De giftige retoriek van klimaatverandering

We weten niet hoe het klimaat van de 21ste eeuw zich zal ontwikkelen en we zullen ongetwijfeld verrast worden. 

20-12-2019

Auteur:  Judith Curry.

Vertaling: Martien de Wit.

Brief van een bezorgde jongvolwassene in het Verenigd Koninkrijk

Ik ontving deze brief via e-mail:

“Ik heb geen idee of dit het juiste e-mail adres van u is, maar ik heb het net gevonden en ik dacht dat ik het risico maar moest nemen. Mijn naam is XXX. Ik ben 20 jaar oud en kom uit het Verenigd Koninkrijk. Het enige woord om mijn situatie te te beschrijven is, dat ik lijd, omdat ik oprecht bang ben dat klimaatverandering mij en mijn hele gezin het leven zal kosten. Ik maak geen grapje, het is het enige waar ik de laatste negen maanden elke seconde aan heb gedacht. Ik word er misselijk van, ik eet of slaap niet en krijg dagelijks paniekaanvallen. Het is momenteel 1 uur ‘s nachts en ik kan niet slapen, omdat ik verlamd ben door angst. Ik heb geprobeerd zelf onderzoek te doen, ik heb van alles geprobeerd. Ik ben niet dom, ik ben een behoorlijk rationele denker, maar op dit moment wil ik soms letterlijk dat ik niet geboren was, zo ellendig voel ik me en zo bang ben ik.

Ik heb recentelijk kennis gemaakt met uw werk en ik zou het enorm waarderen als u me per e-mail uw bevindingen wilt geven, of hoop of advies. Ik ben al vegetariër en recycle alles, dus ik probeer het echt. Help me alstublieft. Op welke manier dan ook. Ik ben hier ten einde raad.”

Judith Curry’s antwoord

We hebben steeds meer schrille retoriek gehoord van Extinction Rebellion en andere activisten over de ‘existentiële bedreiging’ van de ‘klimaatcrisis’, ‘op hol geslagen klimaatchaos’, enz. In een recent opiniestuk verklaarde Greta Thunberg:

“Rond 2030 zullen we in de positie zijn om een ​​onomkeerbare kettingreactie te veroorzaken die buiten de menselijke controle ligt en die zal leiden tot het einde van onze beschaving zoals we die kennen.”

Extinction Rebellion meldde:

“Het is duidelijk ​​dat we worden geconfronteerd met een ongekende wereldwijde noodsituatie. We bevinden ons in een situatie van leven of dood die we zelf hebben veroorzaakt.“

Het is moeilijker om soortgelijke verklaringen te negeren van verantwoordelijke personen die de Verenigde Naties vertegenwoordigen. In zijn openingsopmerkingen voor de VN-klimaatconferentie deze week in Madrid (COP25), zei VN-secretaris-generaal Antonio Guterres dat

“… het punt van no-return niet langer aan de horizon ligt.”

Hoesung Lee, voorzitter van het Intergouvernementeel Panel on Climate Change (IPCC), zei:

“Als we op de huidige weg voortgaan, bedreigen we ons bestaan ​​op deze planeet.”

Dus …  waarover moeten we ons precies zorgen maken? Denk eens aan de volgende statistische gegevens:

– In de afgelopen eeuw is het aantal doden door natuurrampen met 99% gedaald, terwijl in dezelfde periode de wereldbevolking verviervoudigde.

– Hoewel de wereldwijde economische schade door weers- en klimaatrampen is toegenomen, wordt dit veroorzaakt door een toenemende bevolking en bebouwing op kwetsbare locaties. De wereldwijde verliezen door weersomstandigheden als percentage van het mondiale BBP zijn sinds 1990 met ongeveer 30% gedaald.

– Hoewel het IPCC heeft geschat dat de zeespiegel tegen 2100 met 0,6 meter zou kunnen stijgen, bedenk dan hoe Nederland zich al 400 jaar geleden heeft aangepast aan het leven onder de zeespiegel.

– De opbrengst van gewassen blijft wereldwijd stijgen en overtreft wat nodig is om de wereld te voeden. Landbouwtechnologie is belangrijker dan het klimaat.

