Intellectuele vrijheid versus groepsdenken

Het mag geen reden zijn voor universiteiten om het intellectuele debat te laten overweldigen door de straatvechters van het klimaatgeloof. 
26-4-2019


Een bijdrage van Jeroen Hetzler.

Een poosje geleden werd professor Peter Ridd, verbonden aan de James Cook University in Australië, ontslagen vanwege een publicatie over de staat van het Great Barrier Reef. Zijn zonde:

Hij wees erop dat de berichten over het afsterven van het Australische Great Barrier Riff(GBR) waren gebaseerd op ondeugdelijk wetenschappelijk onderzoek. Dat was tegen het zere been van enkele van zijn collega’s. Hij werd door de James Cook universiteit, waaraan hij was verbonden, ontslagen.

De smoes die werd verzonnen, maakte het ontslag verdacht. Het moge duidelijk zijn dat dit lijnrecht ingaat tegen de heersende opvatting, zeker doordat het GBR het poster child is van Down Under, net als de ijsbeer van ons boreale halfrond. Wíj weten inmiddels dat de ijsbeer gedijt als nooit tevoren en dus alle doemdenkende planeetredders zoals Greenpeace en WWF in hun biologische hemd zet. Dit maakt het extra intrigerend. Immers, Dr. Susan Crockford laat zien hoe goed het met de ijsbeer gaat in haar boek, The polar bear catastrophe that never happened. Haar overkwam het lot van Ridd niet, al werd er een malicieuze gefaalde poging ondernomen haar in diskrediet brengen. Zie hier

Terug naar Ridd. Wat schreef hij eigenlijk? Samengevat:

Maar het inzicht schrijdt voort. Inmiddels weten de insiders dat koraalbleking business as usual is. Vreemd dat dat nooit voor het acht uur journaal is geweest. Maar we weten ook dat het, eh … zeg maar zo goed als uitgestorven GBR zich keurig aan het herstellen was en juist een enorme veerkracht vertoont.

Bron hier.

Een mens met gezond verstand vraagt zich af wat het bezwaar tegen een dergelijke bevinding is. Men kan het erover eens zijn of niet, drinkt een glas, doet een plas en alles gaat door zoals het al eeuwen was. Mij lijkt dit de normaalste zaak binnen de academische wereld. En dit is maar goed ook. Maar klimaat, en al de daarmee samenhangende doemscenario’s, vormen een pijnlijke en storende uitzondering. Hier betreedt politiek geëngageerde morele verontwaardiging gepaard aan onduidelijk metafysische idealen de schijnbaar gewijde grond van wat als klimaatreligie kan worden omschreven.

Kortom, een atypisch wetenschappelijk fenomeen dat alleen al hierom zichzelf buiten het academisch debat plaatst. … Zou men denken, maar tot veler verbijstering vindt het tegengestelde plaats: de gevestigde klimaatacademische wereld bestempelt elke afwijkende mening van de Al Goriaanse doctrine als ketterij. Soortgelijke voorbeelden uit het verleden zijn Galileo en het heksenproces in Salem. In beide gevallen speelde een equivalent van de 97%-consensus een doorslaggevende rol bij beide academische misvattingen.

Dit roep associaties op met het hedendaagse klimaatalarmisme: gezond verstand, tolerantie en academische ruimte voor uiteenlopende meningen, mits geloofwaardig onderbouwd, verliezen terrein aan groepsdenken, cultuurpessimisme, oikofobie en verwante politiek-ideologische beginselen, iets wat naar mijn mening Arthur Rörsch (hier) aanduidde met Science Friction (zie zijn intrigerende boek met de gelijknamige titel). Op de achterflap van dit boek lezen we:

Multatuli was wellicht in ons land de eerste die zich heeft gewaagd aan een studie over de tegenstelling tussen de vooruitgang van de wetenschap en de belemmering ervan door het opdringen van vooroordelen en de incompetentie van onderzoekers.

Een pleidooi dus voor het onbelemmerde streven naar waarheid. Het moge duidelijk zijn dat dit even actueel is in deze tijd vanwege het klimaatgroepsdenken. Thans is onze Coalitie geheel in de greep hiervan. Dit beleid, nog voor het goed en wel is begonnen, blijkt zo aantoonbaar in strijd met de realiteit dat het overeind moet worden gehouden met een poging alle denken in één richting te forceren zoals met de geflopte hockeystick-grafiek van Michael Mann, mondiale temperatuurdatamanipulatie (homogenisatie genoemd), een ongeloofwaardige poging om autoriteit verwerven door het opdringen van een imaginaire 97%-consensus etc. Elke fatsoenlijke zelfstandig denkende wetenschapper zou zich hiervan moeten distantiëren. Hier keren wij terug naar Ridd:

Hij vocht zijn ontslag aan bij de rechter. Die stelde hem in het gelijk.

Dit verdient aandacht want de mediastilte hierover is opmerkelijk. Juist waar de motivatie van de rechter precies weergeeft waar o.a. ook Arthur Rörsch de aandacht op vestigt. Ik haal zijn zinsnede nogmaals aan:

… de belemmering ervan [academisch vrije wetenschapsbeoefening] door het opdringen van vooroordelen en de incompetentie van onderzoekers.

Het is bemoedigend hoe de Australische rechter het belang van vrije academische wetenschapsbeoefening over het voetlicht wist te brengen. Dit verschilt niet van de situatie van Galilei 350 jaar geleden, al had deze niet een dergelijke rechter aan zijn kant. En die arme van hekserij beschuldigde vrouwen in Salem in 1692 hadden evenmin enige schijn van kans tegenover de academische consensusautoriteit van haar rechters.

