Zoals trouwe lezers zich zullen herinneren, zijn wij op Climategate.nl reeds van het begin af aan kritisch geweest ten aanzien van de klimaatovereenkomst van Parijs, die niet meer was dan een verzameling nationale intentieverklaringen om de CO2–uitstoot te verminderen. Maar deze hadden niet het karakter van verplichtingen en er stond geen straf op niet–nakoming. In de verslaggeving van de media bleef dit element echter onderbelicht.
Eerder schreef ik:
De hamerslag waarmee de Franse minister van Buitenlandse Zaken, Laurent Fabius, in december 2015 de klimaatconferentie in Parijs bezegelde en tot succes verklaarde, bracht een golf van euforie teweeg. Deelnemers omhelsden elkaar en dansten op stoelen en banken. Alom sprak men van een historische overeenkomst. Maar nadat de regering Trump had verklaard uit de overeenkomst van Parijs te zullen treden, verklaarde nog geen anderhalf jaar later Bondskanselier Merkel op de G-20 Top in Hamburg met een van onheil bezwangerd gelaat: ‘Wij weten allen dat we met grote mondiale uitdagingen worden geconfronteerd en we weten dat de tijd dringt. Oplossingen kunnen alleen worden gevonden als we tot compromis bereid zijn en toenadering tot elkaar zoeken, maar zonder – en ik zeg dit met nadruk – te veel te buigen, want we kunnen natuurlijk ook duidelijk erkennen wanneer er verschillen van opvatting zijn.’ Aldus Merkel.
Lees verder hier.
Ondertussen is de gemiddelde wereldtemperatuur de laatste twee jaar met ongeveer 0,6 graden Celsius gedaald. Maar de stijging van de CO2–concentratie in de atmosfeer is gewoon doorgegaan. En ondanks de schone beloften van Parijs is ook de menselijke uitstoot van CO2 gestegen.
It’s schadenfreude time for the skeptics of so-called “green energies”, and humiliation time for green energy cheerleaders.
Not a single EU state is meeting its climate targets, a new analysis by CAN Europe finds.
It’s been close to three years since countries worldwide signed the Paris Agreement, which obligates nations pledge to commit themselves to intending (or something like that) to reduce their greenhouse gas emissions in order to “safeguard the planet’s future”.
The language of the Agreement is in fact non-binding, and so one wouldn’t be surprised to learn that some signatories might not be living up to the agreement’s spirit.
“Relevant hoax”… all EU states “off-target”
Well, here’s the real shocker: According to a new analysis by nongovernmental organization CAN Europe, all EU countries are missing the Paris Agreement targets, as assessed by CAN Europe.
So now it’s crystal clear: Europe was never really serious about implementing the Paris Agreement from the very start. It was nothing more than a New Year’s resolution which no one ever intended to stick to.
Little wonder ex-NASA GISS director James Hansen just told the Guardian: “…the relevant hoax today is perpetrated by those leaders claiming to be addressing the problem.”
Hansen is right.
CAN Europe: dismal results
The aim of the CAN Europe report was to examine “which EU Member States are willing to increase their climate action and tackle the gap between the goals of the Paris Agreement and current greenhouse gas emission reduction efforts in the EU.”
The final results? According to the CAN Europe:
The ranking shows that all EU countries are off target: they are failing to increase their climate action in line with the Paris Agreement goal. No single EU country is performing sufficiently in both ambition and progress in reducing carbon emissions.”
23 of 28 countries rated “poor” or “very poor”
The chart on page 5 of the CAN Europe report shows us that a whopping 23 of 28 European countries are in fact performing poorly or even very poorly.
Source: CAN Europe.
Lees verder hier.
Bij bestudering van de geschiedenis van grote internationale conferenties, zoals de G7 en G8, over complexe internationale vraagstukken blijkt keer op keer dat de aldaar gemaakte afspraken boterzacht zijn en vaak niet worden nagekomen. Klimaat vormt daarop geen uitzondering. Maar gelukkig is dit een non–probleem, zoals wij hier herhaaldelijk hebben betoogd.
Het klimaatbeleid daarentegen is een groeiend probleem, vooral in landen die een ambitieus transitiebeleid voeren, zoals Nederland. Het blijkt dat dit met grote welvaartsverliezen gepaard gaat, die vooral de lagere inkomensgroepen zullen treffen, zonder dat daar een waarneembaar klimaateffect tegenover staat, zoals door de vorige regering is erkend.
In het licht van de povere inspanningen op klimaatgebied van de meerderheid van de landen in de wereld, en zelfs Europa, is het raadselachtig waarom Nederland voornemens is een draconisch transitiebeleid door te voeren – veel ambitieuzer en kostbaarder dan elders in de wereld. Volgens Jesse Klaver, die met de komende klimaatwet zijn finest hour beleeft, is  deze de ‘meest ambitieuze klimaatwet ter wereld’. Er werd gesproken van een historische gebeurtenis. Een hysterische gebeurtenis zou een betere kwalificatie zijn geweest. De gewone burger, die de astronomische rekening daarvan zal moeten betalen – en die zorgvuldig buiten het besluitvormingsproces is gehouden – is daarover minder enthousiast, om het maar mild uit te drukken.
Daarbij dient te worden bedacht dat onze nationale inspanningen ter zake geen aantoonbaar effect zullen hebben op het klimaat. In ons eentje kunnen we de planeet niet redden, als dat al nodig zou zijn. En zoals bekend zijn klimaatsceptici van mening dat dat niet het geval is. Waarom dan toch dit quasi–religieuze fanatisme om het braafste jongetje van de klas te willen zijn? Zou het aan onze volksaard liggen?
Ik blijf er bij:
De klimaathype is een ernstig geval van collectieve verstandsverbijstering.
Daarmee was ik tijden lang een roepende in de woestijn. Maar, zoals Salle Kroonenberg ooit eens opmerkte:
Het wordt steeds drukker in die woestijn.