Een gastbijdrage van Jeroen Hetzler.
Elk weldenkend mens kon zien aankomen dat wij in een Kafkaëske maatschappij beginnen te geraken waar het klimaatbeleid betreft. Van Dale zegt er dit over: Betekenis: lijkend op de sfeer in de boeken van de Duitstalige Praagse schrijver Franz Kafka (1883-1924), op raadselachtige wijze beangstigend, bedreigend (vooral door een overgeperfectioneerde samenleving die zich aan de controle van het individu onttrekt) (Van Dale).
Dit raadselachtige, beangstigend en bedreigende typeert de huidige gang van zaken correct. Er is immers geen sprake van een catastrofale opwarming die door de mens is veroorzaakt. De argumenten zijn namelijk niet gering: de falende klimaatmodellen, het falen van alle rampscenario’s, de datamanipulatie om het alarmistische gelijk te halen, het gemodder met de hockeystick-grafiek. De lijst is schier eindeloos. Dus is het raadselachtig en beangstigend waar al die paniekverhalen op slaan.
Raadselachtig? Dat valt wel mee. Er zijn goede aanwijzingen waar al die paniekverhalen vandaan komen en dat is niet de wetenschap, maar een toevallig samenvallen van belangen zoals wereldmacht uitoefenen (wijlen Maurice Strong), existentie van de milieubeweging en een verdienmodel (Al Gore c.s.): het Eco Industrieel Complex (EIC).
Bedreigend is het bovendien, want de burger moet wel steeds dieper in de buidel tasten voor de bestrijding van dat niet bestaande probleem. Het is, zoals ook het geval met kernafval, geen technisch maar een politiek probleem dat mede ondersteund door de milieubeweging, door de machtige lobby van het Eco Industrieel Complex is opgeworpen.
Het is met de beste wil van de wereld niets anders als een door zijn omvang in de menselijke geschiedenis unieke afpersing die elk voorstellingsvermogen tart. Het is de herleving van de roofridders uit vroeger tijden, maar dan op een schaal en met middelen tot op heden nimmer gekend. En dan durven zekere protagonisten van dat EIC sceptici te willen laten berechten onder het mom van RICO.
Wat een gotspe! Juist het Eco Industrieel Complex (inclusief dus de milieubeweging en de politiek), met behulp van de media als kritiekloze spreekbuis, zijn de afpersers. Wie het boek Judas over Willem Holleeder leest, kan precies begrijpen hoe dit werkt. Het is de wereld op zijn kop: niet sceptici, maar het Eco Industrieel Complex maakt zich schuldig aan afpersing door het dreigen met de AGW-hypothese. Nu nog explicieter geëtaleerd door Al Gore met zijn ‘sequel’ als voortborduren op een mythe. Niet voor niets gaat hij elke discussie uit de weg. Zijn argumenten voor leggen het af tegen de argumenten tegen. Weer en klimaat onderscheidt hij niet.
Hoe omvangrijk is die afpersing. De Telegraaf bericht dat het dit jaar om maar liefst € 25 mrd gaat voor het milieu. Let wel, dit bedrag stijgt voortdurend. Deze € 25 mrd betekent voor elk huishouden € 280 per maand langs talloze wegen, want het bedrijfsleven rekent die kosten natuurlijk door. U leest het dus goed: € 280/maand. Het is een sluipende afpersing omdat burgers niet in de gaten hebben dat langs allerlei wegen zoals energiebelasting, netbeheer, accijns et cetera dit bedrag wordt afgepakt.
Het is te stuitend voor woorden en ieder die aan deze ideologische hoax zijn of haar medewerking verleent, zou zich moeten schamen. En dan durft die hoogleraar Eijffinger in de Telegraaf nog te beweren dat wij de doelstellingen van Parijs moeten halen. Wij moeten niets. Waar is de wetenschap gebleven? Kennelijk ontbreekt die in Tilburg, maar volgt men die mythische 97% consensus blindelings. Wetenschap?
Laten we kijken hoe het zit met dat Parijse akkoord. Door onze politici en dus ook hoogleraren wordt het als doorslaggevend beschouwd en aangeprezen. Is dit zo? Nou nee. Laten we eerst deze video van Lomborg bekijken. Dat akkoord levert niets op, maar kost triljoenen aan afpersingsgeld. Hoeveel dat afpersingsgeld oplevert wordt nogmaals gevisualiseerd hier:
Het effect van dat Parijse akkoord is vrijwel nul, maar het kost de burger honderden euro’s aan koopkracht per maand:
Elke weldenkende burger zou in opstand moeten komen tegen deze ongekende afpersing. Maar wij zijn kennelijk in een Kafkaëske levenswijze gelokt die alle trekken heeft van een roofridderideologie waarin niemand kritische vragen durft te stellen en gedwee buigt voor de bedreigingen om zijn baan te verliezen, onderzoeksgeld kwijt te raken, positie te verliezen of zich schuldig te maken aan de meest barokke, slechts uit de duim gezogen, natuurrampen.
Aldus Jeroen Hetzler.
Bron hier.