Zoals de zaken er nu voorstaan, hebben sceptici de kans enorm te winnen in 2020, maar we moeten wel de druk op de ketel houden. 


29-12-2019

Auteur: David Wojick.
Vertaling: Martien de Wit.
In het jaar 2019 zagen we de snelle opkomst van klimaathysterie, maar zoals het Amerikaanse gezegde luidt: “You ain’t seen nuthin’ yet.” (Dit is nog niets, wacht maar!). Nu de hysterie stevig is verankerd en goed is georganiseerd, wordt deze zeker nog groter en luider. Maar ik zie er heel weinig uit voortkomen, behalve lawaai, zolang de sceptici doorgaan met hun goede zaak.
Dit is met name het geval in de Amerikaanse race om het presidentschap, die qua klimaatbeleid wereldwijd verreweg de grootste invloed heeft. Veel van de Democratische kandidaten gaan proberen om op de top van de hysterische golf op de overwinning af te koersen. Maar het is niet waarschijnlijk dat ze gaan winnen.
Mijn mening is dat hoe verder je naar links gaat, hoe minder stemmen je krijgt, en deze mensen gaan ver naar links op het klimaatthema. Naar mijn mening is de enige haalbare kandidaat in het peloton Joe Biden, maar hij is misschien niet gek genoeg om de voorkeur te krijgen. Hij kan Trump ook niet verslaan, dus het ziet er op dat gebied goed uit.
Een andere grote onbekende is wat de hysterische demonstranten gaan doen. Grotere marsen? Meer verstoring van de openbare orde? (De politie heeft nu lijmverwijderaar.) Of misschien iets dat we nog niet eerder hebben gezien, hopelijk wordt het niet gewelddadiger. Ik ben er zeker van dat er nu druk e-mailverkeer is onder de demonstranten. (Misschien wat nieuwe gekke protestborden. “Ik wil niet dood!” lijkt enorm aan te slaan.)
Zullen de hysterici trouwens specifieke kandidaten voor de Democratische nominatie steunen? Of worden ze misschien actief voor specifieke Congresleden om ze te helpen verkozen te worden? Ze kunnen zelfs hun eigen partij vormen (maar Greta Thunberg is niet verkiesbaar, dat is jammer). Politieke actie lijkt de logische volgende stap voor de extremisten, waardoor de groene beweging verder kan destabiliseren, aangezien de meeste politieke actiegroepen gematigd zijn.
Er zijn ook veel andere klimaatknelpunten aan de orde. In een recente vergadering heeft de EU geen ambitieuzere emissiereductiedoelstelling voor 2030 kunnen bereiken, ondanks dat het hysterische leiderschap dat heeft geëist.
De volgende vergadering over dit voorstel zal in juni plaatsvinden. Ongetwijfeld zullen we dan veel ‘Action Now!‘- marsen en demonstraties zien, maar de ambitie ontbreekt waarschijnlijk op het niveau van de EU-landen, en dat is wat telt. Verschillende landen missen hun doelstelling voor 2020 nu al en er zijn ook anti-actiedemonstraties, van gele hesjes tot boeren en mijnwerkers. De politieke leiders beginnen zich hier zorgen over te maken.
De VN zal verschillende semi-topontmoetingen houden, in de aanloop naar de grote klimaattop COP 26 in Glasgow, die in november begint. Gelet op wat er is gebeurd bij de COP 25 van Madrid, zijn we waarschijnlijk getuige van de geleidelijke ineenstorting van het hele VN-klimaatactieproces.
Het proces dat voortvloeit uit het Parijs Akkoord van de VN is veel te traag en kent teveel compromissen voor de ‘Action Now!’- hysterici om te kunnen accepteren. Dat zal zeker het geval zijn als de ‘Action Now!’- hysterie verder groeit in 2020, wat zeer waarschijnlijk is. Dat de mythische $ 100 miljard per jaar die aan de ontwikkelingslanden wordt beloofd, in Glasgow niet op tafel komt, zal de ineenstorting verergeren.
En dan is er ook op nationaal niveau wereldwijd veel gaande. Vooral veelbelovend is de snelle opkomst van nieuwe populistische partijen, die zich verzetten tegen de drastische acties die door de ‘Action Now!’- radicalen worden geëist. Hysterie op de linker vleugel roept meestal een conservatieve reactie op. Hoe zou het ook anders kunnen? Boze menigten zijn gevaarlijk.
Let wel, ik verwacht veel betekenisloze symbolische groene acties in reactie op al dat hysterische lawaai. Inclusief van die tandeloze verklaringen over een ‘klimaatcrisis’ en zinloze beloften van nul-emissies ver voorbij 2050. Politici die het onmogelijke beloven, en waarvan de resultaten pas in de verre toekomst zullen blijken, doen geen kwaad. Vandaar hun populariteit.
Mijn definitie van ‘het winnen van het grote debat over klimaatverandering’ is dat de alarmisten geen ernstige schade aanrichten. Hoewel ik in de loop van 2020 een escalerende toename van hysterisch geschreeuw verwacht, zal de reden daarvoor zijn dat mijn kant gaat winnen en de lawaai-kant verliest.
David Wojick.
Zoals de zaken er nu voorstaan, hebben sceptici de kans enorm te winnen in 2020, maar we moeten wel de druk op de ketel houden. Knijp je neus dicht, doe doppen in je oren en raak ze hard. “You ain’t seen nuthin’ yet“.
Bron hier.
David Wojick, Ph.D., is een onafhankelijke Amerikaanse analist die publiceert op het snijvlak van wetenschap, technologie en beleid.