Hennie is ziedend na een teleurstellend gesprek op het gemeentehuis op 23 mei.
Lydia Jasper 7-12-2019
Op woensdag 29 mei wordt kunstenares Lydia de Loos uit Van Ewijcksluis op klaarlichte dag in winkelcentrum Molensluis in Anna Paulowna aangevallen door het echtpaar Frans en Hennie H. uit Breezand. Hennie loopt al sinds 23 mei met een broodmes rond. ,,Als ik haar tegenkwam, dan was ze van mij’’, zegt ze. Aanleiding is een langlopend conflict.
Hennie is ziedend na een teleurstellend gesprek op het gemeentehuis op 23 mei. Ze zijn verdreven van hun idyllische plekje en de problemen stapelen zich op. Gemeente, Rijkswaterstaat, politie, rechtbank. Niemand die kan of wil helpen. Het is allemaal de schuld van Lydia de Loos die in 2009 het karakteristieke pand naast het haventje heeft gekocht en daar met haar toenmalige partner plannen mee heeft. Over en weer volgen incidenten elkaar op. Er ligt uiteindelijk een dik dossier.
Hennie steekt het broodmes op die dag in haar fietstas. ,,Zij was de reden waarom wij onze haven moesten opgeven. Als ik haar tegenkwam, dan was ze van mij. Ik wilde haar niet dood hebben, maar het was een manier om aandacht te krijgen. Ik ben niet naar haar op zoek gegaan.’’
Een maand eerder, in april, is de moeder van Hennie overleden en toen was er bij haar al iets geknapt. Haar moeder zou het niet meer meemaken als ze de cel in zou moeten. Ze zou dan in hongerstaking gaan, zo bedenkt Hennie, dan komt er vanzelf aan alles een einde. Ze zou na haar arrestatie inderdaad eten weigeren, maar ze zet haar actie niet door.
Dat ze het broodmes bij zich draagt, voelt vertrouwd. ,,Al zeven jaar heb ik nachtmerries, ik droom daarin dat ik een mes in mijn handen heb.’’
Gevangenissen
Hennie is 67 en Frans is 71 jaar. Na 46 jaar huwelijk leven ze al maandenlang gescheiden, doordat ze in twee verschillende gevangenissen zitten. Ze spreken elkaar alleen telefonisch. Tegen haar is vier jaar cel geëist. Hij kijkt aan tegen anderhalf jaar. Als hij vrijkomt, wil hij met de camper een plekje zoeken vlakbij haar gevangenis zodat hij haar makkelijker kan bezoeken.
Als de rechter haar tijdens de zitting in Alkmaar wat vraagt, praat ze honderduit. Haar gedachten tuimelen over elkaar heen. Haar raadsman moet haar soms tot kalmte manen. Dat het beter is dat ze nu even haar mond houdt.
Frans is verbitterd. Het heeft toch geen nut. Wat hij ook zegt of doet. Hij is klein en zij zijn groot. Geregeld staan de tranen in zijn ogen. Hij mist hun hondje. Hij heeft het zwaar in de gevangenis waar ze hem ‘opa’ noemen. Dat woord klinkt daar toch heel anders dan buiten.
Zijn raadsman pleit voor vrijlating, mede vanwege zijn leeftijd en gezondheid. Frans is soms wat vergeetachtig.
Op die bewuste woensdag – de dag voor Hemelvaart - gaan ze fietsen. Als ze aankomen in Anna Paulowna zien ze de opvallende bus van de kunstenares geparkeerd staan. Frans zegt dat zijn vrouw er niet heen moet gaan. Hij weet al dat het tegen dovemans oren is gericht. ,,Je kunt net zo goed tegen een steen praten. Mijn vrouw stond stijf van de adrenaline.’’
Weet Frans dat zijn vrouw een mes bij zich heeft? Of beseft hij zich dat pas op het moment dat zij het broodmes uit de fietstas haalt en onder haar broekband schuift. ,,Ze is nooit eerder met een mes op stap geweest’’, is zijn commentaar.
Het stel komt kennissen tegen en terwijl ze een praatje aanknopen, stapt Lydia de Loos over straat.
Hennie loopt op de kunstenares af. Haar man lijkt dat niet meteen door te hebben. Uit camerabeelden blijkt dat hij haar pas na zeventien seconden volgt. Dan is het gesprek al ontspoord.
Hennie begint: ,,Wat wilde je met mij?’’
Lydia antwoordt: ,,Ik wil niets.’’
,,Waarom maak je mijn spullen stuk?’’
,,Ik kom er nooit.’’
Omstanders horen Hennie roepen. Dat de vrouw dood moet. Volgens een getuige steekt Hennie zes keer bovenhands met haar broodmes in op haar slachtoffer. Een ander telt tien tot twaalf keer.