– Het aandeel van de wereldbevolking dat in extreme armoede leeft, is gedaald van 36% in 1990 tot 10% in 2015.

Hoewel veel mensen zich misschien niet bewust zijn van dit goede nieuws, reageren ze wel op elk weerbericht of klimaatramp in het nieuws. Activistische wetenschappers en de media grijpen elke extreme weersgebeurtenis snel aan als aanwijzing van door de mens veroorzaakte klimaatverandering, waarbij ze de analyses van meer nuchtere wetenschappers negeren, die perioden van nog extremer weer laten zien in de eerste helft van de 20ste eeuw, toen de uitstoot van fossiele brandstoffen veel kleiner was.

Dus ... waarom maken we ons zo zorgen over klimaatverandering? De bezorgdheid over klimaatverandering gaat niet zozeer over de opwarming die zich de afgelopen eeuw heeft voorgedaan. Het gaat veeleer om wat er in de 21ste eeuw misschien zou kunnen gebeuren als gevolg van de toenemende uitstoot van fossiele brandstoffen. Met de nadruk op ‘misschien‘.

Er worden alarmerende persberichten verspreid over elke nieuwe prognose van klimaatmodellen, die toekomstige rampen voorspelt, zoals hongersnood, massamigraties, catastrofale branden, enz. Deze alarmerende scenario’s van de klimaatverandering van de 21ste eeuw vereisen echter dat we, net als de Witte Koningin in Alice en Wonderland, in ‘zes onmogelijke dingen voor het ontbijt’ geloven.

De meest alarmerende scenario’s van klimaatverandering in de 21ste eeuw houden verband met het RCP8.5-scenario voor broeikasgasconcentratie. RCP8.5 wordt vaak abusievelijk beschreven als een ‘business as usual‘-scenario en gaat uit van onrealistische langetermijntrends voor de bevolking en een vertraging van technologische innovatie. Nog onwaarschijnlijker is de veronderstelling dat de wereld grotendeels haar energie uit steenkool zal halen.

Ondanks de ongeloofwaardigheid van dit scenario is RCP8.5 het favoriete scenario voor publicaties op basis van simulaties van klimaatmodellen. Kortom, RCP8.5 is een zeer nuttig recept voor het opkloppen van scenario’s met alarmerende effecten van door de mens veroorzaakte klimaatverandering. Die worden er uiteraard uitgelicht en vervolgens overdreven door de media. 

Afgezien van de vraag hoeveel de broeikasgassen kunnen toenemen, is er veel onzekerheid over hoeveel de planeet zal opwarmen in reactie op een verdubbeling van atmosferisch koolstofdioxide – ook wel ‘klimaatgevoeligheid’ (ECS) genoemd. Het IPCC 5th Assessment Report (2013) gaf een bandbreedte aan tussen 1 en 6 °C, met een ‘waarschijnlijk’ bereik tussen 1,5 en 4,5 °C.

In de jaren sinds het 5e beoordelingsrapport is de onzekerheid toegenomen. De jongste resultaten van het klimaatmodel – voorbereid voor het komende 6e beoordelingsrapport van het IPCC – laten zien dat de meeste klimaatmodellen ECS-waarden produceren die hoger zijn dan 5 °C. De toevoeging van slecht begrepen aanvullende processen aan de modellen heeft de verwarring en de onzekerheid vergroot. Tegelijkertijd resulteren verfijnde inspanningen om waarden van de klimaatgevoeligheid uit historische waarnemingen te bepalen in ECS-waarden van ongeveer 1,6 °C, met een bandbreedte van 1,05 tot 2,7 °C.

Met deze grote onzekerheid over de waarde van de klimaatgevoeligheid, is de laagste waarde onder de klimaatmodellen 2,3 °C, en enkele modellen met waarden onder 3 °C. Daarom wordt de onderkant van de bandbreedte van ECS niet gedekt door de klimaatmodellen, wat resulteert in temperatuurprojecties voor de 21ste eeuw die uitzonderlijk hoog zijn. 

