Klimaat, politiek, CO2 en de nul-kul

De nul-kul van ministers die hun streven richten op het halen van de nullijn van doelen, illustreert in de eerste plaats slechts onkunde en incompetentie. Maar ook politieke wanhoop.

DOOR HANNIBAL · 7 DECEMBER 2018

Het CO₂-debat leverde deze week al niet het enige nul-beleid op. Gisteren schreef ik al over de onzinnigheid van het nieuwe verkeersbeleid.

Dit is zowel opvallend als onzinnig. Dat opvallende is een ultieme poging de kiezers meer heil te beloven dan politieke tegenstanders die meer op de flanken opereren dan de middenpartijen lief is. Tegen de tijd dat men over moet gaan tot het beloven van het zielenheil op Aarde om competitief te blijven lijkt me dat het einde der democratie is ingezet. De marges van het mogelijke zijn niet langer beschikbaar als alternatieven, zodat er niets over blijft dan het omarmen van de voorstellen van de flanken of capituleren voor evidente waanzin. Blijkens de Klimaatwet hebben de middenpartijen voor het laatste gekozen. Lees vooral de laatste alinea van deze afbeelding:

Dit hysterische berichtje van de NOS is een uitstekende illustratie van het probleem waarvoor men zich gesteld heeft. Een CO₂-uitstoot van nul betekent eenvoudig dat men het leven wettelijk verbieden wil. Dat was ook letterlijk wat Alexander Kops van de PVV gisteren in de Tweede Kamer zei, maar dat werd ’s avonds bij Pauw weggehoond als obstructieve politiek. Dat het zó waar is dat je er niet veel opleiding voor nodig hebt dat te snappen heeft Pauw en zijn redactie nog nooit weerhouden het tegengestelde te beweren. Gisteravond was weer een prachtig voorbeeld, en beter wordt het niet meer.

Een aantal oppositiepartijen is om uiteenlopende redenen juist zeer kritisch over het voorstel. De PVV vindt de initiatiefwet “iets vreselijks”. Volgens Kamerlid Kops zadelen de indieners Nederland met een drama op en storten ze huishoudens in de financiële ellende.“De kern van de klimaatdiscussie is bangmakerij. Deze zeven partijen zijn bezig hun klimaathysterie en CO₂-obsessie vast te leggen in wetgeving en dan komt niemand er meer onderuit.”

Ja. Gewoon: ja. Want ook een reductie van 95% CO₂-uitstoot betekent ten minste al de afschaffing van industrie en elke vorm van welvaart. Deze wet is opgesteld door mensen die feiten en cijfers maar lastig vinden op hun weg naar een betere wereld, en ze laten zich er in hun wetgeving niet door weerhouden. Op zijn best wordt dit een wet die stilletjes terzijde wordt gelegd zodra verstandiger mensen aan het bewind komen, op zijn slechtst zal het aanleiding zijn voor een volksopstand waarbij die van de gele hesjes in Frankrijk – zoals tot nog toe – kinderspel zal blijken.

Dit is een totale onmogelijkheid, en dat niemand van de regerende partijen de moed heeft dat in de ogen te zien opdat ‘de populisten’ er geen voordeel uit zullen halen, betekent wel degelijk het einde van de democratie. Dat de CO₂-uitstoot wereldwijd nog steeds groeit is ook al zo’n signaal dat dit de weg niet is, maar een andere aanpak kan men moreel en geestelijk niet aan. En over tien jaar moet die uitstoot gehalveerd zijn?

Overdenking terzijde
Ik vraag me af of het stilleggen van alle industrie wereldwijd vanaf morgenochtend voldoende helpen zou. Dit is een wilde vraag, maar ik vrees een reëlere dan de uitgangspunten van deze Klimaatwet. Het is een bezopen wetsvoorstel, en niets anders. Alsof je verordonneert dat God voortaan in Den Haag dient te zetelen.

Dat de meerderheid van de kiezers achter deze paniekpartijen aan blijft lopen is al evenzeer een signaal van wanhoop, en de desperate hoop op het betere dat steeds wordt beloofd. Wat gaan deze mensen doen als de beloften niet blijken te kunnen worden waar gemaakt? En vooral: wat doen hun kiezers? Binnen nu en tien jaar zullen we het weten, mogelijk voorafgegaan door een de facto staatsgreep om de bevolking ‘democratisch gezind’ te houden. Newspeak wordt een onuitroeibaar onderdeel van het politieke metier vrees ik. Uit naam van de blijvende bereikbaarheid van ‘het goede’.

Ironisch genoeg zijn het de werkgevers die nu al aan de bel trekken. Op dit moment gaat het nog over betaalbaarheid, maar als de strekking van al die voorstellen voldoende in gaat zinken, zal ook dat politieke consequenties hebben. Deze klimaatwet kan ook niet anders zijn dan de splijtzwam waarover de coalitie zal gaan vallen. Zie bijvoorbeeld de eerste reactie van de VVD op het enthousiasme waarmee D66 haar eigen gelijk najaagt:

Tja, die Klimaattafels. Gisteren bij Pauw wees Wouter de Winther (Telegraaf) er terecht op dat het democratisch gehalte daarvan kwestieus is, en dat zelfs Jesse Klaver (GL) enige afstand lijkt te zullen houden om de mensen die beseffen dat ze gemolken gaan worden niet volledig van zich te vervreemden.

“Want het mag niet alleen van de burger komen, die bijdrage”.

Maar zoals vrijwel altijd ontbreekt het besef dat die grote bedrijven hun extra kosten weer zullen afwentelen op de burger. Het lijkt de redding van de banken wel: de staat heeft ze gered, en dat is beter dan dat de burger daaraan mee betalen moet. Dames en heren: de staat, dat zijn wij. Zeker als het gaat om de bronnen waaruit de staat zijn middelen betrekt. Een bodemschat als olie of gas is leuk, een handige ligging waar anderen langs moeten brengt ook geld op, maar aan het eind van de dag is de grootste inkomstenbron van een staat dat wat zijn bewoners binnen brengen. Bedrijven zijn eerder een maskerend scherm van die waarheid, dan een aparte entiteit die je onbeperkt kunt aanslaan om de burger te vrijwaren van de kosten.

DE WERELD NU