De vloek van het groepsdenken

Energie is geen ideologisch speeltje.

9-7-2019

Een bijdrage van Jeroen Hetzler.

De onlangs overleden Christopher Booker heeft een prachtig document achtergelaten waarin hij het fenomeen van Groepsdenken (met daaraan gekoppeld de Zondebok, lees: CO2) uit de doeken doet.

Het gaat hier om groepsdenken betreffende de CAGW-hypothese (vermeend door mensen veroorzaakte catastrofale opwarming). In essentie komt het neer op het volgende:

The presence of group think was confirmed at Kyoto in1997,when practical steps were first agreed to slow down the rise in world temperatures, by means that would require the richer, developed nations of the West to reduce their carbon dioxide emissions, while allowing the still ‘developing’ nations, such as China and India, to continue increasing them until their economies had caught up with the West.

Men kan hierbij stellen dat er sprake is van een immense kapitaaloverdracht van ontwikkelde naar ontwikkelingslanden. Een overdracht die is afgedwongen door het vestigen van een planeconomie. Dit is ook te herkennen in het klimaatakkoord van Parijs. Er was evenwel geen rekening gehouden met de USA. En ook het omzetten van toezeggingen in daden blijkt nog een heikel punt.

Booker beroept zich op de theorie van Irving Janis. Deze stelt:

By putting groupthink with those Orwellian words, I realise that groupthink takes on an Orwellian connotation. The invidiousness is intentional, groupthink refers to a deterioration of mental efficiency, reality testing and moral judgment.

Pittige constateringen, maar in onze huidige praktijk maar al te toepasselijk. Janis schetst vervolgens de 3 regels van groepsdenken:

Rule one is that a group of people come to share a common view or belief that in some way is not properly based on reality. They may believe they have all sorts of evidence that confirms that their opinion is right, but their belief cannot ultimately be tested in a way that confirms this beyond doubt. In essence, therefore, it is no more than a shared belief.

Ik moet hierbij denken aan de niet falsifieerbare hypothese van een te breed geprojecteerd scala aan rampen die bovendien pas in de verre toekomst kunnen worden getoetst. tegelijkertijd zijn alle reeds geprognotiseerde rampen niet uitgekomen en waren de observaties niet in overeenstemming met de modelprojecties waarop die prognoses berustten.

Rule two is that, precisely because their shared view cannot be subjected to external proof, they then feel the need to reinforce its authority by elevating it into a ‘consensus’, a word Janis himself emphasised. To those who subscribe to the ‘consensus’, the common belief seems intellectually and morally so self-evident that all right-thinking people must agree with it. The one thing they cannot afford to allow is that anyone, either within their group or outside it, should question or challenge it. Once established, the essence of the belief system must be defended at all costs.

Inmiddels is inderdaad genoegzaam aangetoond dat die 97%-consensus onzin is. Er is wel een naïeve poging gedaan om met een enquête onder “klimaatwetenschappers”, alle afhankelijk van subsidie, die consensus alsnog aan te tonen. Regel 3 hieronder haakt hierop in:

Rule three, in some ways the most revealing of all, is a consequence of that insistence that everyone must support the ‘consensus’. The views of anyone who fails to share it become wholly unacceptable. There cannot be any possibility of dialogue with them. They must be excluded from any further discussion. At best they may just be marginalized and ignored, at worst they must be openly attacked and discredited. Dissent cannot be tolerated.

Jan Rotmans.

Bekend is de onwaardige houding om andersdenkenden voor een tribunaal te slepen zoals Rotmans voorstelde. In mijn ogen diskwalificeren dergelijke lieden zich door dergelijke onverlichte praktijken.

Kenmerkend ook zijn beweringen dat de CAGW-hypothese even onwrikbaar vaststaat als het verband tussen roken en kanker. Dit is een drogredenering want die hypothese en dit verband hebben niets met elkaar te maken. Er werd dus nog mechanisme in stelling gebracht, dat van autoriteit (bluf?):

Of course, we all accept that the Earth is 93 million miles from the Sun. We just take on trust that such things are true because everyone else does so, and assume that, if necessary, they can be confirmed by hard evidence. But when it came to the belief in man-made global warming, another factor was at work, one which always becomes relevant when we are looking at any case of groupthink. Because this was a wholly new idea, its acceptance rested on how much authority could be attributed to those putting it forward, and this was to become a crucial part of the story.

Booker gaat hieronder dieper in op de achtergrond van die 3 regels:

Rule 1: The creation of a belief-system. By the early 1970s, after three decades when global temperatures had been in such decline that many scientists were predicting the approach of a new ice age, Bolin was regarded as just an eccentrically marginal figure. But by the late 1970s, he noted that not only were levels of carbon dioxide rising, so also once again were temperatures. This confirmed for him that the two must be directly connected, the first leading to the second. And the possible consequences for the future of mankind, he concluded, were distinctly alarming. When, in 1979, Bolin put his case to the first ever ‘World Climate Conference’, staged in Geneva under the auspices of the World Meteorological Organization (the WMO), it seemed to his audience so convincing that it was agreed that a further conference should beheld, at which Bolin’s theory would be top of the agenda.