Wat de stijging van de zeespiegel betreft, bevatten recente Amerikaanse studies een ‘worst case scenario‘ voor de stijging van de zeespiegel in de 21ste eeuw van 2,5 m. Extreme schattingen van de zeespiegelstijging zijn afhankelijk van RCP8.5 en simulaties van klimaatmodellen, die gemiddeld te warm zijn ten opzichte van het onzekerheidsbereik van ECS. De meest extreme scenario’s van een zeespiegelstijging in de 21ste eeuw zijn gebaseerd op speculatieve en slecht begrepen fysische processen, waarvan wordt verondersteld dat ze de ineenstorting van de West-Antarctische ijskap versnellen. Recent onderzoek toont echter aan dat het zeer onwaarschijnlijk is dat deze processen de zeespiegelstijging in de 21ste eeuw zullen beïnvloeden. Tot op heden waren op de meeste locaties, die het meest kwetsbaar zijn voor zeespiegelstijging, de lokale bodemdaling door geologische processen en de wijze van landgebruik van grotere invloed dan de zeespiegelstijging als gevolg van de opwarming van de aarde.

Om de prognoses van klimaatmodellen voor de 21ste eeuw verder te compliceren, richten de klimaatmodellen zich alleen op door de mens veroorzaakte klimaatverandering – ze houden geen rekening met natuurlijke klimaatvariaties, die het gevolg zijn van de activiteit van de zon, vulkaanuitbarstingen en variaties op lange termijn in oceaancirculatiepatronen. We hebben geen idee hoe de natuurlijke variabiliteit van het klimaat zich zal ontwikkelen in de 21ste eeuw, en of natuurlijke variabiliteit wel of niet zal prevaleren boven de door de mens veroorzaakte opwarming.

We hebben nog steeds geen realistische inschatting van de invloed van een warmer klimaat op ons, en of het ‘gevaarlijk’ is. We hebben geen goed inzicht in hoe opwarming toekomstige extreme weersomstandigheden zal beïnvloeden. Landgebruik en exploratie door de mens is een veel groter probleem voor het uitsterven van soorten en de gezondheid van ecosystemen, dan klimaatverandering.

Er wordt ons verteld dat de wetenschap van klimaatverandering ‘definitief beslist’ is. In de klimaatwetenschap is er echter een spanning geweest tussen het streven naar een wetenschappelijke ‘consensus’ ter ondersteuning van beleidsvorming, versus verkennend onderzoek dat kennisgrenzen verlegt. Klimaatwetenschap wordt gekenmerkt door snel evoluerende kennis en door meningsverschillen onder experts. Voorspellingen over de klimaatverandering in de 21ste eeuw worden gekenmerkt door grote onzekerheid.

Zoals opgemerkt in een recent artikel, mede geschreven door Dr. Tim Palmer van Oxford University,

“heerst er grote twijfel over het vermogen van onze modellen om de samenleving te informeren over het tempo van opwarming, hoe deze opwarming regionaal verloopt en wat dit betekent voor de waarschijnlijkheid van verrassingen. Helaas leidt het zich verschansen van klimaatwetenschappers achter hun eigen gelijk, tot een verkeerde voorstelling van de bron van ons vertrouwen en over ons vermogen om de wetenschappelijke uitdagingen aan te gaan die worden gesteld door een wereld waarvan we weten dat deze wereldwijd opwarmt.”

We hebben het probleem van de klimaatverandering niet alleen te simpel gemaakt, maar we hebben ook de ‘oplossing’ te veel versimpeld. Zelfs als men de prognoses van het klimaatmodel accepteert en aanneemt dat opwarming gevaarlijk is, is er verschil van mening onder experts over de vraag of een snelle vermindering van het gebruik van fossiele brandstoffen de juiste beleidsreactie is. In elk geval lijkt het snel verminderen van de uitstoot van fossiele brandstoffen om de nadelige effecten van extreme weersomstandigheden op de korte termijn te verminderen, steeds meer op magisch denken.

Klimaatverandering – zowel door de mens veroorzaakte als natuurlijke – is een chronisch probleem dat de komende eeuwen voortdurend beheer vereist.

