In de ban van klimaathysterie heerste er tot voor kort alom euforie over de ontwerp–klimaatwet, waarover een kamermeerderheid van zeven politieke partijen onlangs een akkoord heeft bereikt.
De meeste mainstream media hebben gedurende tientallen jaren actief meegeholpen aan de verspreiding van de angst voor die verschrikkelijke opwarming van de aarde (die maar steeds niet wil komen). Alle dissidente opvattingen van klimaatsceptici en kritische burgers, die afbreuk zouden hebben kunnen doen aan het maatschappelijke draagvlak voor het klimaatbeleid, werden stelselmatig geweerd. Maar langzaamaan begint het besef door te dringen dat het klimaatbeleid niet effectief is en pijn … heel veel financiële pijn gaat doen. En zie! Plotseling verschijnen er ook kritische artikelen in de media, waaruit blijkt dat het gezond verstand terrein wint. Het is alsof Doornroosje eindelijk uit haar diepe slaap is ontwaakt en zich verwilderd afvraagt wat er al die tijd dat zij lag te slapen is gebeurd.

Jan Paul van Soest.
Zo schreef Jan Paul van Soest (de auteur van ‘De twijfelbrigade’, waarmee hij de klimaatsceptici bedoelde) onder de titel, ‘Koning klimaatbeleid heeft geen kleren aan’, in de NRC van 9 juni:
Meer windmolens erbij remt de stijging van de concentratie broeikasgassen niet. Die is alleen te stoppen door de uitstoot van CO2 te bestraffen.
De aandacht voor klimaatverandering en –beleid is op zichzelf goed nieuws: de gevolgen van opwarming met meer dan twee graden Celsius zijn een gegronde reden die opwarming beperkt te houden, zoals in 2015 in het klimaatakkoord van Parijs is afgesproken.
Maar schijn bedriegt: de wereldwijde uitstoot van CO2 is na een paar jaar stabilisatie vorig jaar weer met 2 procent gestegen. Nederland doet het niet veel beter; vorig jaar daalde de uitstoot maar een klein beetje en na eerdere stijging. In de grafieken die de ontwikkeling van de concentratie van broeikasgassen laten zien is er geen enkel effect van de jaarlijkse klimaat–topconferenties te bespeuren.
Deze constatering staat haaks op het beeld dat regeringen, gemeenten, provinciebesturen, maatschappelijke organisaties en bedrijven oproepen door elkaar in doelstellingen te overbieden: halvering van de uitstoot in 2030! Energieneutraal in 2035! Klimaatneutraal in 2040! Volledig duurzaam in 2050! Er wordt beleid gemaakt dat het een aard heeft. Er is een veelheid van plannen en maatregelen, die gericht zijn op een grote verscheidenheid van subdoelen en opties.
En toch daalt de CO2-uitstoot niet of nauwelijks. Hoe kan dat?
Volgens van Soest is er een veelheid aan instrumenten, maar het meest effectieve instrument ontbreekt: de bestraffing van CO2–uitstoot. Zal die er komen? ‘Don’t hold your breath.’
[Het huidige beleid] leidt tot ambitieuze doelstellingen in klimaatwetten, hoofdlijnakkoorden en plannen, en tot een boel bestuurlijke drukte, wat de indruk wekt dat er grote vooruitgang wordt geboekt. Maar Koning Klimaat blijkt naakt. Alle plannen en akkoorden zijn machteloos zolang er op de verkeerde grootheden wordt gestuurd, onvoldoende rekening wordt gehouden met het bestaande systeem, en er geen of alleen heel zwakke instrumenten zijn die het hoofddoel naderbij brengen: minder broeikasgassen, en rap een beetje.
In dit licht hoeft het niet te verbazen dat ondanks alle mooie woorden de CO2–concentratie in de atmosfeer vorig jaar zelfs sneller gestegen is dan in de hele meetperiode sinds 1957 het geval is geweest.
Aldus Jan Paul van Soest.
Bron hier.

Willem Melching.
Onder de titel, ‘Van het gas af? Dat pikt de kiezer niet’, schreef Willem Melching (historicus) in Volkskrant–Opinie op zondag:
… het politieke bedrijf en het publieke debat lijken in de greep van de hang naar zuiverheid. Wanneer irrationele motieven de overhand krijgen dan is het democratische proces in gevaar. Immers: omdat de ‘zuiveren’ de waarheid in pacht hebben en de wereld van de ondergang moeten redden met hun superieure levensstijl, lappen ze de democratische spelregels aan hun laars.
Dat proces zien we treffend gedemonstreerd in de recente ‘van-hetgas-af-beweging’. Geen enkele partij voerde campagne voor het slopen van goed werkende cv-ketels en de gedwongen installatie van peperdure warmtepompen. Maar de verkiezingen waren nog niet voorbij of de politici verklaarden parmantig en zonder enig zakelijk argument dat ze Nederland van het gas zouden halen. De Tweede Kamer biedt geen enkel weerwerk en kan dat ook niet. Er zitten maar vijf leden in met een bèta-achtergrond, de andere 145 hebben geen idee waar het over gaat. In de gemeenteraden is het al niet veel beter.
Voor een breed maatschappelijk debat of een democratisch referendum is in deze discussie geen enkele ruimte, want stel je voor dat de meerderheid zijn gezond verstand volgt en de ‘van-het-gas-afbeweging’ ordinair terugfluit. Wanneer de redding van de wereld op het spel staat, moet de democratie maar even wijken.
Zonder serieus debat en zonder enige wetenschappelijke onderbouwing worden uit naam van de zuiverheid de burgers overrompeld en krijgen zij ook nog de rekening gepresenteerd. Gas moet worden vervangen door stroom, maar helaas weet niemand waar al die stroom vandaan moet komen. Terug naar de natuur lijkt het motto: wind en zon als energiebronnen. Maar dat het vaak ook niet waait en de zon niet schijnt als het donker is, lijkt niemand te interesseren.
Een mystieke afkeer van wetenschap, vooruitgang en democratie bedreigen de samenleving. Misdadige ouders laten hun kinderen sterven uit naam van hun zuiverheidsideaal. Maar ook de politiek richt grote schade aan uit naam van een mystiek ideaal. Wanneer Nederland werkelijk van het gas af zou gaan, kost dat heel veel geld.
De kosten zullen onvermijdelijk – net zoals nu al in Duitsland gebeurt – op gigantische wijze uit de hand lopen. Maar de politieke schade is nog veel ernstiger. Het resultaat zal niet een schoner milieu zijn, maar een fundamentele vertrouwensbreuk tussen kiezer en politiek. Uitgerekend de populisten zullen garen spinnen bij de overspannen klimaatpolitiek. Zij zullen dit beleid bestrijden en zo nóg populairder worden. Populisten hebben niet zo veel met het klimaat. …
Aldus Willem Melching (historicus).
Bron hier.

