nog maar drie (!) jaar over zou zijn voor de redding van het klimaat. De wereld heeft behoefte aan snel handelen. Technologisch en politiek is het punt bereikt, dat het begin van de Grote Transformatie mogelijk maakt. 2020 Is ook belangrijk, omdat de VS zich dan legaal kunnen terugtrekken uit het Klimaatverdrag van Parijs van 2015. Gezien deze belangen, ook in termen van tijd, lijkt het huidige klimaatalarmisme helemaal niet meer zo verrassend en is de afleiding met zaken zoals immigratie, eerder een bijzaak die zeer welkom is.
Of het nu gaat om miljardairs, financiële dienstverleners, internationaal socialisten, zelfverklaarde ‘wereldverbeteraars’, propagandisten van een nieuwe wereldorde of klimaatrebellen, wat deze alliantie gemeen lijkt te hebben is, dat ze ten koste gaat van de (normale) burger die ze verachten. Deze laatsten zullen voor de grootheidswaanzin van de redding van het klimaat moeten betalen en hun levensstandaard moeten inperken. Zij  zullen hun gedrag moeten veranderen en de inperking van hun vrijheid door middel van allerlei soorten regelgeving en zo nodig een klimaat-oorlogseconomie moeten accepteren.
Bron hier.
Zie ook hier.