Een interview van Jan van Friesland met Guus Berkhout.
Guus Berkhout geldt als een energieke optimist. Na een indrukwekkende wetenschappelijke loopbaan, laat de wetenschap hem niet los. En zeker waar het gaat om het klimaat.
Jan van Friesland: Wat laat u daar zien?
Guus Berkhout: Nou kijk, dit is een e-mail van een kleinkind dat ik via zijn grootvader kreeg toegestuurd. Gewoon een kind op de middelbare school. Zo wordt er op school over CO2 gedacht. Zo sterk is de indoctrinatie van de klimaatbeweging in het onderwijs. Ik krijg wel meer van dit soort berichten. Zo gaan kinderen de straat op …

Beste Opa en Oma,
Heel erg bedank voor het uitprinten van mijn schoolverslag.
En niet schrikken Opa wat in mijn verslag stond. ik moest namelijk een verslag schrijven over klimaatverandering.
Maar als ik het echte verhaal over klimaatverandering vertel krijg ik een slecht cijfer. Dus heb ik het andere verhaal maar verteld en gezegd dat ik Co2 vreselijk vind.
Maar nogmaals dank voor het uitprinten en hopelijk zie we elkaar snel weer.
Groetjes: Jeroen
Er lijken zich twee kampen af te tekenen, waarbij beide partijen elkaar een doemscenario voor houden: als de klimaatplannen niet worden uitgevoerd gaat het mis! En als de klimaatplannen wel worden uitgevoerd gaat het ook mis. Waar komt die tweedeling vandaan?
Als je bereid bent goed te luisteren, dan merk je dat beide kampen het op hoofdlijnen met elkaar eens zijn. Ja, de aarde warmt op! En ja, CO2 is een opwarmingsfactor! En ja, we moeten ons gaan voorbereiden op een nieuw energiesysteem. 
Geen vuiltje aan de lucht zou je denken.
Nou, aanvankelijk werd er dan ook constructief met elkaar gepraat. Maar de problemen ontstonden toen de klimaatbeweging ging overdrijven. Men ging angstaanjagende doemverhalen verspreiden en de menselijke CO2 als enige schuldige aanwijzen. Dat gebeurde ook nog eens op een wel erg agressieve wijze. Denk aan de apocalyptische film van Al Gore. De ene na de andere ramp zou ons treffen. Het grote publiek schrok zich kapot van al die doodenge verhalen.
Als tegenreactie zette de klimaatbeweging andersdenkenden weg als deniers, een zeer kwalijke framing die verwijst naar de holocaustontkenners. 
Er was toch ook al vanaf het begin kritiek op dit ondergangsdenken?
Ja, een aantal gerenommeerde wetenschappers, waaronder Nobelprijswinnaars, gingen al snel hard op de rem staan door de samenleving gerust te stellen met een duidelijk tegengeluid. Hun boodschap was dat het aardse klimaatsysteem ongelooflijk ingewikkeld is en dat we helemaal nog niet de kennis in huis hebben om met zoveel stelligheid zulke extreme conclusies te trekken. Het is écht geen vijf voor twaalf! Dat tegengeluid werd die wetenschappers bijzonder kwalijk genomen.
Mensen konden geen positief verhaal meer horen?
Inderdaad, het doemscenario werd een soort religie. Toen de wetenschappelijke kritiek van buiten de klimaatbeweging breder en omvangrijker werd en ook kostenberekeningen lieten zien dat uitvoering van de peperdure klimaatmaatregelen de samenleving financieel ernstig zou kunnen ontwrichten, ging het pas echt mis. Als tegenreactie zette de klimaatbeweging andersdenkenden weg als deniers, een zeer kwalijke framing die verwijst 
Zeker, die boodschap werd en wordt er bij het publiek ingeramd. De discussie gaat niet meer over klimaatverandering, maar over CO2-reductie. Een treurige verenging. Gelukkig zien we nu een kantelpunt aan de horizon. Doordat de wetenschap steeds beter kan meten, komen we er achter dat de voorspellingen van klimaatmodellen niet overeenkomen met metingen. Dat is wetenschappelijk onacceptabel. En we zien ook dat de kosten wel degelijk de spuigaten gaan uitlopen. Alles wijst er op dat die alleen al in ons land honderden miljarden gaan overschrijden. En eerzame burgers vragen zich nu terecht af: ‘Maar wat zijn dan de baten van dit miljardencircus?’
