Judith Curry over klimaatconferentie Madrid

De VN-klimaatconferentie deze week in Madrid biedt een goede gelegenheid om de stand van het publieke klimaatdebat te evalueren. 

5-12-2019

Auteur: Judith Curry.

Vertaling: Martien de Wit.

De VN-klimaatconferentie (COP25) is maandag in Madrid begonnen. Ik ben uitgenodigd om een ​​opiniestuk te schrijven voor een krant in Madrid, waarvan ik aanneem dat het ergens deze week zal verschijnen (in het Spaans). Hieronder staat de tekst van mijn opiniebijdrage.

Judith Curry opinie

De VN-conferentie over klimaatverandering deze week in Madrid biedt een goede gelegenheid om de stand van het publieke klimaatdebat te evalueren. 

De meeste regeringen wereldwijd geven prioriteit aan energiezekerheid, betaalbaarheid en industrieel concurrentievermogen boven toezeggingen, gedaan bij het klimaatakkoord van Parijs. Zelfs als deze landen op schema zouden liggen om aan hun verplichtingen te voldoen, is een meerderheid van de nationale toezeggingen volstrekt onvoldoende om de doelstellingen van Parijs te halen. Tegelijkertijd horen we steeds meer schrille retoriek van Extinction Rebellion en andere activisten over de ‘existentiële bedreiging’ van de ‘klimaatcrisis’, ‘op hol geslagen klimaatchaos’, etc.

Er is een groeiend besef dat het klimaatakkoord van Parijs onvoldoende is om een ​​verandering van betekenis te veroorzaken bij het vertragen van de voorspelde opwarming. En de echte maatschappelijke gevolgen van klimaatverandering en extreme weersomstandigheden blijven grotendeels buiten beschouwing.

Hoe zijn we op dit punt terecht gekomen? De afgelopen drie decennia reed de ‘kar’ van het klimaatbeleid ver vooruit op het wetenschappelijke ‘paard’. Het klimaatakkoord van 1992 werd ondertekend door 190 landen voordat de balans van wetenschappelijk bewijs zelfs een meetbaar waargenomen menselijke invloed op het wereldwijde klimaat suggereerde. Het Kyoto-protocol van 1997 werd geïmplementeerd voordat we enig vertrouwen hadden dat het grootste deel van de recente opwarming door mensen werd veroorzaakt. Er is een enorme politieke druk op de wetenschappers uitgeoefend om bevindingen te presenteren die deze verdragen zouden ondersteunen, wat heeft geresulteerd in een streven naar een wetenschappelijke consensus over de gevaren van door de mens veroorzaakte klimaatverandering.

Fossiele brandstofemissies als de klimaat ‘regelknop’ is een eenvoudig en verleidelijk idee. Dit is echter een misleidende vereenvoudiging, omdat het klimaat natuurlijk op een onverwachte manier kan veranderen. Afgezien van onzekerheden in toekomstige emissies, worden we nog steeds geconfronteerd met een factor 3 of meer onzekerheid in de gevoeligheid van de temperatuur van de aarde voor de toename van koolstofdioxide in de atmosfeer. We hebben geen idee hoe de natuurlijke klimaatvariabiliteit (zonne-energie, vulkanen, oceaancirculaties) zich in de 21ste eeuw zal voordoen en of de natuurlijke variabiliteit wel of niet zal domineren boven de door de mens veroorzaakte opwarming.

We hebben nog steeds geen realistische inschatting van de invloed van een warmer klimaat op ons en of dat ‘gevaarlijk’ is. We hebben geen goed inzicht in hoe opwarming extreme weersomstandigheden kan beïnvloeden. Landgebruik en exploitatie door mensen is een veel groter probleem dan klimaatverandering voor het uitsterven van soorten en de gezondheid van ecosystemen. Lokale zeespiegelstijging heeft vele oorzaken, terwijl bodemdaling op veel van de meest kwetsbare locaties de dominante factor is.

Er wordt ons steeds verteld dat de wetenschap van klimaatverandering ‘definitief beslist’ is. In de klimaatwetenschap is er echter een spanning geweest tussen het streven naar een wetenschappelijke ‘consensus’ ter ondersteuning van beleidsvorming, versus verkennend onderzoek dat de kennisgrenzen verlegt. Klimaatwetenschap wordt gekenmerkt door een snel evoluerende kennisbasis en door meningsverschillen onder experts. Voorspellingen over de klimaatverandering in de 21ste eeuw worden gekenmerkt door enorme onzekerheid.