Remco de Boer.
Ook de Telegraaf zet zich af tegen de Klimaatwet. Onder de titel, ‘Energiedeskundige vreest voor afkalvend draagvlak Klimaatwet. Wat kost het CO2–plan?’, gaf deze krant podium aan Remco de Boer.
Het draagvlak voor de Klimaatwet onder burgers en bedrijven zal snel afkalven als mensen doorkrijgen wie de rekening moet betalen voor de ambitieuze milieudoelen van het kabinet.
Die vrees spreekt ingenieur en energiedeskundige Remco de Boer uit. „Zijn wij bereid een deel van onze welvaart op te geven voor mensen in China, India en Afrika waar de uitstoot nog jaren mag stijgen om de bevolking uit de armoede te halen? We zeggen allemaal dat we het belangrijk vinden. Tot iemand zegt dat je over vijf jaar tienduizend euro moet lenen plus rente.”
Volgens De Boer is de Klimaatwet, waarin de overheid zich verplicht de CO2–uitstoot in 2050 met 95% te reduceren, ontworpen voor de bühne. “Nederland wil vooroplopen in de wereld. Wat helemaal niet kan en ook niet gaat gebeuren.”
Morgen worden de eerste inhoudelijke klimaatplannen aan het kabinet gepresenteerd. Het gaat om een waaier van mogelijkheden om de CO2–reductie te kunnen behalen, zoals het verplicht isoleren van huizen, het verhogen van de gastaks en het stimuleren van elektrisch rijden, mogelijk over de rug van benzine– en dieselrijders. De hamvraag zal zijn: wie betaalt de rekening?
Bron hier.
En op 10 juli rapporteerde de Telegraaf de uitkomst van een brede enquête onder de titel: ‘Deelnemers vrezen rigoureuze, dure maatregelen.’
Ik pik er een aantal elementen uit.
Benauwend klimaatplan.
Ruim negen op de tien stellingdeelnemers (94%) vinden de klimaatplannen te ambitieus. „Ooit Nederland op de wereldkaart zien liggen? En dat puntje op de kaart moet zorgen voor een beter klimaat? Laat me niet lachen!” zo klinkt het in de reacties.
Velen zijn benauwd voor rigoureuze maatregelen in het klimaat– en energieakkoord dat vandaag wordt gepresenteerd. En vooral dat die ten koste gaan van de eigen portemonnee. „Miljarden euro’s worden hier het raam uitgegooid en de hoeveelheid CO2 blijft wereldwijd hetzelfde. Komt er gewoonweg op neer dat wij als burger weer mogen betalen”, stelt iemand. …
Vier op de tien deelnemers (44%) vinden het de hoogste tijd het tij te keren. Ook al betekent dat ingrijpende maatregelen. Voorbode is wat dat betreft de strenge Klimaatwet van eind juni. De coalitie, met ’het groenste kabinet ooit’ en drie linkse oppositiepartijen hebben vastgelegd dat dat de overheid in 2050 de uitstoot van broeikasgas (CO2 en waterdamp) met maar liefst 95% heeft teruggedrongen.
„Onrealistisch” en „een wet voor de bühne” oordeelden deskundigen al. En daar zijn de deelnemers het in grote getalen (ook 94%) mee eens. „De doelstellingen zijn mooi, maar ik verwacht daar wel een zeer grote handreiking van de overheid voor”, benadrukt iemand. ,Miljarden steken in windparken en ’zonneweides’, prima. Maar pas als de energiekosten flink dalen, zullen mensen erin mee willen gaan: het moet ons ook wat opleveren!”
„Het is weer eens onrealistisch en hysterisch gedrag’, klinkt het op voorhand. „Aardgas uit Rusland importeren en dan in normaal tempo investeren in realistische maatregelen en innovatie. Een paar schone thorium–kerncentrales bouwen en presto…”
Begrip voor milieumaatregelen is er zeker, maar verdwijnt als sneeuw voor de zon als er betaald moet worden. „Onze arrogante regering in samenwerking met de linkse zooi hebben dingen voor ogen die de burgers veel geld gaan kosten en die wereldwijd nauwelijks van betekenis zijn. Niet gek dat het draagvlak verdwijnt …”
Aldus de Telegraaf.
Het gezond verstand wint langzaam terrein op collectieve verdwazing.