Klimaatconsensus: een vorm van doodzwijgen?

Klimaatconsensus: een vorm van doodzwijgen?

Woensdag 24 januari 2018

Een gastbijdrage van Jeroen Hetzler

Beschouwen de media op voorhand scepsis als nepnieuws, omdat het nieuws hen, en met hen het politieke establishment, onwelgevallig is? Het is denkbaar dat het die kant op gaat, gezien het toenemend fanatisme van die kant, nu de feiten steeds meer hun standpunten weerleggen. Zie verder:

Ik citeer: Bovendien is de Democratische Partij een patiënt die het eigen aandeel in de verloren verkiezingen nog altijd niet onder ogen wenst te komen. En zo’n onderzoek zou hen in die onaangename richting kunnen duwen.

Er heeft zich nu een opmerkelijk verschijnsel voorgedaan. Op 11 januari verscheen het volgende persbericht: zie hier. Het is de presentatie van een gedegen onderzoek dat leidde tot kritiek op de klimaatmodellen van het KNMI. Het opmerkelijke is dat nu, bijna 2 weken later, geen der media aandacht aan dat rapport heeft geschonken. Dit is hoogst ongebruikelijk, gezien ervaringen uit het verleden met dergelijke rapporten van o.a. ook dezelfde auteur. Over de motivatie achter dit ostentatieve doodzwijgen kan men speculeren, maar het is niet onwaarschijnlijk dat dit rapport stilzwijgend als een soort nepnieuws wordt aangemerkt of tenminste iets waaraan men zijn politiek correcte vingers niet durft branden, bang voor boos links. Hoewel nogmaals speculatie, is dit wel een verontrustend teken van het functioneren van de informatievoorziening binnen onze maatschappij. Als exponent hiervan kan het volgende worden gezien:

De voormalige baas van de NPO schreef herhaalt: geen objectieve verslaggeving na te streven over het klimaat. Hij vindt dat de NPO de Nederlandse politiek moet aansporen om feller op te treden tegen klimaatverandering. Hagoort zei dan ook te weigeren programma’s te maken die aan de orde te stellen of er eigenlijk wel een klimaatprobleem is.

Zie ook dit interessante debat: Opwarming wordt klakkeloos als een probleem gezien dat door de mens is veroorzaakt. Dit is geen journalistiek maar agitprop.

Dit nu was ook de gedachte van Roger Revelle, nadat hij tot inzicht kwam na zijn eerdere uitspraken, maar toen was het al te laat en waren Al Gore (student bij Revelle) en Maurice Strong al met zijn eerdere notities van 1957 (Zie hier na minuut 12) aan de haal gegaan, ieder op hun manier. Al Gore doorzag de potentie van een astronomisch verdienmodel van de industriëlen achter de Club van Rome en hemzelf. Maurice Strong doorzag de politieke greep op de gehele wereld om zijn sociaal liberale ideologie door middel van de AGW-hypothese via de VN en het IPCC, met de conveniërend meewerkende industrie gegeven het verdienmodel (Zie ook akkoord Parijs en het Nationale Energieakkoord) op te dringen.

Mogelijk is ons partij- en mediakartel inmiddels zo diep in kritiekloze en anti journalistieke eenstemmigheid gezakt dat er een stilzwijgend cordon sanitaire is opgeworpen rondom criticasters op de modellen van het KNMI.

Alles wijst er op dat de verliezers niet tegen hun verlies kunnen, omdat zij zich, overigens ten onrechte, beschouwen als de morele hoeders van onze planeet en daarmee van komende menselijke generaties. Wat is er in de onafhankelijkheid van de media gevaren?

De heer Bob Pinedo, Nederlands meest vermaarde kankerspecialist werd, en wordt, zijn leven lang gedreven door wetenschappelijke nieuwsgierigheid. Deze houding leidde tot een enorme verlichting voor patiënten. Hoe anders is dit in het klimaatdebat waar vaak eugenetisch geïnspireerde somberheid, nihilisme, korte termijndenkende sociaal democratische ideologie en eenzijdige, op existentieel eigenbelang gerichte, opvattingen zoals die van Urgenda, Greenpeace en Milieudefensie het politiek domein beheersen zonder dat hier ook maar enige wetenschappelijke rechtvaardiging voor is. Het enige dat een rol speelt is het verdienmodel van het Eco Industrieel Complex. Banaler kunnen we het niet maken, wel simpeler.

Het gebrek aan wetenschappers, zelfstandige denkers vs. de overmaat aan onwetende, niet zelfstandige, maar wel geïndoctrineerde, denkers, dan wel gelovigen binnen onze Overheid is onrustbarend. Kritisch denken is taboe verklaard, het nieuwe Lysenkoïsme? Ik vrees het.

Terugkerend naar onze nationale regendansende medicijnman Gerrit Hiemstra: Wat op zijn zachtst gezegd irritant begint te worden is dat dreigen met een ijsvrije Noordpool. Wat dit betreft scoort Hiemstra niet beter dan Bernice Notenboom met zijn uit de lucht gegrepen voorspelling over een zomerijsvrije Noordpool. Notenboom voorspelde in 2016 een zomerijsvrije Noordpool in 2017. En zie, naast het artikel, de huidige situatie: Zie hier. Er klopt niets van deze zoveelste ‘voorspelling’ die maar weer bewijst dat die zogenaamde ‘de wetenschap is eruit’ een kletsverhaaltje is, pure bluf, maar wel een verdienmodel.

Je moet overigens wel heel veel selectieve fantasie hebben om 2017 als zomerijsvrij te bestempelen. Alarm over een ijsvrije Noordpool wordt al sinds 1817 geslagen. Zie ook hier. Al Gore voor 2013, Hansen voor 2009; De lijst is eindeloos. Zie hier. Wij kunnen Hiemstra op dit terrein aldus rangschikken onder lieden die niet boven het niveau van de gemiddelde Oostafrikaanse regendanser of de locale ziener uitkomt in Asterix en de Ziener Xienix. Dit verhaal is typerend voor de gevoeligheid van de argeloze burger voor de rampenonzin die zogenaamde zieners zoals Hiemstra debiteren inclusief de bereidheid in de buidel te tasten waar het hen om te doen is. Zie hier.
Het oerprincipe van een lucratief verdienmodel. Vroeger sestertiën, nu € en $ bij miljarden. Nihil sub sole novum, niets nieuws onder de zon. Hoe banaal kan het kwaad zijn door het creëren van een compleet maatschappelijk systeem rondom de ideologie van het klimatisme waar iedereen deel aan neemt/moet deelnemen en er niet meer uit kan ontsnappen zonder de eigen existentie in gevaar te brengen. Om aan dit morele dilemma te ontkomen zoekt men een rechtvaardiging voor deelname aan dit systeem. Hoe goed kennen wij dit niet? Die arme Afrikaanse boeren (slechte landbouwmethoden) van Hiemstra en de fictieve klimaatvluchtelingen van Urgenda zijn een doorzichtige rechtvaardiging achteraf van hun deelname aan het systeem.
Hier past slechts één symbool: $ en verder doodzwijgen.