EU en klimaat: retoriek versus realiteit

Trouwe lezers weten dat Climategate.nl altijd kritisch heeft gestaan tegenover het Europese klimaatbeleid.

Hans Labohm 16-6-2019


Meer dan tien jaar geleden schreef ik daarover:

Onlangs heeft José Manuel Barroso, voorzitter van de Europese Commissie, de plannen van de EU ontvouwd om het klimaat’probleem’ aan te pakken. Het leverde weer een tenenkrommende ervaring op.

De EU beoogt bevordering van economische groei en werkgelegenheid door het realiseren van de Europese klimaatdoelstellingen. Door actie gericht op het tegengaan van klimaatverandering moet de EU deze eeuw bewijzen tot effectief handelen in staat te zijn en leiderschap te kunnen uitoefenen. Aldus Barroso.

Kortom, de strijd tegen de klimaatverandering heeft de hoogste prioriteit binnen de EU. Is deze prioriteitstelling terecht? Mijns inziens in het geheel niet.

De EU beschikt over de hoogst betaalde politici van Europa. Bovendien beschikt zij over de meest briljante ambtenaren. Men kan zich afvragen of nu niemand van dit illustere gezelschap de ontwikkeling van het klimaat volgt en de wetenschappelijke literatuur die daarover wordt gepubliceerd. Want wat zou men dan hebben opgemerkt? Dan zou men hebben opgemerkt dat de gemiddelde wereldtemperatuur de laatste 100 jaar weliswaar met 0,6 graden Celsius is gestegen, maar dat deze stijging een onbeduidende invloed heeft gehad op de mens.

In dezelfde periode is de mondiale welvaart meer toegenomen dan ooit in de geschiedenis van de mensheid.

Dan zou men voorts hebben opgemerkt dat de opwarming van de aarde in 1998 is gestopt. Sindsdien vertoont de gemiddelde wereldtemperatuur een vrij vlak verloop.

Ook zou men hebben gezien dat in de meest recente literatuur de menselijke broeikashypothese is gefalsificeerd (volgens de regels van Karl Popper). Deze hypothese (want meer is het niet) blijkt niet overeen te stemmen met de feiten/waarnemingen/metingen. Bij toepassing van de wetenschappelijke methode zou men dan alternatieve hypothesen dienen te toetsen. Doet men dat niet, dan begeeft men zich op het terrein van de pseudo-wetenschap.

Daarnaast zou men hebben kunnen lezen dat er één feit is waarover de aanhangers van de menselijke broeikashypothese en de klimaatsceptici het met elkaar eens zijn: dat een Europese Alleingang op klimaatgebied geen meetbaar effect zal hebben op de mondiale temperatuur.

Maar zullen andere landen zich in de nabije toekomst niet gaan aansluiten bij het Europese klimaatbeleid? In het licht van het resultaat van de recente klimaattop in Bali (trekken aan een dood paard) is het duidelijk geworden dat dit slechts wensdenken is.

En ten slotte zou men hebben kunnen merken dat uit astrofysische kringen talrijke en steeds krachtiger signalen komen dat wij binnenkort rekening moeten houden met een periode van afkoeling (in vakjargon: een nieuw Dalton-minimum). De menselijke broeikashypothese is dus de laatste tijd op verschillende manieren gefalsificeerd. Maar deze informatie is kennelijk nog niet tot Brussel doorgedrongen, waarschijnlijk als gevolg van cognitieve dissonantie, waaronder men aldaar gebukt gaat. Brussel blijft vasthouden aan de gedachte dat ons iets verschrikkelijks zal overkomen met het klimaat als er nu niet wordt ingegrepen.

Dit alles doet denken aan het verhaal over koning Kanoet, de Deense koning die vergeefs zou hebben getracht het rijzend tij te keren. Maar koning Kanoet wist dat hij de vloed niet kon tegenhouden. Hij wilde daarmee aan zijn raadgevers, die wèl die mening waren toegedaan, aantonen dat hij niet almachtig was. Nu Barroso nog. …

Bron hier. 