Er wordt ons ook verteld dat klimaatverandering een ‘existentiële crisis’ is. Op basis van onze huidige beoordeling van de wetenschap is de klimaatdreiging echter geen existentiële crisis, zelfs niet in de meest alarmerende hypothetische verschijningsvormen. De perceptie van door de mens veroorzaakte klimaatverandering als een apocalyps op de korte termijn heeft de beleidsopties die we willen overwegen sterk verkleind. De veronderstelde ‘urgentie’ van het drastisch verminderen van de uitstoot van fossiele brandstoffen, dwingt ons om beslissingen op korte termijn te nemen die voor de langere termijn wellicht niet optimaal zijn. Verder leidt de monomane focus op het elimineren van de uitstoot van fossiele brandstoffen onze aandacht af van de primaire oorzaken van veel van onze problemen die we op de korte termijn misschien beter kunnen aanpakken.

Gezond-verstand–strategieën om de kwetsbaarheid voor extreme weersomstandigheden te verminderen, de milieukwaliteit te verbeteren, betere energietechnologieën te ontwikkelen en de toegang tot elektriciteit uit het net te verbeteren, landbouw- en landgebruikspraktijken te verbeteren en waterbronnen beter te beheren, kunnen de weg effenen voor een meer welvarende en veilige toekomst. Elk van deze oplossingen ondersteunt (ongeacht de mate waarin het klimaat verandert) de vermindering van de effecten van klimaatverandering en een verbetering van het menselijk welzijn. Deze strategieën vermijden de politieke impasse rond het huidige beleid en vermijden duur beleid dat minimale gevolgen op korte termijn voor het klimaat zal hebben. Bovendien is er voor deze strategieën geen overeenstemming vereist over de risico’s van ongecontroleerde broeikasgasemissies.

We weten niet hoe het klimaat van de 21ste eeuw zich zal ontwikkelen en we zullen ongetwijfeld verrast worden. Gezien deze onzekerheid zijn precieze emissiedoelstellingen en deadlines wetenschappelijk gezien betekenisloos. We kunnen veel van de politieke impasse vermijden door gezond-verstand-beleid te voeren dat energietechnologieën verbetert, mensen uit de armoede haalt en hen weerbaarder maakt tegen extreme weersomstandigheden.

De extreme retoriek van Extinction Rebellion en andere activisten bemoeilijkt het bereiken van politieke overeenstemming over het beleid voor klimaatverandering. Het overdrijven van de gevaren boven de geloofwaardigheidsgrens maakt het moeilijk om klimaatverandering serieus te nemen. Aan de andere kant heeft de extreem alarmerende retoriek kinderen en jonge volwassenen ontzettend bang gemaakt.

JC-bericht aan kinderen en jongvolwassenen:

Geloof niet in de hypes die je hoort van Extinction Rebellion en dergelijke. Beter dan te spijbelen of je zorgen te maken, gebruik je tijd om iets te leren over de wetenschap van klimaatverandering. De IPCC-rapporten zijn een goede plek om te beginnen; voor een kritisch perspectief op het IPCC, klimaatverandering etc. is dat een goede start.

Klimaatverandering – door de mens veroorzaakte en/of natuurlijke – alsmede extreme weersomstandigheden, geven reden tot bezorgdheid. Echter, de retoriek en politiek van klimaatverandering zijn absoluut giftig en onzinnig geworden.

Probeer ondertussen zo prettig mogelijk te leven. Het is goed om te proberen om je impact op de planeet te verminderen. Maatschappelijke welvaart is de beste verzekering die we hebben voor het verminderen van onze kwetsbaarheid voor de grillen van weer en klimaat.

JC-bericht naar Extinction Rebellion en andere onheilspredikers:

Niet alleen weten jullie niets over klimaatverandering, jullie lijken ook niets van geschiedenis te weten. Jullie zijn je eigen ergste vijand – jullie activeren een wereldwijde reactie tegen verstandige maatregelen om ons milieu te beschermen en onze kwetsbaarheid voor extreem weer te verminderen. Je maakt jonge mensen diep ongelukkig. Jonge mensen, die nog niet genoeg levenservaring hebben om deze onzin in de juiste context te kunnen plaatsen.