Waarom vindt het ene CO2-kamp meer steun bij de linkse politiek en het andere meer bij de rechtse politiek?
De linkse politiek heeft zich altijd ingezet voor een beter milieu. Maar de milieubeweging heeft zich in de afgelopen jaren stap voor stap voor het karretje laten spannen van de klimaatbeweging. Daarmee werden klimaat en milieu gepresenteerd als één en hetzelfde thema en zo werd ook klimaatverandering favoriet bij links.
De vermenging van beide bewegingen zorgt nu voor veel verwarring. Veel mensen die zeggen zich grote zorgen te maken over klimaatverandering bedoelen eigenlijk dat ze zich grote zorgen maken over het natuurlijke milieu, zoals bijvoorbeeld luchtvervuiling. Ik geef regelmatig lezingen over klimaat en milieu en vóór het begin komen er altijd mensen naar mij toe met venijnige opmerkingen als: ‘Zo u bent degene die onze aarde wil verklooien.’
Het omhakken van bossen en het vervolgens produceren, vervoeren en verbranden van houtpellets zijn zaken die hard ingaan tegen alles waar de milieubeweging voor staat.
Je zou ook kunnen zeggen: er is een gemeenschappelijk front.
Inderdaad, daar dachten ze een slimme strategische zet mee te maken. Maar dat samengaan van die twee bewegingen is voor iedereen juist een zeer ongelukkige ontwikkeling geweest. Immers, bij klimaatverandering is het nog heel onzeker wat en hoeveel de invloed van de mens nu precies is, maar bij het milieu is die invloed volstrekt helder. De mens wordt steeds dominanter en vervuilt met zijn activiteiten de natuurlijke omgeving, put de natuurlijke hulpbronnen uit en vormt een bedreiging voor de biodiversiteit.
Die drie zijn de klassieke zorgpunten van de milieubeweging en in deze tijd actueler dan ooit! Maar ongelukkigerwijze zijn die zorgpunten nu helemaal ondergesneeuwd door de monomane CO2-maatregelen. Dat ze een kardinale fout hebben gemaakt, begint de milieubeweging nu ook door te krijgen.
De eerste duidelijke controverse speelt nu en gaat over de rol van biomassa. Het omhakken van bossen en het vervolgens produceren, vervoeren en verbranden van houtpellets zijn zaken die hard ingaan tegen alles waar de milieubeweging voor staat. Er zijn zelfs business modellen op de tekentafel die bossen willen omhakken voor pellets en vervolgens op de kale gronden zonnepanelen willen neerzetten. Zo wordt een dubbel verdienmodel gecreëerd… Hoe hebben natuur- en milieuorganisaties het zover kunnen laten komen?’
Waar staat u in dit alles?
Ik ben geofysicus en maak in mijn onderzoek de geschiedenis van het aardse klimaat zichtbaar, dat heet geo-imaging. Immers, om het heden te begrijpen moet je het verleden kennen. Het geologische archief bevat rijke klimaatinformatie en vertelt ons het oerverhaal over klimaatverandering: het is van alle tijden. Het archief laat heel mooi zien dat warme en koude perioden elkaar regelmatig hebben afgewisseld. Dat gebeurde met horten en stoten, twee stappen vooruit en dan weer één stap achteruit. We hoeven daarvoor echt niet helemaal terug te gaan naar de grote ijstijden.
In de middeleeuwen hadden we de Medieval Warm Period. Toen was er volop landbouw in Groenland! En in de gouden eeuw zaten we midden in de Little Ice Age. Onze grote schilders laten prachtige taferelen uit die koude periode zien. Vanaf het einde van die kleine ijstijd, rond 1850, zitten we in een opwarmings- periode, uiteraard ook weer met horten en stoten. Niets bijzonders, zeg ik dus. Dat zijn de natuurlijke bewegingen in het klimaatsysteem. Straks gaat het weer naar beneden.’