Inmiddels zijn we tien jaar verder. De nakende klimaatcatastrofe is in geen velden of wegen te bekennen. En de klimaatovereenkomst van Parijs bleek niet meer dan een stukje theater en ligt op apegapen. Maar nog steeds probeert de EU halsstarrig een voortrekkersrol te spelen op het internationale klimaattoneel … althans een minderheid van EU-lidstaten (waaronder Nederland). In feite zitten de EU-onderhandelingen over een aanscherping van het klimaatbeleid – in het bijzonder de vermindering van de CO2–uitstoot – echter muurvast, zoals blijkt uit het laatste nieuws vanuit Brussel.

Onder de titel, ‘Climate Push in EU Likely to Stop Short of Net-Zero Pledge‘ schreef Ewa Krukowska voor Bloomberg:

European Union leaders plan to underscore the importance of the fight against climate change when they meet next week, though their words will stop short of a mandate to move toward zeroing out fossil fuel emissions by the middle of the century.

Heads of government will pledge “building a more climate-friendly, neutral, green, fair and inclusive future” in a strategic agenda for the next five years to be agreed at the summit in Brussels on June 21 and June 22.

Er valt veel op de EU aan te merken, maar dat geldt niet voor de uitzonderlijke taalvirtuositeit waarvan de diensten van de Commissie steeds maar weer blijk geven. Bijvoorbeeld een ‘fair and inclusive future‘? Zou dat niet prachtig zijn? Maar wat betekent dat eigenlijk? Orwellian newspeak? Het is ronkende retoriek die het gebrek aan inhoud moet verhullen.

“As the effects of climate change become more visible and pervasive, we urgently need to step up our action to manage this existential threat,” according to a draft of the statement that the leaders plan to sign at the meeting.

Het is als ‘ik zie, ik zie wat jij niet ziet’. Er zijn maar weinig –  eigenlijk geen – effecten zichtbaar die kunnen worden toegeschreven aan (de menselijke uitstoot van) CO2. En van een existentiële bedreiging is al helemáál geen sprake. In dat licht gezien is het een raadsel dat:

The EU can and must lead the way, by engaging in an in-depth transformation of its own economy and society to achieve climate neutrality.

Maar gelukkig:

This will have to be conducted in a way that takes account of national circumstances and is socially just.

Natuurlijk weet elk weldenkend mens dat dat onmogelijk is, maar gelijk Orwell’s Ministry of Truth creëert de EU haar eigen werkelijkheid en papier is geduldig.

The commission’s blueprint was presented in November and is aimed at showing how determined the bloc is to honor the Paris climate accord’s targets, even in the face of President Donald Trump’s decision to take the U.S. out of the 2015 agreement signed by almost all other countries. The bloc’s 28 member states haven’t managed to narrow down differences over the long-term net-zero emissions goal since they started talks about it earlier this year.

The sticking points include the pace of emissions cuts and the energy sources and technologies to rely upon, as well as the means and ways of preserving jobs and competitiveness.

Bron hier.

Zoals we hier al vaak hebben aangetoond leidt de grootschalige introductie van ‘hernieuwbare energie’ tot aanzienlijke verliezen aan banen, concurrentiekracht en welvaart. Maar dat kwartje is na al die jaren nog niet in Brussel (en vele andere hoofdsteden) gevallen.

En onder de titel, ‘LEAK: EU’s five-year plan doubles down on protecting borders’, rapporteerde Sam Morgen voor EURACTIV het volgende over het klimaatbeleid:

Green washed

As things stand, climate change and green policies are only billed third in the draft plan, after migration and “Developing our economic base”. That is despite climate action featuring heavily in national elections this year in the likes of Denmark, Finland and Spain.

The agenda acknowledges that policies must match commitments made under the Paris Agreement and that Europe’s economy should cut its emissions enough to achieve ‘climate neutrality’. But the strategy stops short of putting a date on when the EU should be collectively absorbing more emissions than it is creating, which continues to be a stumbling block in talks between member states.

Climate neutrality by 2050 has the backing of the Commission, the European Parliament and roughly 12 countries but scepticism still prevents the striking of an agreement.

Bron hier.

En dat laatste zal naar mijn inschatting ook wel lange tijd zo blijven. Gelukkig maar!

Dat neemt overigens niet weg dat niet valt uit te sluiten dat men t.z.t. een verwaterd en nietszeggend compromis zal weten te bereiken, dat vervolgens als een diplomatieke overwinning zal worden gepresenteerd, zoals ook bij het klimaatakkoord van Parijs het geval was.

Tja … zo gaan die dingen.


Hans Labohm