Waar blijft het bewijs?

De wetenschappers, noch de toepassers van de wetenschap hebben ons in het verleden weten te waarschuwen voor de nadelige gevolgen die ze nu zeggen waar te nemen.

Een gastbijdrage van leonardo da gioiella.

Deze bijdrage is een reactie op het initiatief van Arthur Rörsch: ‘Waarom de klimaatdiscussie problematisch blijft’. Zie hier.

Ik heb me hier gericht op de vraag: wat is het bewijs? En dan vooral op het gemis aan bewijs. En daarbij op bekende claims, maar vooral ook op onbenoemde claims: de onbeantwoorde vragen achter de (ogenschijnlijk) beantwoorde vragen.

Wat het klimaat betreft regeert de angst. Angst is een slechte raadgever, vooral bij het verwerven van inzicht. Verwerven van inzicht is een behoedzaam proces, en angst gooit alle behoedzaamheid overboord.

De angst regeert op beide fronten: bij de alarmisten – zij die zeespiegels en temperaturen tot onhanteerbare niveaus zien groeien – en bij de ‘ontkenners’ die de schrik om het hart slaat als ze horen welk beleid er op de angst van de alarmisten gemaakt wordt.

De angst van de alarmisten, de zogenaamde AGW hypothese (AGW = ‘Anthropogenic Global Warming’):

• als gevolg van de menselijke CO2-uitstoot wordt de dampkring een broeikas: de gemiddelde globale temperatuur zal oplopen;
• die verhoging van de temperatuur zal de voorraad ijs drastisch doen smelten, hetgeen tot een substantiële verhoging van de zeespiegel zal leiden;
• als de mens, als veroorzaker van die CO2-uitstoot, en daarmee van de verhoging van de zeespiegel, zijn/haar gedrag op korte termijn niet drastisch verandert, dan zal de habitat van de mens ernstig aangetast worden, en daarmee de soort bedreigd worden.

De angst van de ‘ontkenners’ is een gevolg van het gehoor dat de alarmisten gevonden hebben bij hen die regeringsbeleid maken, en de maatregelen die (nu reeds) genomen worden.

• de oorzaak wordt gelegd bij de energiesector, dus de energievoorziening moet op de schop worden genomen;
• de energievoorziening wordt op de schop genomen zonder dat er werkbare alternatieven zijn;
• dat gaat in het algemeen leiden tot maatschappelijke ontwrichting;
• dat gaat in het bijzonder leiden tot verdere verarming van het armere deel van de bevolking,  dat geconfronteerd zal worden met onbetaalbare energierekeningen.

De angst voor de aantasting van de leefbaarheid van onze planeet staat tegenover de angst voor de aantasting van de leefbaarheid van onze planeet. Maar, dit zijn stuk voor stuk beweringen die onder de loep moeten worden genomen. Kloppen ze in het algemeen? Klopt de omvang van het drama dat achter iedere claim zit? En klopt de kansrekening?

Ik stel vast: er is op dit moment geen sprake van een acceptabele kwantificering van de claims.

En dan zijn er ook nog een paar impliciete claims.

Een eerste onbenoemde claim is dat de ene groep de gevolgen van haar claims zwaarder laat wegen dan de gevolgen van de claims van de andere groep. Dus de alarmisten maken zich niet druk om het mislukken van de overstap naar andere energie, terwijl de ‘ontkenners’ zich geen zorgen maken om de verhoging van de zeespiegel.

Een tweede claim is dat hier iets georganiseerd gaat worden. Je zou kunnen zeggen: omdat de alarmisten angst hebben, en dus haast hebben, gaat de hele wereld op de schop. De claim is dat iedereen daaraan meedoet, omdat iedereen wel moet.

Een derde claim is dat dit een werkje is van overheden, en dat die competent zijn. We hebben enige ervaring met overheidsprojecten in Nederland. Het deltaplan is goed verlopen: dijken bouwen konden we goed. Daar staat tegenover dat we vooral in de laatste tijd heel veel overheidsprojecten hebben gezien die òf regelrecht mislukt zijn òf qua tijd kosten en opbrengst in de min zijn geëindigd.

Wie naar Amerika kijkt ziet dat Republikeinen en Democraten nauwelijks met elkaar praten, hetgeen nogal eens leidt tot stilstand van de overheid.

In de regeringscentra die er toe doen wordt het beleidswerk beïnvloed, zo niet gestuurd, door think tanks en andere lobbyisten – waarbij particuliere en financiële belangen de doorslag geven.

Een vierde claim is dat alle mogelijke alternatieve oplossingen zouden zijn geïnventariseerd en gewogen. Over kernenergie of gaswinning in de Waddenzee wordt niet gesproken.

Energievoorziening is een kritische functie: kan de CO2-uitstoot ook verminderd worden door minder kritische productieprocessen om te vormen?

Een vijfde, onuitgesproken claim is dat we nu weten hoe we het aan moeten pakken – én bovenal: dat we weten hoe het niet moet. ‘We’ is dan de wetenschap, en in haar kielzog de technologische ontwikkeling. Het is de combinatie van deze twee geweest die ons op dit punt van de state of the world heeft gebracht. De wetenschappers, noch de toepassers van de wetenschap hebben ons in het verleden weten te waarschuwen voor de nadelige gevolgen die ze nu zeggen waar te nemen.

Aldus leonardo da gioiella.