Cognitief dissonant overheidsbeleid

Van een volksvertegenwoordiger die enig gevoel voor verantwoordelijkheid heeft, zou meer verwacht mogen worden dan een dergelijk welhaast kinderlijk geloof in de wonderen van windmolens en zonnepanelen zonder kennelijk ook maar enig idee van de technische, economisch en maatschappelijke implicaties ervan.


Gepost door Hans Labohm On juni 22, 

Een gastbijdrage van Jeroen Hetzler.

Zo zou het huidige overheidsbeleid op het terrein van energiebeleid het beste kunnen worden gekenschetst. Het PvdA Statenlid in Friesland Hetty Janssen reageerde op een lezing over thorium als volgt:

De klimaatproblematiek vraagt om onmiddellijke maatregelen op het gebied van duurzaamheid. Verder uitstel is niet acceptabel. Dit essentiële detail mist in het Thorium-pleidooi van VVD-Statenlid Sylvia Hosman (LC, 14 juni; zie artikel hieronder). Als we nu niet investeren in haalbare vormen van duurzame energie, helpen we onze aarde binnen no time naar de kloten.

De vraag is waar mevrouw Janssen die urgentie op baseert en of er wel sprake is van klimaatproblematiek. Heeft zij er bijvoorbeeld een idee van hoe groot de kans is dat Nederland onder de zeespiegel zal verdwijnen in 2040 vanwege gestegen CO2-concentraties? Ik heb haar gevraagd naar haar onderbouwingen wat ik mij bij een klimaatprobleem moet voorstellen, zo hier überhaupt sprake van is. Het antwoord luidde als volgt:

Wij gaan het niet eens worden vrees ik. Ik neem alle berichten over opwarming van de aarde door het gebruik van fossiele brandstoffen serieus. Met mij vele anderen. Er zijn ook mensen die denken dat het mee valt en zo’n vaart niet loopt. Ik behoor niet tot dat kamp. Ik ben derhalve een voorstander van het zo veel mogelijk gebruik van zonne-energie en windenergie op zo kort mogelijke termijn. Mogelijk is later een Thoriumcentrale een oplossing, echter ik ben nog niet overtuigd van het feit dat de restproducten met toch nog een halfwaarde tijd van 300 jaar ongevaarlijk zijn.

Mevrouw Janssen onderkent klaarblijkelijk de kernvraag niet. Ik citeer:

Although IPCC’s reports are voluminous and their arguments impressively persistent, it is legitimate to ask whether that makes them good science. In order to conduct an investigation, scientists must first formulate a falsifiable hypothesis to test. The hypothesis implicit in all IPCC writings, though rarely explicitly stated, is that dangerous global warming is resulting, or will result, from human-related greenhouse gas emissions. In considering any such hypothesis, an alternative and null hypothesis must be entertained, which is the simplest hypothesis consistent with the known facts. Regarding global warming, the null hypothesis is that currently observed changes in global climate indices and the physical environment are the result of natural variability. To invalidate this null hypothesis requires, at a minimum, direct evidence of human causation of specified changes that lie outside usual, natural variability. Unless and until such evidence is adduced, the null hypothesis is assumed to be correct. Science does not advance by consensus, a show of hands, or even persuasion. It advances by individual scientists proposing testable hypotheses, examining data to see if they disprove a hypothesis, and making those data available to other unbiased researchers to see if they arrive at
similar conclusions. Disagreement is the rule and consensus is the exception in most academic disciplines….

….In contradiction of the scientific method, IPCC assumes its implicit hypothesis is correct and that its only duty is to collect evidence and make plausible arguments in the hypothesis’s favor. One probable reason for this behavior is that the United Nations protocol under which IPCC operates defines climate change as “a change of climate which is attributed directly or indirectly to human activity that alters the composition of the global atmosphere and which is in addition to natural climate variability observed over comparable time periods” (United Nations, 1994, Article 1.2). Not surprisingly, directing attention to only the effects of human greenhouse gas emissions has resulted in IPCC failing to provide a thorough analysis of climate change.

Bron hier.