We krijgen weer strenge winters?
Het gaat er niet om of, maar om wanneer dat gaat gebeuren. Als geofysicus waarschuw ik dat het uiterst onwaarschijnlijk is dat de natuurlijke bewegingen na 1850 abrupt zouden zijn gestopt. En dat sinds die tijd alleen de mens verantwoordelijk zou zijn voor die opwarming. Maar, die extreme boodschap is nu precies wat het IPCC (het VN-klimaatpanel, Intergovernmental Panel on Climate Change) met grote nadruk laat weten in zijn laatste rapport. De bijdrage van de natuur is volgens dat rapport nihil en zal ook in de toekomst nihil blijven. Die zekerheden haalt het IPCC allemaal uit zijn rekenmodel!
En waarom neemt de hoeveelheid ijs op de Zuidpool juist toe? Zo zijn er nog legio essentiële vragen die beantwoord moeten worden.
Er wordt een misleidend beeld geschapen?
Ja, want de werkelijkheid vertelt de IPCC’ers minder arrogant te zijn. Je kunt klimaatverandering nu eenmaal niet stoppen door simpelweg aan een CO2-knop te draaien. Tot aan vandaag weet niemand wat nu precies de complexe interacties zijn tussen de instraling van de zon, het dynamische wolkendek, het inhomogene aardoppervlak, de energierijke golfstromen en de waterdamprijke atmosfeer.
Let wel, we discussiëren over de grootste details in de atmosfeer, maar we vergeten dat de warmtecapaciteit van oceanen een factor 1000 hoger is dan die van de atmosfeer! De hoeveelheid warmte die de golfstromen in de oceanen van de evenaar naar de polen sleuren, is gigantisch in vergelijking met het schamele beetje warmte in de atmosfeer.
Met dit in het achterhoofd, kunnen we de vraag stellen of de ijskap op de Noordpool nu smelt door de hogere temperatuur in de atmosfeer of door de invloed van de warme golfstroom? En waarom neemt de hoeveelheid ijs op de Zuidpool juist toe? Zo zijn er nog legio essentiële vragen die beantwoord moeten worden. De grote zekerheden die het IPCC ons wil doen geloven, met een zekerheid van zelfs > 95%, zijn niet vol te houden. Bertrand Russell zei ooit: ‘De dommen zijn zelfverzekerd en de verstandigen met twijfel vervuld.’
In de laatste 20 jaar dendert de CO2 verhoging door, maar de waargenomen temperatuur laat geen toename meer zien. Dat is een belangrijke aanwijzing dat er veel meer aan de hand moet zijn dan opwarming door CO2.
Bij welke groep hoort u?
(Lachend) Ik zeg het graag op mijn eigen manier: Door inhoudelijke kritiek is de wetenschap waar het nu is en ben ik de wetenschapper die ik nu ben. Kort samengevat is mijn boodschap. (Berkhout telt.)
Eén: sinds de kleine ijstijd, de LIA, warmt de aarde weer met horten en stoten op, niets nieuws in de klimaatgeschiedenis van de aarde.
En dan twee: het grote publiek vraagt de klimaatbeweging terecht om harde bewijzen dat na de kleine ijstijd Moeder Natuur zomaar ineens geen enkel effect meer heeft op het aardse klimaat.
Heel belangrijk, nummer drie: CO2 heeft zeker een opwarmend effect, maar hoeveel precies is nog heel onzeker. Dat blijkt ook uit de enorme marge in de opwarmingsfactor die het IPCC zelf aanhoudt: 1,5-4,5 graden. Dat is 300%!
Vier: in de afgelopen eeuw neemt de CO2-concentratie in de atmosfeer gestaag toe, maar we zien bij géén van de ramptypen dat een toename heeft plaats gevonden. In tegendeel, we zitten zelfs in een tijd dat er vaak een neerwaartse trend te zien is.
