’Gemeente stond steeds negatief in krant’

 28 september 2009 - Anna Paulowna  -  Vertrekkend voorlichter Jan Worst ooit aangetrokken om imago van Anna Paulowna te verbeteren. 

DOOR LYDIA JASPER

 

Communicatie is net als voetbal. Ieder­een heeft er verstand van. Gemeentewoordvoerder Jan Worst (62) weet er alles van en heeft heel wat discussies moeten voeren. „De hele organisatie kan vallen over een lettertype. Of dat 10 of 11 punten groot moet zijn." Na ruim negen jaar neemt hij afscheid van Anna Paulowna. Een interview met een rot in het vak.

 

Dinsdag is zijn afscheidsrecep­tie in De Ontmoeting, alhoewel hij pas op 1 oktober officieel op­houdt met werken. Zijn opvol­ging is nog niet geregeld.

 

,,Ja, dat is tekenend voor een or­ganisatie, vind je niet? Hoeveel be­lang wordt er gehecht aan communi­catie? Toen ik hier net twee jaar aan de slag was als uitzendkracht, kreeg ik op een ochtend te horen ’je hoeft morgen niet meer te komen. Er moest bezuinigd worden en in veel gevallen is het dan de communica­tieafdeling die er als eerste uit vliegt. Ik heb thuis rustig de getallen bekeken en wat voor bedrag ermee gemoeid was. Dat verdiende ik hele­maal niet. Toen bleek dat de uren van dure adviseurs bij communica­tie waren gezet. Het is een mooi voorbeeld van hoe slecht er soms wordt gecommuniceerd. Voor mij is het goed afgelopen. Ik kreeg daarna excuses van het college en een vaste aanstelling."

 

Worst is geboren in Enkhui­zen, woonde 2.5 jaar in Den Hel­der en raakte in 1973 op Wester­land verzeild. Hij werkte bij het ECN (Energieonderzoek Cen­trum Nederland) in Petten en was onder meer stralingsdes­kundige in de hogefluxreactor. Na ruim 26 jaar stapte hij over naar het energiebedrijf ENW dat later opging in Nuon. Via een kennis hoorde hij dat de ge­meente Anna Paulowna op zoek was naar een voorlichter.

 

,,Ik heb altijd journalist willen worden en in het verleden was ik freelancer bij het Noordhollands Dagblad en de Wieringer Courant. ik heb heel wat jaren met plezier als bedrijfsjournalist in Petten gewerkt. Ik maakte artikelen voor het perso­neelsblad Forum en ik heb daar veel van opgestoken. Het waren stukken die door iedereen gelezen werden en dus ook leesbaar moesten zijn. Ik kan me noggoed herinneren dat ik ooit een verhaal moest maken over de theorie die de oudheid van het heelal door middel van protonen en ionen kon aantonen. De professor die ik interviewde, stond me alles uit te leggen bij een bord met krij­tjes. Uniek. Ik kreeg gewoon privé-college."

 

Een boeiend beroep dus.

 

„Als ik iets heb geleerd in die tijd is het wel dat mensen heel graag vertellen over hun beroep. En dat ze dus de tijd voor een interview ne­men. Ik van mijn kant stond met mijn neus overal bovenop."

 

Dat je daar ooit bent wegge­gaan. Alhoewel, je zal wel wat kritiek hebben gekregen tijdens dit werk.

 

„Kritiek is niet per definitie nega­tief maar kan in het belang van een organisatie zijn. Het werd me niet altijd in dank afgenomen door het management als ik kritisch was. In columns bijvoorbeeld. Dat kan je de kop kosten. MS communicatiéadvi­seur zat ik soms in een spagaat. Er zitten allerlei voordelen aan kern­energie, maar tegelijkertijd gebeur­den er ook allerlei andere zaken. Zo werd er radioactief afval in zee ge­dumpt."

 

Maar bij ECN hield het op een gegeven moment ook op.

 

 „Het bekende verhaal. Er werd bezuinigd en de hele afdeling com­municatie werd opgeheven. Nou moet je je daar niet zoveel van voor­stellen, hoor. We waren met z’n tweeën."

 

Dus met succes volgde een sollicitatie bij ENW, later Nuon.

 

„Ik deed daar meer de marketing­communicatie. Ik had veel met klan­ten te maken en dat was heel diversen dankbaar. Zo zat ik de ene dag met tuinders en de andere dag met het bestuur van een bejaardentehuis. Ik maakte ook brochures en schreef artikelen voor tijdschriften en technische bladen."

 

En je moest dus communica­tieproblemen oplossen.

 

„In Tsjechië maakte ik letterlijk een communicatieprobleem mee,want we spraken elkaars taal niet. Er werd bruinkool gestookt en daar­van gaat 70 procent van de warmte de lucht in. Dus er was met name op het gebied van milieu enorme winst te boeken. Ik weet nog dat we een ge­sprek hadden in zo’n Draculakasteel , in Bratislava, bij kaarslicht. Het rapport lag op tafel. Bedoeling was de banden aan te halen, maar er heerste een oorverdovende stilte. Het viel me toen op dat de directeur van het Tsjechische bedrijf een stropdas met bedrijfslogo droeg. Ik vroeg er naar in het Engels en er volgde met­een een uitleg die door iedereen aan tafel werd bevestigd met gejoel en geklap op tafel. Wat ze hebben ge­zegd? Ik heb geen flauw idee, maar ze waren trots op hun bedrijf. Dat was wel duidelijk. In ieder geval was het ijs gebroken en daar ging het om."

 

En in 2001 kwam de functie van gemeentewoordvoerder.

 

„De gemeente vond het tijd wor­den voor een communicatieadviseur. Anna Paulowna stond continu nega­tief in de krant en dat moest veran­deren. Hier in het huis denken nog steeds mensen dat het zo geregeld kan worden dat er alleen maar posi­tieve stukjes in de krant komen. Maar zo werkt dat natuurlijk niet. Jammer genoeg is dat idee in negén jaar tijd nog steeds niet veranderd."

 

Maar je hebt wel andere din­gen bewerkstelligd, toch?

 

„Er zijn genoeg zaken waar ik trots ben. De huisstijl van de ge­meente en de website bijvoorbeeld. Dat is een hele verandering met de situatie hoe ik begon. Maar ook de toekomstvisie waaraan ik mijn steentje heb bijdragen. Ook vind ik dat de communicatie richting de burgers verbeterd is. Mensen zijn veel mondiger geworden en schromen niet om vragen te stellen. Vroeger moest ik wel eens diep graven als een journalist naar een rapport vroeg dat dan bij een ambtenaar in een la lag. Als je goed hebt gecommuniceerd heb je die vragen niet. Daarom moet je inwoners snel betrekken in plannen en projecten."

 

Ga je met een gevoel van wee­moed weg?

 

„Werken is leuk en ik heb leuke collega’s. Maar het leven bestaat uit meer dan werken alleen. Ik hou nu tijd over voor andere dingen. Mijn­ gezin, mijn kleinkinderen en ik heb ook nog twee ouders van 90 en 91 jaar en die hebben zorg nodig. Wie weet wat er nog komt."

 

 

Bron: NHD