Groen cabaret

Nijpels: “De windmolens die miljarden aan subsidie zouden verslinden? Dat is gewoon niet waar. De Overheid stopt geen geld in molens, dicht slechts het gat tussen de marktprijs en de werkelijke kosten van windenergie. De kosten worden omgeslagen over de stroomrekening van de burgers en bedrijven.” 

Hans Labohm 14-2-2015

Klimaatflagellanten trekken voorbij. 

Een gastbijdrage van Jeroen Hetzler.

Nederland kent een lange traditie van cabaret. Sinds kort kunnen wij het begrip Groen Cabaret eraan toevoegen met als belangrijkste representant Ed Nijpels. De tekst van zijn cabaretvoorstelling vindt u hier.

Het heeft iets koddigs als we deze antwoorden in het vraaggesprek lezen:
A: “De windmolens die miljarden aan subsidie zouden verslinden? Dat is gewoon niet waar. De Overheid stopt geen geld in molens, dicht slechts het gat tussen de marktprijs en de werkelijke kosten van windenergie. De kosten worden omgeslagen over de stroomrekening van de burgers en bedrijven.” (ter info).

V: Dat is juist de kritiek. De burgers gaan veel meer betalen.

A: “Mythe nummer twee. Ja, u en ik betalen een toeslag, maar dat geld verdienen we terug. Hoe? Bijvoorbeeld door daken en muren te isoleren…..”

Ik geef toe, het is een amusant woordenspel dat mij aan Herman Finkers doet denken. Ik heb mijn huis al geïsoleerd in 1999, maar ik betaal desondanks die opslag uit hoofde van SDE en SDE+ nog steeds zonder korting dus. Wat heb ik nu precies terugverdiend, dat met dat ‘gat tussen de marktprijs en de werkelijke kosten van windenergie uit hoofde van het Energieakkoord’ te maken heeft?

Meneer Nijpels, als ik u goed begrijp, leidt energiebesparing dus tot het stoppen van het windmolenkostengat zoals mijn moeder ooit sokken stopte bij de kachel. Het was toen een kolenkachel die in uw bewoordingen vreselijke economische en maatschappelijke schade aanrichtte met enorme kosten van dien zoals de medische zorg voor hoestende kanaries en kindertjes waarover de onwetende kranten 60 jaar geleden nooit berichtten. Doet mij denken aan de meer dan 1 miljoen vrouwen en kinderen in Ontwikkelingslanden die in hutjes, heel duurzaam, nog steeds hout stoken, oerbos kappen en daardoor jaarlijks overlijden aan longaandoeningen. Ze krijgen maar geen toegang tot de betaalbare energie vanwege al die vreselijke maatschappelijke verborgen kosten en CO2. De groene Redders van deze planeet zijn onmiskenbaar begaan met hen en hun toekomst.

Let wel. CO2 is geen vervuiler zoals elke middelbare schoolleerling (mits niet door de Groene Religie geïndoctrineerd) u kan vertellen. Ter informatie: de AGW-hypothese (‘Anthropogenic Global Warming'; door de mens veroorzaakte catastrofale opwarming) is inmiddels weerlegd.

Nijpels’ bewering dat CO2-emissie grote maatschappelijke kosten met zich meebrengt, is een mythe. Immers, deze kosten zijn door de klimaatgelovigen zelf in het leven geroepen ter bestrijding van een niet bestaand probleem slechts om hun eigen voortbestaan en politieke status en ego te waarborgen. Ergo: het zijn niet noodzakelijke kosten die moedwillig, willekeurig en onder valse argumenten worden opgelegd. Ze leiden tot nodeloze maatschappelijke en economische ontwrichting. Het staat Nijpels vrij om erin te geloven, maar dit mag geen reden zijn geloof zo op te dringen als hij nu doet. Wij leven in een democratie en niet onder het juk van het Eco-kalifaat van de milieubeweging en de apostelen van de Groene Religie. Maatschappelijk kosten zijn een selectieve dooddoener.

Elke productie van welk voorwerp dan ook kent neveneffecten die ook kosten met zich meebrengen. Zie ook het begrip EROI.