Vijf: in de laatste 20 jaar dendert de CO2 verhoging door, maar de waargenomen temperatuur laat geen toename meer zien. Dat is een belangrijke aanwijzing dat er veel meer aan de hand is dan opwarming door CO2.
En dan als laatste, zes: de Nederlandse klimaatplannen kosten vele honderden miljarden. We komen binnenkort met de echte cijfers, maar de baten voor de planeet zijn nihil, zo’n 0,0003 graden, en voor de Nederlandse burger zijn ze zwaar negatief.
Dat laatste geldt ook voor het ondernemersklimaat in ons land. Waarom gaan we die plannen dan toch uitvoeren? Vergeet daarbij ook niet dat CO2 een onmisbare bouwsteen is voor al het leven op aarde. Mijn advies aan bestuurders is dan ook: je moet niet miljarden in CO2-reductie stoppen, maar miljarden in een veel betere bescherming van het natuurlijke milieu: ‘goed rentmeesterschap’. 
Maar als we CO2 reduceren, dan reduceren we toch ook de luchtvervuiling?
Dat is zeker waar, maar als we een rattenplaag willen bestrijden dan gaan we toch ook geen muizen vangen? Het reduceren van CO2 is een extreem moeilijke en dure opgave, terwijl de baten daarvan zeer onzeker zijn. Luchtvervuiling – denk eens aan roetdeeltjes, fijnstof, SOx en NOx verbindingen, etc. – is niet alleen veel gerichter te bestrijden, het garandeert ook hoge baten voor mens en natuur.’
Begint wetenschap niet met metingen?
Het verschil tussen wetenschap en religie is dat wetenschappelijke uitspraken altijd geverifieerd moeten kunnen worden met observaties. Theoretische modellen moeten dus altijd gevalideerd zijn door modelresultaten kritisch te vergelijken met metingen. Als dat niet is gebeurd, mag je modellen niet toepassen. Hoe ingewikkelder het vraagstuk, des te belangrijker de metingen.
Informatie in de metingen wijzen dan de weg in het verder ontwikkelen van die modellen. De geschiedenis van de wetenschap laat keer op keer zien dat grote theoretische doorbraken werden geïnspireerd door doorbraken in meetinstrumentatie. Het klimaatsysteem is zo ingewikkeld dat juist hier metingen de weg moeten wijzen. Maar tot nu toe hebben in het klimaatonderzoek theoretische modellen een veel te grote rol gespeeld. Het roer moet nu om. Er moet op grote schaal geld worden vrijgemaakt voor het financieren van wetenschappelijke projecten om de ontwikkeling van nieuwe meetinstrumenten en meetfaciliteiten drastisch te versnellen.
Hoe is het mogelijk dat het IPCC nooit de behoefte heeft gevoeld in experimentele faciliteiten te investeren om de opwarmingstheorie van CO2 met metingen grondig te valideren? 
Door voortdurend te vertellen dat 97% van de wetenschappers het verhaal van de klimaatbeweging bevestigen, denkt het grote publiek dat het wel zo zal zijn. Het tegendeel is waar.
Die ongevalideerde rekenmodellen beschrijven dus een schijnwereld. Maar toch hebben die klimaatmodellen een enorme impact. Uitkomsten zijn voorpagina-nieuws.
De kracht van de klimaatbeweging is de simpele boodschap: ‘Menselijke CO2 is de oorzaak van de opwarming; de opwarming veroorzaakt een catastrofe; als we aan de CO2-knop draaien komt alles weer goed’. Ik zei het al eerder, die boodschap wordt er bij het publiek ingeramd. Niet kennis maar angst wordt daarbij gebruikt als driver.
Wat ze ook slim hebben gedaan is klimaatverandering regelmatig als zondebok te gebruiken. Zo wordt de oorzaak van heel veel ellende in Afrika toegekend aan klimaatverandering, ook al zijn de problemen van etnische, religieuze en politieke aard. Maar dat is helaas nog niet alles. Door voortdurend te vertellen dat 97% van de wetenschappers het verhaal van de klimaatbeweging bevestigen, denkt het grote publiek dat het wel zo zal zijn. Het tegendeel is waar.
