Aanvankelijk beperkte het zich tot klimaatsceptische websites, zoals die van EIKE (‘Europäisches Institut für Klima und Energie’) en de ‘NoTrikcsZone’ van Pierre Gosselin. Ook was er een handvol journalisten die zich kritisch opstelden.
Duitsland kent op vele terreinen een voorbeeldige persvrijheid. Maar klimaat vormt een uitzondering. In een officieel rapport, uitgegeven door het ministerie van Milieu, werden de betrokken journalisten publiekelijk aan de schandpaal genageld.
Eerder schreef ik daarover:
Qua omvang en intensiteit overtreft de Energiewende alles wat er aan klimaatbeleid in de wereld te koop is. President Obama vond het een lichtend voorbeeld voor andere landen. Toch heeft geen enkel ander land het Duitse model overgenomen. Tot voor kort kon de Energiewende op brede politieke steun rekenen onder de bevolking, hetgeen ook niet verwonderlijk is gezien de decennialange indoctrinatie van de zijde van een innige coalitie van staat, kerk, wetenschap, politiek, het bedrijfsleven en de media. Dissidente geluiden werden actief onderdrukt en werden bestraft met wat een sterke gelijkenis vertoonde met een Berufsverbot.
In een publicatie van het ministerie van Milieu werden de (weinige) kritische journalisten zelfs met name genoemd en als zodanig gestigmatiseerd. Dat is ongekend in een democratische samenleving. Na protesten is het betrokken rapport overigens weer stilletjes ingetrokken. Over kosten en baten van de Energiewendewordt angstvallig gezwegen. Het is toch goed daaraan aandacht te schenken.
Maar thans is er ook verzet binnen regeringskringen, met name die van de deelstaten Nord-Rhein Westfalen en Brandenburg, die hebben aangekondigd hun doelstellingen voor de reductie van de uitstoot van CO2 terug te schroeven.
Onder de titel, ‘Burning the target’ schreef Olaf Storbeck voor ‘Breakingviews’:
Germany is at risk of tacitly joining Donald Trump in turning its back on the Paris climate change deal. Two of the country’s regional governments have decided to put preserving jobs in coal mines and power plants ahead of cutting carbon emissions. If Europe’s largest economy misses its targets, Chancellor Angela Merkel’s environmental credentials – and the global accord itself – would suffer a big setback.
Officially, Germany is fully committed to the Paris accord. At the G20 summit in Hamburg earlier this month, Merkel said she “deplored” Trump’s decision to withdraw the United States from the treaty. She led an alliance of world leaders who unsuccessfully tried to persuade the U.S. President to reconsider.
Yet two important German states are undermining Merkel’s position. North Rhine-Westphalia (NRW) and Brandenburg are home to many mines which extract brown coal and power plants that burn the carbon-intensive fuel. Their governments have vowed to protect an industry that provides more than 70,000 jobs, many of them in economically deprived regions in the country’s east.
That’s bad news for Germany’s promise to reduce overall emissions by at least 55 percent, relative to 1990, by 2030. Per unit of electricity generated, brown coal produces twice as much carbon as gas-fired power plants. In 2016, the fuel accounted for 23 percent of Germany’s electricity but emitted 50 percent of the sector’s carbon dioxide. Brown coal reserves are expected to last for several decades, and utilities even have permission to open several new mines.
NRW’s new government, which is led by Merkel’s conservative Christian Democratic Union, in late June decided to stick to the current mining plans in the region. In mid-June, Brandenburg’s government said it wanted to soften its 2030 reduction targets. A study commissioned by the World Wildlife Fund environmental group shows that NRW’s plans alone would bust Germany’s Paris targets.
Unless Merkel can rein in the brown coal enthusiasts at home, she risks sending a devastating message to the world. If a country as rich and ecologically conscious as Germany prioritises coal mining jobs over the fight against global warming, others will also find it easier to turn their back on the treaty.
Lees verder hier.
En zo zakt het kaartenhuis langzaam in elkaar.
Naarmate het kostenplaatje voor de samenleving, het bedrijfsleven en de burger duidelijker wordt, de resultaten in termen van verminderde CO2-uitstoot non-existent blijken te zijn, en de gevreesde verschrikkelijke opwarming uitblijft, zal het enthousiasme voor de vermeende redding van de planeet bekoelen. Op een gegeven moment zal men wakker worden, zich de ogen uitwrijven en zich verwonderd afvragen waarom men zich eigenlijk door de klimaathype heeft laten meeslepen.
Vervolgens zal naar de schuldigen worden gezocht. Maar die zoektocht zal verzanden, want als er te veel schuldigen zijn, heeft niemand schuld.
Tja, zo gaan die dingen.