Het moge duidelijk zijn dat groepsdenken, zondebok denken, vooroordelen, intolerantie, angst voor status en verlies van onderzoeksgelden, de academische vrijheid belemmeren en een constant gevaar vormen. Peter Ridd heeft het geluk gehad een rechter met gezond verstand te treffen. Beter dan hier in Nederland de activistische rechter in de Urgenda-zaak.

Waar ging het over?

Clash of Ideas: The Great Barrier Reef is a cultural icon for Australia. The world’s largest coral reef system stretches over 2300 km (1400 mi) and is home to a great diversity of sea life. Academics and scientific organizations have claimed that the reef is dying from global warming / climate change and ocean acidification (lowering of pH).

Physics professor Peter Ridd of James Cook University challenged much of the dramatic pictorial evidence as misleading, claiming the living reef recovers from such stresses. The reef has experienced warmer and colder periods than today, and coral grows faster in warmer areas such as Papua New Guinea. Life is resilient. The University dismissed him unceremoniously. Ridd sued for unlawful termination of employment using crowd sourcing to raise the necessary funds. On April 16, the Federal Circuit Court of Australia in Brisbane found completely in favor of Ridd, though it is not clear if he will get his job back.

What is remarkable is the reasoning by the court, particularly on the concept of intellectual freedom. The Australian magazine Quadrant posted this reasoning but without a link, and it is reproduced below from the finding (paragraphs 6 through 11).

The Concept of Intellectual Freedom

Intellectual freedom is also known as academic freedom. It is a concept that underpins universities and institutions devoted to higher learning. Obviously, such institutions must have administrators that care for the governance and proper direction of the institution. However, the mission of these institutions must undoubtedly be the search for knowledge which leads to a quest for truth. In reality, intellectual freedom is the cornerstone of this core mission of all institutions of higher learning.

This is so because it allows ideas to conflict with each other; to battle and test each other. It is within this “battle” that the strengths and weaknesses of ideas are found out. In this process, there comes “learning”. And with learning comes discovery.

Hoe goed is men bereid te leren uit observaties die een ander beeld geven dan wordt voorgespiegeld, c.q. gewenst? Dit lijkt bepaald door een welhaast obsessief geloof, met bijbehorende schuld en boete, een die eerder ideologisch dan wetenschappelijk aandoet. Sommigen schieten zelfs zover door dat ze de CAGW-hypothese (door mensen veroorzaakte catastrofale opwarming) bestempelen als een gevestigde wetenschappelijke theorie à la de evolutie- en relativiteitstheorie. Een welhaast narcistische meelijwekkende retoriek. De rechter zei verder:

At its core, intellectual freedom mandates that academics should express their opinions openly and honestly, while inviting scrutiny and debate about those ideas. Unless opinions are expressed in this way, the growth and expression of ideas will be stifled, and new realms of thinking will cease to be explored. That will lead to intellectual and social stagnation and a uniformity of thought which is an anathema to the concept of higher learning and social progress.

Dit is de situatie waarin, zeker Nederland in is verstrikt geraakt. Elke discussie met, met name, de leden van de coalitie slaat te pletter op de muur van een intellectuele rigor mortiszodra het om klimaat- en energiebeleid gaat. Dan telt slechts die imaginaire consensus en het overbekende rampenriedeltje dat ons decennialang door de milieubeweging, universiteiten en NGO’s is opgedrongen, terwijl niet één van die rampen is waargenomen.

Niemand van de coalitie komt blijkbaar op het idee om zelf eens te onderzoeken en het eigen gezond verstand te laten werken of een eigen discussiestuk te publiceren zoals Dijkhoff deed. Hier worden ze voor betaald, maar slaafs geloof overheerst en geen mens heeft er nog vertrouwen in wetend dat dat de Coalitie een ontspoorde klimaatideologie probeert door te drukken onder leiding van een klimaatpaus aan wiens intellectuele beoordelingsvermogen groeiende twijfels zijn gerezen. De rechter besluit:

Intellectual freedom allows academics to challenge the status quo and encourage critical analysis. History tells of many people who did so.

During the last 160 years, arguably the two most prominent scientists/academics to challenge the status quo have been Charles Darwin and Albert Einstein. The ideas brought forth by both of these men were extremely controversial and offended several of their academic peers as well as many others in the greater society. That is how it should be and without intellectual freedom, the world would have been denied the benefit of ground-breaking thought and intellectual risk taking of the sort that encourages innovation and other scholastic enquiries.

Bron en dan April 20 2019 aanklikken.

Vooralsnog is de situatie van Ridd niet uniek. De gemene deler blijkt steeds dezelfde: intolerantie tegenover bevindingen die alarmistische Al Goriaanse doemscenario’s weerspreken. Is men bang voor de confrontatie met de observaties? Het fanatisme, grenzend aan haatdragendheid, van die kant wekt verbazing op, zeker in het licht van het bovenstaande.

Het licht van de waarheid is kennelijk voor groepsdenkenden, onbekend met de basale imperatieve onafhankelijk academische vrijheid van denken, te verblindend om te verdragen. Althans waar het klimaat betreft. Des te meer een bewijs dat er meer speelt dan wetenschap. Het moge duidelijk zijn dat deze uitspraak de kern raakt van het academisch debat zoals dit behoort te zijn. Het door activisten gekaapte debat over het klimaat heeft alle grenzen van academische usance overtreden. Het mag geen reden zijn voor universiteiten om het intellectuele debat te laten overweldigen door de straatvechters van het klimaatgeloof. Ik vrees evenwel dat het te laat is.

Derhalve blijft van kracht:

Ceterum censeo Legem Climae delendam esse.

(Overigens ben ik van mening dat de Klimaatwet vernietigd moet worden.)

Bron hier.