Die consensusstrategie is niet nieuw. Bijvoorbeeld, in de aanloop naar de financiële crisis in 2007 liet iedereen aan iedereen weten dat je de economie oneindig kon laten groeien als iedereen schulden zou maken. Als je het daar niet mee eens was, werd je als domoor versleten. Voor dat laatste wilde natuurlijk niemand worden uitgemaakt, ook al begreep je helemaal niets van die schuldentheorie. Men praatte elkaar maar na. Zelfs onze solide Rabobank, toentertijd de enige bank in de wereld met een triple A-rating, kocht schuldpapieren. De consensus was in die tijd vrijwel compleet: als je wil groeien moet je schulden maken! Maar we weten hoe het daarmee is afgelopen.
Nu zitten we in dezelfde situatie bij het klimaat. Als ik doorvraag blijkt het dat maar heel weinig mensen iets afweten van het klimaatsysteem. Iedereen papagaait iedereen maar na. De conclusie is dat de geschiedenis iedere keer weer aangeeft: ‘Hoed je voor mensen die consensus gebruiken als waarheidsargument’. Datzelfde geldt overigens ook voor activisten die kleine kinderen naar voren schuiven.
Hoe komen we nu verder? Nederland wil toch graag een gidsland zijn?
In de eerste plaats, stop met doemdenken en geef ruim baan aan de vele kansen die klimaatverandering de wereld ook biedt. En in de uitvoering, focus je bij dit uiterst ingewikkelde vraagstuk vooral niet op maar één oplossingsrichting. Met alle grote onzekerheden van nu kunnen we ons dat niet permitteren en mag ons landsbestuur dat risico nooit aangaan, zeker niet omdat er zulke extreem hoge kosten mee zijn gemoeid. Stop dus met al die urgentieverklaringen! Mijn advies is dat Nederland haar klimaatbeleid zou moeten baseren op drie scenario’s:
Scenario 1: klimaatadaptatie
Als alleen Moeder Natuur verantwoordelijk is voor klimaatverandering, dan moet de mens maar één ding doen: aanpassen aan de verandering. Het leven op aarde is altijd geconfronteerd geweest met veranderingen in het natuurlijke systeem. Darwin’s evolutieleer laat zien dat inventieve aanpassing het beste antwoord is en tevens tot steeds hogere levensvormen heeft geleid. Dat geldt niet alleen voor planten en dieren, maar ook voor de mens. Het willen stopzetten van natuurlijke verandering is niet alleen arrogant en naïef, het is ook negatief geladen en zet de klok terug. Aanpassen daagt uit, geeft positieve energie en stimuleert innovatie.
Nederland is kampioen in aanpassen. Door de eeuwen heen hebben we gestreden tegen het water. En Nederland loopt wereldwijd ook voorop in het aanpassen van gewassen aan nieuwe natuurlijke omstandigheden. 
Het beste jongetje van de klas willen zijn door te beginnen met het sluiten van onze relatief schone energiecentrales is ronduit onzinnig. Als de politiek er niet mee stopt, is de burger aan zet!
Scenario 2: CO2-reductie
Als alleen de menselijke CO2 verantwoordelijk zou zijn voor de aardse klimaatverandering, dan zou de mens verstandige CO2-reductiemaatregelen moeten gaan uitvoeren. De hoogste prioriteit is dan het bannen van houtstook en de meest vervuilende kolencentrales in de wereld. Overal in de wereld worden kolencentrales bijgebouwd, met name in ontwikkelingslanden. Beginnen met het sluiten van onze relatief schone centrales is ronduit onzinnig. Als de politiek er niet mee stopt, is de burger aan zet! Het kost de Nederlandse burger extreem veel geld en het levert voor het klimaat niets op.