Het gaat om de feiten, de fysische wetten en de bewijsvoering voor haar beweringen. Die ontbreken. Mevrouw Janssen heeft kennelijk geen idee wat er allemaal speelt en hoeveel vragen er nog onbeantwoord zijn binnen de klimaatwetenschap om te kunnen spreken van een klimaatprobleem, zo dit al bestaat. Uit haar antwoord kan worden geconcludeerd dat er sprake is van een op louter emotie gebaseerde keuze voor het dogma van het ‘klimaatprobleem’ zonder dat aangetoond is dat dit probleem überhaupt bestaat. Mevrouw Janssen gaat ook impliciet uit van de 97% consensus-mythe (‘vele anderen’) om haar emotie iets van autoriteit te geven, zo proef ik althans. Mevrouw Janssen veronderstelt een probleem slechts omdat dit haar door de milieubeweging en gelijkgestemden is verteld. Een voorbeeld van groepsdenken, vrees ik. Mevrouw Janssen heeft ook de oplossing voor dat ‘probleem’ , namelijk windmolens en zonnepanelen. Ik waag het te betwijfelen of zij zich in de technische en financiële implicaties heeft verdiept. Voor haar als PvdA-lid is dit laatste niet interessant overigens met de belastingbetaler als geldvee.

Elke religie kent wonderen zoals o.a. het Vaticaan door heiligverklaringen aantoont. Deze is van de Groene Kerk:

Van een volksvertegenwoordiger die enig gevoel voor verantwoordelijkheid heeft, zou meer verwacht mogen worden dan een dergelijk welhaast kinderlijk geloof in de wonderen van windmolens en zonnepanelen zonder kennelijk ook maar enig idee van de technische, economisch en maatschappelijke implicaties ervan. Het is duidelijk dat het onderscheid tussen emotie vs. de wetenschappelijke geletterdheid, die van een volksvertegenwoordiger verlangd mag worden, ook bij dit Statenlid zoals gewoonlijk ontbreekt.

Ondertussen trekken verstandige lieden hun plan. Zie hier en hier.


Dergelijke informatie lijkt geen effect te hebben op de cognitieve dissonantie, zoals die van mevrouw Hetty Janssen. Kennelijk vertroebelt wetenschappelijke ongeletterdheid haar, en die van de door haar genoemde ‘vele anderen’, het noodzakelijke zicht op de realiteit. En zo dit wel het geval zou zijn, dan drijft mogelijk angst voor gezichtsverlies ook haar in de fuik van de cognitieve dissonantie. Maar dit is speculeren.

De conclusie is wel dat velen onzer volksvertegenwoordigers zich te veel door emotie laten leiden en kritiekloos doen wat de milieubeweging hen dicteert of hun nek niet durven uit te steken uit angst voor de milieubeweging. Zij hebben geen wetenschappelijk gebaseerd inzicht – en getroosten zich ook niet de moeite om zich dit eigen te maken -, maar zij marcheren slechts achter de milieubeweging aan, al suggereren zij verantwoordelijk denkend te zijn en nemen zij sceptici ostentatief voor de kiezer voortdurend de maat.

Hoe betrouwbaar zijn deze ‘velen onzer volksvertegenwoordigers’ uiteindelijk met zulk een zwakke argumentatie als mevrouw Janssen debiteert? Het gaat wel om ingrijpende maatregelen onder meer via de SDE+ en het Energieakkoord en daarmee de meest asociale geldoverdracht van € 100 miljard van arm naar rijk c.q. het Eco Industrieel Complex, in de Nederlandse geschiedenis. Het is ironisch vast te moeten stellen dat juist moraliserende en zichzelf wereldverbeterend en democratisch noemende politici van linkse signatuur zich committeren aan dit misbruik van slinks afgeperste publieke middelen. Het is in werkelijkheid planeconomie in de handen van zelfzuchtige lieden die macht en rijkdom nastreven, de windindustrie bijvoorbeeld als belangrijkste speler. Met moeder aarde heeft dit niets te maken, maar zo ver zijn politici als mevrouw Janssen hun naïveteit nog niet voorbij om dit te onderkennen.

De groene droom zal met dergelijke volksvertegenwoordigers onvermijdelijk omslaan in een nachtmerrie voor de volgende generatie en nog meer koopkrachtverlies voor de generatie van nu. Tot de bom barst.

Aldus Jeroen Hetzler.

Bron hier.