’Sensatie, geen antisemitisme’

HOLLANDS KROON -  HIPPOLYTUSHOEF - ’We sturen geregeld jongelui weg’, zeggen de buren van het Joodse gezin in Hippolytushoef 




Lydia Jasper 28-10-2019

Sommige buren weten van niks of willen niks zeggen. Anderen hebben de geterroriseerde familie Schmidt uit Hippolytushoef juist willen helpen. Door als een goede buur in te grijpen als er wat mis dreigde te gaan. „We sturen geregeld jongelui weg. Maar ja, dan hoor je twee uur later het vuurwerk knallen.” 

De Joodse Wouter Schmidt deed zaterdag in deze krant zijn schokkende relaas. Over hoe hij en zijn familie al twintig jaar worden geterroriseerd. Woensdagnacht blies een vuurwerkbom het raam van de familie op. 

Schmidt heeft het idee met zijn gezin alleen te staan in de ellende en ervaart weinig steun van de autoriteiten. Politiewoordvoerster Jamy-Lee Roy vindt het vervelend dat hij zich niet gehoord voelt. „Want het heeft onze aandacht. Het betreft een heel kwalijke zaak die de politie in onderzoek heeft. We willen weten wie erachter zit. De recherche is er volop mee bezig.” 

Getuigen

Een getuige van de vuurwerkaanslag heeft zich bij de familie gemeld, maar twijfelt of het wijs is om naar de politie te gaan. Misschien heeft de passant die op dat tijdstip buiten liep er niets mee te maken. „Met dit soort dingen moet je voorzichtig zijn”, zegt de getuige. „Je kan niet zomaar mensen beschuldigen. Ik was wakker toen de bom afging. Ik hoorde de knal en er was een rookpluim ver boven het dak te zien. Ik heb overigens geen groepje gezien, maar een persoon.” 

Een buurman die niet met zijn naam in de krant wil, omdat hij bang is voor represailles, zegt dat er iemand dodelijk gewond had kunnen raken. „Eerst hebben ze Wouter middenin de nacht naar beneden gelokt door een rotje in de brievenbus te gooien en daarna lieten ze die vuurwerkbom ontploffen bij het raam. Dan ben je erop uit om iemand zwaar te verwonden.” 

Hij begrijpt niet waarom de familie Schmidt als zondebok wordt gebruikt. „Misschien omdat die mensen een makkelijke prooi zijn? Omdat ze uitdragen dat ze joods zijn? Hij loopt met een keppeltje. Maar om daarom nou iemand zo te treiteren…” 

Hij houdt het een beetje in de gaten, maar hij vreest dat zijn bemoeienis weinig uithaalt. „Het betreft vaak jongelui. Ze komen in een groepje. Waarbij het opvalt dat een wat oudere in het clubje – van een jaar of zestien, zeventien – het voortouw neemt. De meelopers van een jaar of dertien, veertien krijgen te horen wat ze moeten doen. Ik spreek ze wel eens aan, maar het gaat gewoon door.’’ 

,,Ze halen hier de stenen uit de tuin om naar het huis van de familie te gooien. Toen ze een keer met ijzeren staven langs kwamen, heb ik die afgenomen. Het gaat al twintig jaar zo. Dan schuift het gedrag door naar de volgende generatie. Iets anders kan ik niet verzinnen. Geven de pestkoppen van toen dat weer door aan hun kinderen?” 

Hij heeft contact met de familie Schmidt, maar daarmee is alles wel zo’n beetje gezegd. Het gezin leeft op zichzelf. Niemand is lid van een lokale vereniging of bezoekt de sportclub, aldus de buurt. 

„Maar dat is geen reden om iemand zo te behandelen”, aldus de familie Engel. Dennis en Jacqueline werden woensdagnacht wakker van de knal. „Ongeacht nationaliteit of geloof, dit doe je niet.” 

„Een dochter heeft in de snackbar gewerkt”, zegt de negentienjarige Teun Kleimeer. „Dat duurde een maandje of twee. Ze is heel onzeker. Ik vind het allemaal heel triest voor dit gezin. Thuis moet je je veilig kunnen voelen.” 

Zijn ouders kwamen bijna gelijktijdig met de familie Schmidt in de buurt te wonen. „Ze kwamen uit Soesterberg waar ze ook zijn weggepest”, zegt Gert Kleimeer. „Ik hoor dat het zo dapper van ze is dat ze zich hier niet laten wegjagen, maar de mensen die dat zeggen, kennen niet de echte reden. Hun huis staat al dertien jaar in de verkoop. Er staat geen ’te koop’-bord in de tuin, want dat wordt toch telkens uit de grond gerukt. Ze willen wel weg, maar dan moet er eerst een koper zijn.” 

In het begin gingen beide gezinnen met elkaar om. „Wij waren beiden zwanger”, aldus Linda Kleimeer. „We pasten op bij elkaar, ik gaf hun kleding van onze kinderen. Maar onze culturen zijn te verschillend en het contact is in de loop der tijd verwaterd.” Haar echtgenoot voegt toe: „Ik heb tegen Wouter gezegd dat we weliswaar geen vrienden zijn geworden, maar dat hij altijd op ons kon rekenen.” 

Paraderen 

Ook zij hebben het over groepjes jongeren – veertien en zeventien jaar – die de familie als ’pispaal’ gebruiken. „Schering en inslag. Als ik ze langs zie paraderen, ga ik naar buiten en spreek ze aan. Als ze met vuurwerk lopen, waarschuw ik ze: ’Waag het eens.’ Dan krijg ik als reactie: ’Wat dan?’. Alsof er niets aan de hand is. Twee uur later als je in je bed ligt hoor je de knallen.” 

Hij denkt niet dat er antisemitisme achter zit. „Die jongelui weten niet eens wat het woord betekent. Ze hangen graag rond bij de basisschool naast het huis van de familie Schmidt. Als er wat wordt vernield aan de school dan kun je er donder op zeggen dat het huis wordt meegenomen. In de winter wordt het altijd erger, want dan is het sneller donker. Dus dan kan je niet zien wat ze daarachter allemaal uitspoken.” 

Sensatie zoeken, speelt mee. Op social media – zoals Snapchat – ziet Teun Kleimeer geregeld filmpjes uit de buurt opduiken. „Dan zie je dat er een boom met vuurwerk wordt opgeblazen. Degenen die het doen, komen nooit in beeld en er worden geen namen genoemd. Maar het geeft aan wat ze allemaal doen voor de spanning. Ze vinden het prachtig als de politie komt. En ook dat er over ze wordt gepraat.”

Noordhollands Dagblad