Scenario 3: decompositie
Als we te maken hebben met een complexe menging van natuurkrachten en menselijke invloeden, dan moeten we eerst bepalen welk deel van moeder natuur is en welk deel van de mensheid (decompositie). Die kennis hebben we helemaal nog niet en die moeten we dus met hoge prioriteit gaan verwerven. Als blijkt dat beide oorzaken een vergelijkbare invloed hebben, dan leidt dat dus tot een adaptatie-reductie beleid.
Kijkend naar alles wat we weten, zou Nederland niet gidsland moeten worden in CO2-reductie, dat maakt vrijwel niets uit (0,0003 graden), maar in klimaatadaptatie en goed rentmeesterschap.
Politieke en commerciële belangen worden een steeds groter onderdeel van het onderzoek. Daarmee zijn vele wetenschappers hun onafhankelijkheid kwijtgeraakt.
En welke rol verwacht u van de wetenschap hierin?
De grootste waarde van een wetenschapper is zijn of haar onafhankelijkheid. Ik heb in mijn 40-jarige loopbaan als hoogleraar gezien dat jonge wetenschappers steeds meer financieel afhankelijk werden van overheid en bedrijfsleven. Politieke en commerciële belangen zijn een steeds groter onderdeel geworden van het onderzoek. Daarmee zijn vele wetenschappers hun onafhankelijkheid kwijtgeraakt. Ik kan om die redenen geen jonge hoogleraren krijgen in mijn kritische klimaatteam. Alleen gepensioneerden zijn nog beschikbaar. Alleen die kunnen het zich permitteren anders te denken. Dat is uitermate zorgelijk. Zijn er heden ten dage nog onafhankelijke (hoog)leraren te vinden?
Maakt niemand zich daar zorgen om?
De Koninklijke Nederlandse Akademie van Wetenschappen (KNAW) is hoeder van integere wetenschapsbeoefening in ons land. Juist die moet weten dat de geschiedenis van de wetenschap ons keer op keer vertelt dat wetenschappelijke vooruitgang nooit is ontstaan uit consensus, maar door eigenwijze wetenschappers die bestaande concepten ter discussie durfden te stellen. Het is in het belang van de wetenschap én de mensheid dat juist die dwarsdenkers niet monddood worden gemaakt, zoals dat nu door het IPCC, publieke media en commerciële lobbyclubs gebeurt. KNAW, we willen toch weten hoe het écht zit? En KNAW, als de politiek wetenschappelijke resultaten misbruikt – met grote gevolgen voor de samenleving – dan moet de wetenschap toch aan de bel trekken?
Twijfel is de basis van alle wetenschappelijke vooruitgang. Mensen die geen twijfel hebben en er van overtuigd zijn dat ze het gelijk aan hun kant hebben, stellen geen vragen maar maken ruzie. Daarom schieten we in de klimaatdiscussie geen meter op.
Bent u ondanks alles toch optimistisch voor de toekomst?
Jazeker, maar dan moeten we helemaal opnieuw gaan beginnen. Ver weg van de politieke VN met zijn onzinnige, vervuilende en geldverslindende klimaatconferenties. Die conferenties zijn niets anders dan een rondreizend CO2-circus met bureaucratische klimaatclowns die het over alles hebben, behalve het klimaatsysteem. Ze vergeten in hun onwetendheid dat ook politici in hun beleid gebonden zijn aan de universele wetten van de natuur. En het IPCC van de VN heeft het helemaal verknald. Het is een politieke kliek geworden, vol manipulatie en zeker niet op zoek naar de waarheid. Dat komt daar nooit meer goed. De rol van het IPCC kan worden gezien als een donkere periode in de geschiedenis van de klimaatwetenschap. Stoppen ermee!
