Een gastbijdrage van Jeroen Hetzler.
Er is weinig denkbaar zonder een keerzijde. Hoewel de indruk wordt gewekt dat duurzaam genoemde elektriciteitsopwekking uitsluitend het goede voor de mensheid en de generaties na ons vertegenwoordigt, blijkt ook dit niet zo te zijn. Windenergie in dit geval blijkt een nare kant te hebben ergens ver weg in Baotou, een uithoek van Noord China nabij Mongolië, schijnbaar aan het oog onttrokken. Schijnbaar.
De oorzaak is het ‘zeldzame’ aardmetaal neodymium dat nodig is voor de magneten in windturbines. De naam zeldzaam is enigszins misleidend. Het wil alleen zeggen dat de hoeveelheden vergeleken met koper, ijzer e.d. heel gering is en bovendien lastig te isoleren van radioactieve bijproducten. Bij het huidige gebruik is er genoeg beschikbaar. Toch zijn hier zorgen over indien de behoefte aan windenergie exponentieel toeneemt. En hier lijkt het wel op, gezien de plannen van Nederland en diverse andere landen die inzetten op windenergie.
Dit metaal, naast andere die in accu’s van elektrische auto’s en zonnepanelen worden toegepast, wordt gedolven, maar is lastig te scheiden van niet economisch winbare radioactie elementen zoals uranium en thorium dat in dezelfde aardlagen voorkomt. Bij de winning komen ook giftige chemicaliën vrij. Al deze restproducten worden daar in een kunstmatig bassin geloosd zonder dat de bevolking enige bescherming is geboden tegen de gezondheidsrisico’s. Veeteelt en landbouw zijn er amper tot niet mogelijk. Bezoekers die de bewakers wisten te omzeilen werden aan de rand van dat meer al gauw ziek.
Precieze cijfers zijn lastig te verkrijgen zodat de exacte omvang van de schade aan gezondheid en milieu moeilijk te bepalen valt. Er is echter weinig fantasie nodig om te begrijpen dat hier sprake is van een onaanvaardbare situatie. Vergeleken met de Europese milieunormen, lijkt dit zeker een ramp te noemen. Men hoeft zich bovendien geen illusie te maken over de reacties, en zeker de acties, van de Westerse milieubewegingen, als deze praktijken in het Westen zouden voorkomen.
Ik maak mij evenmin illusie dat de milieubewegingen hier niet van op de hoogte zijn, gegeven hun wereldwijde alertheid. Immers, gerenommeerde buitenlandse kranten hebben hier al langer over bericht. Ik wil dan ook vaststellen dat, ongeacht de precieze omvang van de toestand daar, er met 2 maten wordt gemeten door de milieubewegingen, of althans enkele ervan. Het geeft in elk geval geen pas om het negeren van deze toestand achter de spreekwoordelijke Oosterse glimlach zonder kritische vragen te accepteren. De milieubeweging zou hierin haar verantwoordelijkheid al veel langer hebben moeten nemen die zij zichzelf heeft toebedacht. Het valt mij tegen dat dit tot op heden niet is gebeurd.
Ik zie de milieubeweging, met name Greenpeace, als een onmisbare waakhond op het terrein van haar oorspronkelijke missie van vóór 1986 en het vertrek van Patrick Moore in dat jaar. Naar mijn mening is hier echter sprake van een grove nalatigheid, tenzij Greenpeace daar actie zou voeren om haar geloofwaardigheid waar te maken. Dit vergt morele en politieke moed. Ik ben benieuwd. Voor alle berekeningen en bronnen
zie hier.
Aldus Jeroen Hetzler.
0 reacties :
Een reactie posten