Een getuige pelt het mes uit Hennies hand en gaat op het wapen staan. Een gekarteld mes, 30,5 centimeter lang met een lemmet van 17,5 centimeter en een kromming aan het uiteinde. Volgens de raadsman van Hennie niet het geëigende middel om iemand te doden. Dit mes is niet gemaakt om te steken en zorgt volgens hem voor oppervlakkige wonden.
Geschopt
Lydia voelt dat ze in haar rug wordt geschopt, terwijl ze bloedend probeert weg te komen. Frans ontkent dat hij het was. Hij probeert haar te schoppen, maar hij mist. Nadat Lydia in een auto van een omstander is geholpen, hoort ze een bonk tegen de carrosserie. Volgens de autobezitter moet Frans wel tegen de wagen hebben geschopt gelet op de schade. Frans weet van niets: ,,Ik stond er anderhalve meter vanaf.’’
Hennie zegt dat ze niet heeft gestoken, maar het mes alleen tegen de keel van haar slachtoffer houdt. Dat Lydia de Loos de verwondingen heeft opgelopen komt omdat ze zich verweert én omdat omstanders zich ermee bemoeien en ertussen springen. ,,Ik weet niet waar ze allemaal vandaan kwamen.’’
Wat zou er zijn gebeurd zonder omstanders? Als de rechter het Hennie vraagt, doet ze er kort het zwijgen toe. In de rechtszaal kun je de spreekwoordelijke speld horen vallen.
,,Ik zou zijn gestopt’’, zegt ze uiteindelijk. ,,Ik ben wel blij dat ze er waren om te zien wat er gebeurde. Anders had zij de boel nog meer overdreven.’’
Na de worsteling stroomt de kracht uit haar lichaam. Ze loopt weg en gaat op de stoep zitten. Als ze haar mobiel pakt om 112 te bellen, wordt ze zelf gebeld. Haar dochter. Voor die wat kan zeggen, barst Hennie los. Dat ze Lydia de Loos heeft gestoken. Dat ze er niet meer tegen kan. Dat ze is doorgedraaid. Haar dochter krijgt er alleen een onthutst ‘wat?’ tussen.
Hennie hangt op. 112 bellen hoeft niet meer. Dat is al door anderen gedaan. De melding komt rond vier uur ’s middags bij de politie binnen. Hennie klampt de eerste motoragent ter plaatse aan. ,,Je moet mij hebben’’, zegt ze tegen hem. ,,Ik heb het gedaan. Ik had het zes jaar eerder moeten doen.’’
De agent zet Hennie onmiddellijk tegen zijn motor. Hij slaat haar in de boeien. Frans sputtert tegen: ,,Doe even normaal.’’
Vlak daarvoor heeft hij zijn vrouw nog toegesproken. Dat hij trots op haar was. ,,Ze had haar dood moeten steken, want zíj heeft alles kapot gemaakt.’’
Poging tot moord
In haar voordracht zegt de officier van justitie dat er aan deze aanval meerdere serieuze doodsbedreigingen zijn voorafgegaan. Het is volgens haar poging tot moord. Getuigen zeggen dat Hennie met kracht heeft gestoken. Met als doel het slachtoffer om het leven te brengen. Met voorbedachten rade.
De rol van Frans in het geheel is dubieus. De officier van justitie acht het schoppen bewezen evenals de vernieling van de auto. Met zijn uitspraken achteraf geeft Frans tevens aan dat hij de actie van zijn vrouw goedkeurt.
De advocaat van zijn vrouw zwakt de woorden van het echtpaar af. Als ze iets zeggen, betekent niet dat ze van plan zijn om dat ook te doen. Ze gebruiken grote woorden om kracht bij te zetten.
Volgens psychiatrisch onderzoek zijn beiden geheel toerekeningsvatbaar. De officier van justitie vindt het jammer dat er geen onderzoek is gedaan naar hun onderlinge band. In plaats van elkaar af te remmen, hebben ze elkaar alleen maar versterkt in hun houding. En dat dus tien jaar lang.
De officier van justitie maakt zich dan ook zorgen hoe het straks moet. Als de echtelieden blijven vasthouden aan het willen behalen van hun gelijk, volgt er geen oplossing. ,,Dan gaat het slechts om het indammen van risico’s.’’
Reconstructie
Deze reconstructie is gebaseerd op de rechtszaken en het krantenarchief. De rechter doet dinsdag 10 december uitspraak.
Lees ook:
Noordhollands Dagblad
1 reacties :
Is het niet merkwaardig dat een autochtone vrouw en haar man die met moordplannen rondlopen wel volledig toerekeningsvatbaar zijn en iedere allochtoon met dezelfde plannen en daden (of erger) opeens allemaal "VERWARD" zijn?
Een reactie posten