De koude komt, de oogsten verdwijnen

Er is nieuws van het klimaatfront

9-12-2019

Auteur: Udo Pollmer, wetenschappelijk leider van de EU.L.E.–vereniging.

Vertaling: Piet van Veghel.

Er is nieuws van het klimaatfront: NASA heeft haar interplanetaire weersvoorspelling voor het komende decennium gespecificeerd. Dit is nodig om haar ruimtevluchten te kunnen plannen. Want in het zonnestelsel zijn talrijke fenomenen die het leven van astronauten in gevaar kunnen brengen. Bijvoorbeeld, de zonnefakkels, dat wil zeggen enorme massa’s plasma, die met 900 km per seconde vanuit de zon de ruimte in worden geslingerd en ook de atmosfeer van de aarde bereiken.

Het is algemeen bekend dat hoge zonneactiviteit het radioverkeer op aarde verstoort. Maar dit is het minst schadelijke effect. De daaruit voortvloeiende klimaatveranderingen hebben verdergaande gevolgen. Hoe actiever de zon, hoe warmer het in de loop der jaren en decennia wordt en vice versa. Nu heeft de NASA een uitzonderlijk lage zonneactiviteit voorspeld voor de komende jaren, een zogenaamd Dalton-minimum. De astronomische gegevens komen momenteel overeen met de zwakste cyclus van de laatste 200 jaar. Voor de ruimtevaart breekt daarmee een gouden tijdperk aan. Voor ons, de aardbewoners, betekent dit vooral één ding: KOU.

Meer dan tien jaar geleden, in 2006, had de NASA de wereldwijde koude periode rond 2022 voorspeld. Volgens deze prognose zou het volgend jaar 2020 van start moeten gaan. De koudste fase van het Dalton-minimum zou in 2025 moeten worden bereikt. Ook andere onderzoeksinstellingen kwamen tot dezelfde of vergelijkbare resultaten. Ze verwijzen bijvoorbeeld naar de vorming van langlevende coronale gaten in de zon met lagere temperaturen. Of de afname van de zonnewinden.

Ontbreken deze, dan dringen de kosmische stralen in het zonnestelsel en in de atmosfeer van de aarde door. Dit beïnvloedt op zijn beurt de wolkenvorming. Allemaal tekenen van een koude-fase.

Bij het klimaat gaat het niet over klimaatgassen, maar over gigantische geofysische en kosmische processen zoals de De-Vries-cyclus, de Schwabe-cyclus, de Gleissberg-cyclus, Heinrich-gebeurtenissen of de Atlantische multidecadische oscillatie.

De huidige zonnecyclus heeft al het zonnevlekkenniveau van de kleine ijstijd bereikt. De laatste keer, dat we een dergelijk bedreigend minimum hadden, geraakten maar twee van de magnetische velden van de zon uit de fase. Ditmaal zijn vier magnetische velden uit de fase. Nog een voorbode: De vorming van kosmogene isotopen neemt de laatste 9000 jaar sneller af dan ooit daarvoor.

Ervaringen uit de geschiedenis

In de geschiedenis volgde op zonneminima altijd periode van koude, misoogsten, oorlogen en natuurrampen. De verwoestende gevolgen van het laatste Dalton-minimum, dat rond 1800 begon, worden door de opwarmingsalarmisten vaak afgedaan als het gevolg van de uitbraak van de Tambora in Indonesië in 1815, die leidde tot het “jaar zonder zomer” in 1816. Maar astrofysici en geofysici zien dat juist andersom: vulkaanuitbarstingen en aardbevingen treden vaker op bij geringe zonneactiviteit.

Japanse kosmofysici vermoeden, dat door het ontbreken van zonnewinden kosmische myonen doordringen tot het magma aan de oppervlakte en de oppervlaktespanning van de kosmische myonen verminderen, wat op zijn beurt uitbarstingen in de hand werkt. Ook al klinkt deze theorie vanuit het standpunt van de natuurkundigen gerechtvaardigd, ze verklaart slechts een deel van de fenomenen. Het stelt ons echter in staat om een blik te werpen op de huidige wetenschappelijke discussie.

De aardbevingen en tsunami’s die volgden op de uitbarsting van de Tambora’s hebben op de omliggende Indonesische eilanden tienduizenden mensen het leven gekost. Maar niemand in Europa en de VS was daar aanvankelijk in geïnteresseerd. Het nieuws concentreerde zich op de slag bij Waterloo op 18 juni 1815, waarbij Wellington en Blücher het Franse leger versloegen.

Pas toen het jaar daarop de lente en de zomer uitbleven, beheerste het klimaat de krantenkoppen. Toen er in juni aan de westkust van de VS in Virginia sneeuw viel en de waterreservoirs bevroren waren, was het in plaats van zonnebaden, schaatsen geboden. De weinige zaden die nog ontkiemd waren, bevroren begin juni. De nieuwe uitzaai bevroor in juli. Overal op aarde hetzelfde beeld: In Ierland verrotten de aardappelen in de grond. In Engeland, Frankrijk en Duitsland waren er misoogsten van graan, het dagelijkse brood werd onbetaalbaar, gevolgd door hongerrevoltes en plunderingen.

Onzekere voorspellingen

Voorspellingen voor de toekomst zijn geen zekerheden, ook al zijn ze afkomstig van de NASA. Misschien geloof je ze al dan niet. Hun jongste aankondiging van het Dalton-minimum voor 2020 stamt uit de zomer. Toen was het nog lekker warm en de oogsten waren geweldig. Astronomen zien ondertussen de sneeuwval in de maïsgordel van de VS, die daar de maïskorrels begraven heeft, als voorbode van het Dalton-minimum.

In Canada bevroor het koolzaad door een onverwachte inval van de winter. De noodtoestand is meermaals uitgeroepen. Ook Rusland en Oekraïne melden nieuwe kouderecords en sneeuwstormen, Moskou beleefde de koudste zomer van de laatste 150 jaar. Berichten over grote zomersneeuwval zijn zojuist afkomstig uit Australische skigebieden. De lijst met onverwachte koudeperiodes groeit van week tot week.

In de geschiedenis werden de warme altijd gekenmerkt door voorspoed. Koude perioden werden gekenmerkt door honger en ellende.Tegen kou kan warme kleding en een betrouwbare elektriciteitsvoorziening uit elektriciteitscentrales, olie en aardgas bescherming bieden – maar niet tegen honger. Nu Duitsland de voedselvoorziening in tijden van crisis duidelijk niet langer serieus neemt, ontbreekt het aan een effectieve buffer. Het afzien van serieuze voedselvoorraden werkt alleen zolang er bij misoogsten in Europa overschotten van andere continenten beschikbaar zijn. Maar wanneer de wereld afkoelt, zorgt elke staat ervoor dat zijn schaarse middelen ten goede komen aan zijn eigen burgers. Wie zal er dan voor ons zorgen?

***