Martin Sommer: ‘Een journalist die niet sceptisch is, moet een ander vak zoeken.’

een fatsoenlijke verantwoording van het Energieakkoord wil ik in het regeerakkoord beslist terugzien.

GEPOST DOOR HANS LABOHM ON APRIL 3, 2017

Onder de titel, ‘De tirannie van de feiten’, schonk Martin Sommer afgelopen zaterdag in zijn wekelijkse column in de Volkskrant aandacht aan de formatieperikelen, waarbij energie’transitie’ een grote rol speelt.

Martin Sommer is een witte raaf binnen de redactie van de Volkskrant, die scherpe, ideologie-vrije analyses schrijft en die kritische kanttekeningen plaatst bij de klimaat- en energietransitiehysterie, die zich van een aantal van zijn collega’s heeft meester gemaakt. Hij is overigens geen klimaatscepticus maar noemt zich een opwarmings’ietsist’. Hij stelt vast dat er in de media de laatste decennia vele taboes zijn gesneuveld. Maar dat geldt niet voor ‘klimaat’.

Ik pik enkele relevante passages uit zijn column.

Zo stond er 25 maart een pleidooi in de krant voor een krachtig klimaatbeleid van een zekere Jan Paul van Soest. Hij heeft het over de Amerikaanse ‘twijfelindustrie’ tegen de opwarmingsthese, gebaseerd op het denken van de tabakslobby. Dat moet wel iets heel ergs zijn.

In het artikel wordt de Nederlandse journalist Marcel Crok opgevoerd als ‘klimaatscepticus’. Anders gezegd afgevoerd, want scepticus is codetaal voor: mag niet meer meedoen.

Nu ken ik Marcel Crok als een gewetensvol reporter die al maanden zwoegt om te achterhalen wat het Energieakkoord nu eigenlijk oplevert, en vooral wat het ons kost. In het Energieakkoord ligt vast dat Nederland in 2020 voor 14 procent van hernieuwbare energie is voorzien. Dat kost vele tientallen miljarden, maar de over ons gestelden willen niet vertellen hoeveel. Mijn standpunt is dat een journalist die niet sceptisch is een ander vak moet zoeken. En net als Crok kan ik het niet uitstaan dat wij niet fatsoenlijk worden voorgelicht.

In Nederland hebben we het omgekeerde van de ‘twijfelindustrie’. De werkgevers van VNO/NCW voeren de klimaatlobby aan, een even boeiende als machtige coalitie, van klimaatactivisten, progressieve politici op zoek naar nieuw elan, en watertandende werkgevers in verband met de miljarden van Kamp. Maar elke lobby zou zich moeten verheugen in journalistieke argwaan, en zeker een lobby met de beste bedoelingen.

In dat verband viel mij aan het Energieakkoord op dat Schiphol buiten schot bleef. Héél vervuilend, dat gevlieg. Dat moest ook Marianne Thieme toegeven, toen na een fact check (!) bleek dat je nog beter vlees kunt eten dan vliegen. Kolencentrales moeten dicht, auto’s elektrisch, gloeilampen verboden. Maar dat vliegen gaat gewoon door. Zou er een complot zijn van KLM en GroenLinks?

De nieuwe maatschappelijke tegenstelling wordt wel aangeduid als sedentairen tegen kosmopolieten. PVV’ers blijven thuis, GroenLinksers vliegen. Ik durf er een fact check om te verwedden dat alle zonnepanelen in het land niet opwegen tegen driemaal ’s jaars vliegen naar de ongerepte natuur in Zuid-Afrika of Australië. Van mij hoeft Schiphol niet dicht. Maar een fatsoenlijke verantwoording van het Energieakkoord wil ik in het regeerakkoord beslist terugzien.

Aldus Martin Sommer.

Bron: Volkskrant, 1 april. (Op zondag was zijn bijdrage (nog?) niet op internet te vinden!)

Het kostenplaatje van ons klimaatbeleid is een verwarde kluwen van subsidies, belastingen en verborgen kosten, die op de burger worden afgewenteld. Over het resultaat hiervan in termen van vermeden CO2-uitstoot – de werkelijke CO2-uitstoot neemt toe! – en – nog belangrijker – vermindering van de opwarming wordt in alle toonaarden gezwegen. In plaats daarvan verschuilt men zich achter de brede rug van het Energieakkoord en ‘Brussel’, dat al die megaverspilling voorschrijft. Overheid, financiële belanghebbenden en klimaatbevlogenen hebben er geen belang bij om openheid van zaken te gegeven, want dan zou het snel uit zijn met de pret.

Zie ook het interview van Marcel Crok met Martin Sommer op Weltschmerz (zéér aanbevolen!).