In verband hiermee, kent u wel de prachtige musical Jezus Christ Superstar, waarin na de dood van Jezus zijn volgelingen diep bedroefd zich afvragen: ‘Could we start again, please?’ Een ontroerend moment in de musical. Zo zie ik dat ook in het klimaatonderzoek. We moeten helemaal opnieuw beginnen, met een geheel nieuwe aanpak in een geheel nieuwe organisatie. In die nieuwe organisatie gaan we het klimaatonderzoek veel en veel breder inrichten. Geen onderonsjes meer van rekenmodellenmakers. Die zijn veel te eenzijdig bezig. In de laatste decennia heeft het IPCC dan ook weinig voortgang geboekt. Er zijn nauwelijks nieuwe inzichten bijgekomen. Om dat achter ons te laten hebben we wetenschappers nodig uit veel meer wetenschapsgebieden.
We hebben zojuist de Climate Intelligence Foundation opgericht!
Waar denkt u dan aan?
Denk hierbij vooral aan astronomen die kennis hebben over de invloeden van het universum op de planeet aarde, met name de zonne-activiteit, kosmische straling en zwaartekracht. Denk ook aan geologen die samen met geofysici eigenschappen van de aardlagen in kaart brengen en daaruit de klimaatgeschiedenis van de aarde kunnen reconstrueren. En denk ook aan archeologen die uit de overblijfselen van menselijke activiteiten in de ondiepe ondergrond klimaatinformatie over de afgelopen duizenden jaren kunnen afleiden. En denk zeker ook aan oceanografen die de fysische en biologische eigenschappen van oceanen kunnen vertalen in warmte stromen. Het bij elkaar brengen van oplossingen uit diverse wetenschapsgebieden met totaal verschillende data-bronnen leveren samen een nauwkeurig beeld van het aardse klimaat op. We noemen dat consilience.
Gaat u daar aan zelf ook bijdragen?
(Vrolijk) Ja, daarover heb ik interessant nieuws. We hebben zojuist de Climate Intelligence Foundation opgericht! Aan de hand van onze activiteiten heeft de eerste grote financier zich gemeld en we verwachten dat dit het begin is van een nieuw tijdperk. We zijn met een ambitieus plan bezig dat wel eens een ommekeer te weeg kan brengen in het polariserende debat tussen activisten en andersdenkenden. Immers, zoals al eerder genoemd, andersdenkenden kunnen tot nu toe nauwelijks hun verhaal kwijt en worden uitgesloten van financiering. Daar komt nu een eind aan.
Dat klinkt heel interessant. Kunt u al iets meer onthullen?
Climate Intelligence is een volstrekt onafhankelijke organisatie zonder winstoogmerk. Ze gaat bestuurders en het grote publiek uitgebreid voorlichten over wat er nu echt aan de hand is met het aardse klimaat. In haar activiteiten signaleert ze verspreiding van selectieve informatie, waarschuwt voor veel te optimistische kostenberekeningen, spot belangrijke nieuwe inzichten, stimuleert de ontwikkeling van meetinstrumenten en gaat met jonge onderzoekers zelf ook intelligente algoritmes toepassen op klimaatdata. Analyse van grote data bestanden gecombineerd met kunstmatige intelligentie (big data science) is niet meer weg te denken in het begrijpen van complexe systemen. Hoe is het mogelijk dat het IPCC nog steeds met groteske uitspraken komt op basis van slecht gevalideerde rekenmodellen?
Nog spannender, er zijn besprekingen om het IPCC inhoudelijk te marginaliseren door met gerenommeerde kritische wetenschappers het Global Institute for Climate Intelligence op te richten dat onafhankelijk gaat opereren vanuit een open geest, met brede interdisciplinaire teams en met nadruk op veelsoortige metingen. Zou dat niet geweldig zijn?
Zie ook Edwin Timmer in de Telegraaf van vandaag hier.
Citaat:


Zeilreis naar Groenland zaaide klimaattwijfels
Tijdens een zeilreis langs Groenland stuitte vastgoedbelegger Niek Sandmann op ’kolossale vragen’ waar de klimaat- wetenschap geen eenduidig antwoord op heeft. De ondernemer is bevreesd dat Nederland zichzelf de armoede indraait met een peperduur maar ineffectief klimaatbeleid. ‘Leg elke metselaar en bijstandsmoeder de vraag voor of zij 150 euro per maand willen betalen aan symboolpolitiek.’