Kort geformuleerd: de duidelijk positieve correlatie tussen CO2-stijging en temperatuurstijging na 1978 was voor Bolin aanleiding om een causaal verband te poneren met Menselijke CO2-emissie als oorzaak. De rest is bekend: de PR van Al Gore en het IPCC dat uitsluitend “bewijzen” toelaat die passen bij Bolin’s hypothese. Dit is een wetenschappelijke doodzonde. Dit alles werd evenwel met verve uitgevent door Strong. Hierover schreef Judith Curry een interessant artikel. Met als veelzeggende samenvatting:

Short summary: scientists sought political relevance and allowed policy makers to put a big thumb on the scale of the scientific assessment of the attribution of climate change.

Rule 2: Creating the illusion of a ‘consensus’

Only an insignificant fraction of scientists deny the global warming crisis. The time for debate is over. The science is settled. Al Gore,1992

Dit is de bluf, ofwel het optuigen van het autoriteitsargument (ad verecundiam) van alarmisten dat dagelijks via de media tot ons komt. PR moet falende wetenschap vervangen.

Rule 3: Putting‘ non-believers ’beyond the pale. Once Lindzen’s skeptical views had become known, as he described in his paper, he had been singled out for venomous attack.

Susan Crockford.

Dit is geen uniek fenomeen. Ook Susan Crockford werd onlangs het slachtoffer van een venijnige lastercampagne. Zo werkt dit binnen het groepsdenken. Ook hier constateren we dat van normale wetenschapsbeoefening niet in de verste verte sprake is. Integendeel. Zie bijvoorbeeld de exponenten van groepsdenken Nijpels en Samsom. Het zal niet de eerste keer zijn dat groepsdenken een natiestaat te gronde richt (zie ook verderop). En ja, in de gretigheid om de feiten om te buigen naar de gewenste uitkomst maakte het IPCC ontoelaatbare bokkesprongen:

The IPCC breaks its own rules: the ‘consensus’ survives its first major scandal

If the IPCC is incapable of following its most basic procedures, it would be best to abandon the entire IPCC process, or at least that part that is concerned with the scientific evidence on climate change, and look for more reliable sources of advice on this important question.

In my more than 60 years as a member of the American scientific community, including service as president of both the National Academy of Sciences and the American Physical Society, I have never witnessed a more disturbing corruption of the peer-review process than the events which led up to this IPCC report.

Whatever the intent was of those who made these significant changes, their effect is to deceive policymakers and the public into believing that scientific evidence shows human activities are causing global warming.

Professor Frederick Seitz, former President of the National Academy of Sciences.

Het betreft het weglaten door het IPCC van essentiële bijdragen die vraagtekens zetten achter al dat alarmisme. Dit is door Booker in detail beschreven.

En zo wordt de wereld jaar in jaar uit bedrogen, maar de wereld wil nu eenmaal bedrogen worden en offert graag op het offerblok. De mens is een goedgelovig kuddedier:

Men, it has been well said, think in herds; it will be seen that they go mad in herds, while they only recover their senses slowly, and one by one.

Charles Mackay, Extraordinary Popular Delusions and the Madness of Crowds.

Safe in their bubble, they can thus enjoy a sense of moral superiority over those unenlightened outsiders who disagree. With them, who can simply be caricatured as just crazy people, dismissed as not worth listening to.

Bron

Ware woorden, want nogmaals, hoe vaak is niet uit die hoek geopperd om sceptici te berechten voor misdaden tegen de menselijkheid, of erger. Echter, zonder doordachte aanpak en zonder het gezonde verstand dat juist door het groepsdenken teloor is gegaan, knoeien aan de energievoorziening, is uiterst onverantwoord. Energie is immers de voorwaarde voor het voortbestaan van elk beschaving of natiestaat. Zonder energie houdt alles op. Energie is geen ideologisch speeltje.

Wat sceptici eveneens verontrust is, dat deze overheid rommelt met cijfers, cijfers verborgen houdt, investeringskosten van wind op zee manipuleert. Net als het IPCC doet om zijn gelijk te halen. Hoe kan een burger, die in koopkracht achteruit holt, nog enig vertrouwen hebben in een overheid die van alles belooft, maar het tegendeel waarmaakt? Hoe maakt Nijpels zijn ‘feest voor de portemonnee’ waar? Dit kan hij niet en dat weet hij. Wat als een Zwaard van Damocles boven deze maatschappij hangt, is de dreiging van marxistische dwang door GroenLinks, D66 en de CU. De vloek van groepsdenken.

Derhalve blijft van kracht:

Ceterum censeo Legem Climae delendam esse.

(Overigens ben ik van mening dat de Klimaatwet vernietigd moet worden.)