Windmolens: Het subsidiegif

We weten al lang dat windmolens op subsidies draaien en niet op de wind.
Door René Leegte op 17 december 2012   

Door de hoge subsidies van de laatste jaren is er veel geld verdiend in de gehele waardeketen met het realiseren van windenergie in Nederland. Wie iets aan de subsidies wil doen schopt tegen het zere been van de belangenbehartigers van deze sector en de onwetenden. De belangenbehartiger, snapt het systeem en verdient goed geld. De onwetende denkt dat hij goed werk doet, maar in werkelijkheid spekt hij de zakken van de belangenbehartiger. Uit goede bedoelingen en emotie, want voor de onwetende is het redden van onze planeet het grootste goed. Juist daarom is emotie zo gevaarlijk, want wat het hart niet wil komt het hoofd niet binnen. 

Windmolens in Nederland, en de meeste andere landen, worden gefinancierd via exploitatiesubsidies. Dat wil zeggen dat je een gegarandeerde prijs voor je windstroom krijgt. Voor een ondernemer kan het niet beter. Hij kent de gemiddelde hoeveelheid stroom die een molen van een bepaalde kwaliteit kan leveren en vermenigvuldigt dat met de stroomprijs. Daarmee heeft hij een gegarandeerde opbrengst in handen, af gezien van een ietsepietsie risico van storingen. Vervolgens gaat hij terugrekenen waar en hoe hij zijn rendement kan halen. Wie een analyse maakt van de prijs van windturbines, ziet een directe correlatie met het subsidiesysteem en mist een kostprijsdaling als gevolg van beloofde innovatie en efficiency. Waarom zou je ook, als het geld toch wel binnenkomt.

Maar de ondernemer heeft een plek nodig om de molens neer te zetten en gaat opzoek naar een landeigenaar. Deze eigenaar koopt hij af met gemiddeld € 15.000 per jaar per MW opgesteld vermogen. Met andere woorden een molen van 3 MW levert de grondeigenaar ieder jaar € 45.000 op. Een astronomisch bedrag, zeker als je het vergelijkt met de vergoeding voor bijvoorbeeld een hoogspanningsmast. TenneT vergoedt daarvoor € 200 – 500 per jaar. Grondkosten, rentekosten, operatie en maintenance en verzekering zijn samen goed voor meer dan de helft van de jaarlijkse kosten. Als u naar uw eigen rentes kijkt, snapt u niet waarom rente zo’n 29% van de jaarlijkse kosten moet uitmaken? Het heeft er allemaal mee te maken dat de opbrengst gegarandeerd is, en de vraag naar projecten groter dan het aanbod. Dus, wie iets in deze markt heeft aan te bieden, geld (rente), grond, of turbines kan bijna vragen wat hij wil.

De perversiteit van het systeem laat zich goed zien bij de onlangs door particulieren gekochte turbines in het project van de Windcentrale. Deze bestaande molens gingen met grote winst van de hand van de vroegere eigenaar. Niets nieuw project, maar weer een club die subsidiegeld weet binnen te harken op basis van het goede gevoel.

Hoe verslavend de windsubsidie werkt blijkt wel uit de enorme lobby van windmolenjongens. Het veilingsysteem van de SDE+ leidt er namelijk toe dat de goedkoopste vorm van hernieuwbare energie het eerst aan bod komt. Het blijkt dat er systemen zijn die goedkopere energie leveren dan windmolens en die bovendien 24/7 energie kunnen leveren. Direct komt een lobby op gang om het die andere systemen moeilijker te maken, door binnen de SDE+ schotten in te bouwen. Dat is principieel verkeerd, omdat we daarmee technieken gaan kiezen. Het was juist de windlobby die in de vorige periode lobbyde voor ontschotting. De giftige verslaving aan subsidies laat zich heerlijk zien, voor wie wil kijken.

 René Leegte is woordvoerder energie en buitenlandse handel voor de VVD in de Tweede Kamer.



Dagelijkse STANDAARD