Desondanks grijpen activistische wetenschappers en de media elke uitzonderlijke weersgebeurtenis aan als bewijs van door de mens veroorzaakte klimaatverandering – ze negeren de analyses van zeer nuchtere wetenschappers die periodes van zelfs nog extremer weer laten zien in de eerste helft van de 20ste eeuw, toen de uitstoot van fossiele brandstoffen veel kleiner was.

Er worden alarmerende persberichten verspreid over elke nieuwe klimaatmodel-voorspelling van toekomstige rampen door hongersnood, massamigraties, catastrofale branden, enz. Toch vermelden deze persberichten niet dat deze voorspelde rampen zijn gebaseerd op zeer ongeloofwaardige veronderstellingen over hoeveel we eigenlijk kunnen uitstoten in de loop van de 21ste eeuw. Verder worden kwesties als hongersnood, massamigratie en bosbranden voornamelijk veroorzaakt door overheidsbeleid en onwetendheid, gebrek aan welvaart en beleid voor landgebruik. Klimaatverandering doet er wel toe, maar andere factoren in termenvan beïnvloeding van het menselijk welzijn, hebben aanzienlijk meer gewicht.

Er wordt ons verteld dat klimaatverandering een ‘existentiële crisis’ is. Op basis van onze huidige beoordeling van de wetenschap is de klimaatdreiging echter geen existentiële crisis, zelfs niet in de meest alarmerende hypothetische verschijningsvormen. De perceptie van door de mens veroorzaakte klimaatverandering als een apocalyps op de korte termijn heeft het aantal beleidsopties dat we willen overwegen sterk verkleind.

We hebben het probleem van de klimaatverandering niet alleen te simpel gemaakt, maar ook de ‘oplossing’. Zelfs als men de projecties van de klimaatmodellen accepteert en meent dat opwarming gevaarlijk is, is er onenigheid onder experts over de vraag of het versneld terugdringen van het gebruik van fossiele brandstoffen de juiste beleidsreactie is. In elk geval lijkt het snel verminderen van de uitstoot van fossiele brandstoffen en het verbeteren van de negatieve effecten van extreme weersomstandigheden op de korte termijn steeds meer op magisch denken.

Klimaatverandering – zowel door de mens veroorzaakt als natuurlijk – is een chronisch probleem dat eeuwen beheer vereist.

De extreme retoriek van Extinction Rebellion en andere activisten bemoeilijkt politieke overeenstemming over het beleid inzake klimaatverandering. Het overdrijven van de gevaren ver boven de geloofwaardigheidsgrens maakt het moeilijk om klimaatverandering serieus te nemen. De monomane focus op het elimineren van de uitstoot van fossiele brandstoffen leidt onze aandacht af van de primaire oorzaken van veel van onze problemen en van effectieve oplossingen.

Gezond-verstand–strategieën om de kwetsbaarheid voor extreme weersomstandigheden te verminderen, de milieukwaliteit te verbeteren, betere energietechnologieën te ontwikkelen, landbouw en landgebruik te verbeteren en waterbronnen beter te beheren, kunnen de weg effenen naar een welvarende en veilige toekomst. Elk van deze oplossingen ondersteunt (ongeacht de mate waarin het klimaat verandert) de verzachting van de effecten van klimaatverandering en verbetering van het menselijk welzijn. Deze strategieën vermijden de politieke impasse rond het huidige beleid en vermijden duur beleid dat minimale gevolgen op korte termijn voor het klimaat zal hebben. Bovendien is er voor deze strategieën geen overeenstemming vereist over de risico’s van ongecontroleerde broeikasgasemissies.

We weten niet hoe het klimaat van de 21ste eeuw zich zal ontwikkelen en we zullen ongetwijfeld verrast worden. Gezien deze onzekerheid zijn precieze emissiedoelstellingen en deadlines wetenschappelijk betekenisloos. We kunnen veel van de politieke impasse vermijden door gezond-verstand-beleid te voeren, dat energietechnologieën verbetert, mensen uit de armoede haalt en hen weerbaarder maakt tegen extreme weersomstandigheden.