26 maart 2011
Noordkop - Er is geen agrariër te vinden die een windturbine op zijn land zet omdat hij alleen milieubewust bezig wil zijn. Déjà vu
In het prachtige, nieuwe gemeentehuis van Anna Paulowna had ik afgelopen maandag een windenergiedeja vu. Bizarre gebeurtenis. Bijna twintig jaar later blijkt nog steeds alles hetzelfde in deze tak van sport.
DOOR PETER ZETHOVEN
Op de achtergrond de -’n beetje geheimzinnige- partij met een keiharde windmolen (lees: euro) wens, die zich verschuilt achter ’n bestemmingsplan; de lokale politiek, met soms weer familiale of vriendschappelijke banden met de bovengenoemde ’geheimzinnig partij met eurowens’; gevangen in eigen, oprecht, milieubewustzijn (’Fossiele brandstoffen zijn straks op/de provincie wil het nu eenmaal’) En de tevergeefs te hoop lopende omwonenden die, als onvermijdelijke bijkomende schade worden bekeken en worden ’afgekocht’ met een paar inspraakavonden. Of soms met een bedrag ineens.
Financieel
Als journalist moet je eigenlijk niet te lang meelopen. Ik kan het me financieel niet veroorloven om nu, onmiddellijk, te stoppen. Anders zou ik het zeker doen. Al was het alleen maar -laat ik het altruïstisch zeggen- om plaats te maken voor een jonge collega. Want, als je 61 bent, zoals ik, dan heb je alles al drie keer meegemaakt. Zou je met de jaren milder worden, misschien zou dat helpen. Maar goed. Begin jaren negentig van de vorige eeuw was ikzelf ook zijdelings betrokken bij het implementeren van windenergie. Er zouden windmolens in de Groetpolder komen. Waarna er een stevige storm van voors en tegens opstak. Persoonlijk ben ik nogal liberaal. Uitzichtvervuiling? Geluid? Ik kan veel hebben. Mijn buren moeten ook eten. Maar, dat subsidieverhaal van die windstroom laat me maar niet los.
Het was afgelopen maandag dus heel bizar te moeten constateren, dat er sinds begin jaren negentig helemaal niets is veranderd. En dat is -bijna 20 jaar geleden- doodgewoon eng. Het is ook vreselijk jammer, dat Japan problemen heeft met zijn kernenergiecentrales, want nu worden we als samenleving helemaal de ’windturbines ingedreven’. Toch gek, want een kiloWattuur windstroom kost de maatschappij circa 3 maal zoveel als een kiloWattuur kernenergiestroom. En als dat nu was omdat je van windstroom bijvoorbeeld blij zou worden, of dat het ’gouden’ stroom is? Neen, de stroom is driemaal duurder, omdat er tweederde overheidssubsidie op zit. En dat betalen we met z’n allen. In de windenergie gaat het dus om klinkende munt. Er is geen agrariër te vinden die een windturbine op zijn land zet omdat hij alleen milieubewust bezig wil zijn. Het gaat allemaal om harde kieten. Ook bij de molenfabrikanten en ’t legertje adviseurs dat eromheen loopt.
Accent
Maar, als het accent in de komende jaren zò sterk op windenergie komt te liggen, en de hinder en overlast voor mensen, die zich geen windmolen in de tuin kunnen veroorloven, groter worden dan verdient het wellicht aanbeveling om de subsidie van windenergie af te halen, er een volwassen energieopwekking te maken. Of de ’maatschappij’ moet voor hetzelfde bedrag worden gecompenseerd als de windenergie de staat aan subsidie kost. Misschien kan dat geld in de pensioenpot. We leven toch al op een financiele luchtbel. ’n Beetje meewind in de pensioenpot, na al die tegenvallers ..... !?
0 reacties :
Een reactie posten