Het getuigt van eenzijdigheid dit principe zo selectief toe te passen en is niet bevorderlijk voor objectieve voorlichting. Het zou de in het vraaggesprek genoemde ‘voorlichtingsbureaus’ sieren de gehele, ook niet politiek correcte, en niet minder dan de gehele, objectieve informatie te verstrekken waar de burger recht op heeft.

Ik meen uit dit vraaggesprek te concluderen dat de obsessie voor de op onregelmatige wijze tot stand gekomen klimaatdoelstellingen eveneens elke illusie van objectieve voorlichting weerspreekt, tenzij de hockeystick–grafiek als correct wordt aangenomen. Ik vrees dat dit laatste lastig aantoonbaar is, gezien de bewijzen van het tegendeel.

Ik heb bedenkingen bij de manier om de werkelijkheid met een cabaretesk woordenspelletje te verdraaien. Subsidie is subsidie, tenzij ik in een parallel universum van andere taalbegrippen leef: een vergoeding per kWh, omdat zonder deze subsidie er geen enkel windmolenpark zou bestaan. Zie bijvoorbeeld de € 4,5 miljard subsidie voor het windpark Gemini hierboven al genoemd. Dit subsidiebedrog begint ook de jonge generatie ingenieurs op te vallen.

Ook landeigenaren die door ’s Rijks subsidies voor de windmolens op hun land genieten van rijkdom, dichten dus eigenlijk een gat? Ze verruilen hun oude tractor voor een SUV op kosten van de belastingbetaler. En dit zou het zichzelf terugverdienmodel van Nijpels’ opslag zijn? De postmoderne versie van Maatschappelijk Verantwoord Ondernemen c.q.–Regeren?

Enige relatievering is hier op zijn plaats. Wij kennen de financiële successen van groene bedrijven als het failliete Econcern. In het boek hierover, Windhandel, komt ook het zakelijke groene ‘succes’ van Nijpels aan de orde, dat de wonderen van Groen in alle geledingen blootlegt. Een lichtend voorbeeld voor de sluimerende economische successen van de Grote Groene Sprong Voorwaarts onder voorzitter Nijpels, die wij ook in het vraaggesprek weerspiegeld vinden. Het lijkt mij een al even weinig succesvolle taak als die van Voorzitter Mao in 1958. De geschiedenis lijkt zich te herhalen.

Het vraaggesprek, de antwoorden althans, getuigen van naïviteit, zo men wil bluf, en minachting voor de belastingbetaler. Desinformatie zijn wij ondertussen wel gewend van de gelovigen van de Groene Kerk en de milieubeweging. Er zijn zelfs onder hen die vinden dat ongelovigen moeten worden vervolgd en berecht. Weinig objectief en niet vrij van emotie, maar wel getuigen van onmacht vanwege de feiten. Iets wat geloofwaardige objectiviteit niet ten goede komt.

Ook in het vraaggesprek sluimert iets van dien aard: “Mijn doel is dit jaar zo veel mogelijk onomkeerbare maatregelen te nemen. Er is geen tijd te verliezen” De toon ademt dwangmatigheid en minachting voor maatschappelijk draagvlak. Geen tijd te verliezen. Hoezo? Kent Nijpels dan exact de geheimen van alle op ons afkomende rampen? Natuurlijk niet. Weet hij iets van klimaatgevoeligheid? Blijkbaar niet, want hij kent dit rapport niet of is te verblind.

Heeft Nijpels de verklaring voor het falen van alle IPCC-klimaatmodellen? Ik vrees van niet. Weet Nijpels hoe groot de kosten zijn van het gat tussen marktprijs en werkelijke kosten? Vast wel. Trekt Nijpels zoals van een weldenkend mens verwacht mag worden, hieruit de enig mogelijke conclusie? Onhaalbaar, onbetaalbaar en onrealistisch. Het lijkt erop van niet.

Het wordt dan ook hoog tijd dat er een halt wordt toegeroepen aan dergelijke denkbeelden die onze maatschappij vergiftigen zoals de pest in de Waanzinnige Veertiende Eeuw. Genoeg is genoeg om onder het juk te moeten leven van onheilsprofeten en de klimaatflagellanten.

Aldus Jeroen Hetzler.